En dan is de dag dat we onze dochter laten gaan

Het is 16 juni 2014 

Vandaag is de slechtste dag in mijn leven want ik weet dat vandaag Estelle een sterretje  gaat worden. 

Het is vroeg in het ziekenhuis en ik heb slecht geslapen. Een zuster komt bij mij om nog een hartfilmpje te maken van de meisjes.. Als dat klaar is scheurt ze het papier van het filmpje van Estelle af en mogen wij die houden..Fijn om toch dit te mogen hebben en ook verschrikkelijk omdat je weet dat na vandaag, we nooit meer haar hartslag zullen horen..

De ambulance broeders komen bij ons, en ik wordt op een soort brancard vastgemaakt, en ik wordt naar de ambulance gerold, we gaan naar Leiden.. De rit daarna toe duurt voor mijn gevoel uren, en vol spanning komen we daar aan. We worden weer naar een kamer gebracht en daar moeten we wachten..

Maar het wachten duurt en duurt.. een paar keer vraag ik, hoelaat gaat er wat gebeuren? Hoe gaat alles in zijn werk, maar ik krijg geen duidelijk antwoord en ik vreet me op van binnen.. Ik voel me zo kwaad van binnen zo verdrietig...van alles door elkaar.. 

Dan komt 'eindelijk' de arts die de behandeling gaat doen binnen en dan gaat het ineens heel snel.. binnen een kwartier lig ik op de operatietafel. Hij vertelt dat er een naald met laser door mijn buik heen gaat en dat hij met een laser het navelstrengetje van Estelle zal doorbranden Gerard wijkt gelukkig niet van mijn zijde. Ze gaan beginnen...

Met een echo wordt gekeken waar ze het beste mijn buik in kunnen gaan, en even ben ik bang dat ze ons andere meisje zullen 'vermoorden' .. Ja de woordkeuze is hard maar hoe moet je zoiets noemen?.. Dit doen we  om Chloë de beste kansen en start te geven maar dat betekent niet dat dit de ergste nachtmerrie is en dit zal je je ergste vijand niet wensen.

Dan begint de laser zijn werk te doen, en naast mij valt het hoofd van Gerard op mij neer en mijn rots breekt... De man die nooit huilt en niet echt over gevoelens praat die is gebroken, en hij huilt.. Ik  probeer hem te troosten, en zeg ssst rustig schat, ik kan nu niet huilen want dan gaat mijn buik teveel op en neer en ze zijn nog bezig.. 

In tranen worden we na de behandeling terug gebracht naar de kamer. Estelle is een engeltje geworden..Op de kamer wordt straks een echo gemaakt. Mijn ouders laten ondertussen weten dat als we vannacht moeten blijven, ze morgen in Leiden komen. De echo is 2 uur na de behandeling goed en er wordt een ambulance geregeld om ons straks terug te brengen naar Groningen, dat vind ik heel fijn want onze familie is daar wat dichterbij.. Na lang wachten worden we dan eindelijk opgehaald door 2 ambulance broeders. Het is bijna etenstijd en we zullen zo'n 2 uur onderweg zijn naar Groningen, dus als ik op de brancard lig en we op de gang staan voor de ontslag papieren vraag ik 'lacherig' of we dan niet even door een mcdrive kunnen rijden.. De broeder zegt dat ze in dienst zijn van mij, dus als ik dat wil gaan we dat doen, want ik moet tenslotte voor 3 eten.. oeps.... Ehm.. nu nog maar voor 2 antwoord ik.. geschrokken en beschaamd biedt hij zijn excuses aan, dit is dus duidelijk niet goed gecommuniceerd waarom we hier moesten zijn. 

Geeft niks zeg ik, dat kan gebeuren.. tja wat moet je ook, deze man kan er niks aan doen.. Ik voel dat ik wordt geleefd, het dringt totaal niet door dat Estelle niet meer leeft ofzo.. Het lijkt een nachtmerrie of een droom, het is niet echt.. Onderweg stoppen we voor de ingang van een macdonalds, de achterklep wordt open gemaakt en daar stappen Gerard en ik uit, je kunt je dus voorstellen dat we nogal wat bekijks hadden. Binnen vraagt een jongen of wij met de ambulance hier zijn, en lacherig zeg ik ja, 'We hadden zin in een hamburger ' 

Dat we op zo'n vreselijke dag toch ook nog wat lol kunnen hebben.. dat is denk ik ook het stukje geleefd worden en toch niet alles zo bewust meekrijgen omdat het zo onwerkelijk is.. Ja, zelfbescherming... Savonds komen we dan aan in het ziekenhuis in Groningen en daar zitten mijn ouders op ons te wachten op mijn kamer.. wat is dat fijn dat we ze even kunnen zien en dat ze er voor ons zijn..

Wat een dag... Een dag die altijd voelt als de dag van gisteren met beelden die op mijn netvlies gebrand staan.. een dag die begon met 2 levende meisjes in mijn buik, en die eindigt met een levend en een dood meisje in mijn buik..wat een dag.. wat een kutdag..