Emotionele rollercoaster

De 13 weken zijn bereikt: We hebben een postieve nipt test gekregen en uit bloed onderzoek is gebleken dat er nog geen sporen van een zwangerschapsvergiftiging in mijn bloed zitten. Even denk ik weer aan hoe we een paar weken geleden bij de gynaecoloog in opleiding zaten bij het UMC+ die ons het gevoel gaf dat we een miskraam zouden krijgen. Even doe ik een vreugdedansje dat deze gynaecoloog ongelijk had, maar dan bedenk ik me ook weer dat wij er nog niet zijn en dat er nog vanalles kan gebeuren. Toch blijf ik positief, ik heb een heel goed gevoel over deze zwangerschap/dit kindje. Maar makkelijk is het niet!

Hoe we begonnen in Maastricht, zijn we inmiddels naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis overgedragen. Hoewel ik heel erg te spreken ben over de zorg hier (veel beter als het UMC+!), heb ik ergens wel een beetje spijt van de overplaatsing.... want de partner mag niet mee naar de afspraken. Boos/teleurgesteld ben ik weer, hoe dat ze dit toch kunnen ontnemen van een papa? Zeker bij het eerste kindje of in ons geval tweede kindje maar wel na een gecompliceerde zwangerschap met verdrietige gevolgen. En ik denk weer terug aan toen.... toen was ik alleen! Alleen kreeg ik dit verdrietige nieuws te horen.... Maar met boos/teleurgesteld zijn bereik je helaas niks, ik sta sterk in mijn schoenen dus ik ga alleen naar de afspraken en doen we aan videobellen.

Verloskamer 3

En daar ga ik dan, alleen naar de afspraak. Voor mijn afspraak bij de gynaecoloog lig ik altijd in de verloskamer aan een 30 minuten bloeddruk meter zodat we die bloeddruk goed in de gaten kunnen houden. Zo ook die ene dag: ik ga naar verloskamer 3. De verpleegkundige vraagt of ik hellp-klachten heb, instaleert de bloeddruk meter en gaat weer, ik ben alleen. Ik herken de kamer nog goed, hier heb ik een 2e echo gekregen en die echo gaf toen aan dat Sep echt al overleden was in mijn buik. In deze kamer deden ze onderzoeken en kreeg ik te horen dat ik een ernstig hellp had en ik overgeplaatst ging worden naar een academische ziekenhuis. In deze kamer kreeg ik een infuus en katheter, zijn onze families afscheid komen nemen én ben ik op de brancard gelegd voor mijn vertrek naar Maastricht. Dit werd me allemaal even te veel, wat ook te merken was in mijn bloeddruk! Ik gaf dit aan bij de verpleegkundige en gelukkig werd ik overgeplaatst naar een andere verloskamer, maar het duurde een heel poos voor mijn bloeddruk weer zakte.... even had ik het weer heel moeilijk met het verlies van Sep.

Babykamer uitzoeken

De babykamer, ik denk dat dit voor de meeste zwangeren vrouwen het mooiste is wat ze kunnen gaan doen. Je kijkt uit naar het zwanger worden en dan is het eindelijk zo ver en mag je een kamertje gaan uitzoeken voor de baby die over een paar maandjes komt. Wij hadden voor Sep al een kamertje uitgezocht, een wandelwagen, autostoel en een box etc. Dit zou allemaal binnen komen 3 maanden voor zijn komst, maar wat we toen niet wisten is dat precies op Sep zijn geboortedag het kamertje uiteindelijk zou komen.... dankzij de fijne service van het bedrijf waar we de kamer gekocht hadden, konden we in onze situatie de babykamer toen annuleren. Daar was ik toen toch wel blij om, niet omdat ik de kamer niet meer mooi vond maar omdat het heel confronterend was.

Zo gingen we nu terug naar het zelfde bedrijf als toen. Thuis hadden we eigenlijk al besloten om voor een andere babykamer te gaan. Toen twijfelde we ook al tussen 2 babykamertjes en nu kozen we de kamer die we toen niet gekozen hadden. Eenmaal daar keek ik naar beide babykamers: die wat we nu wilde én de babykamer die Sep eigenlijk gehad zou hebben.... We kozen toch voor deze baby de andere, zodat we ook speciaal iets uitgezocht hadden voor deze baby.

Mijn blik viel meteen op een zwarte kinderwagen, mijn man zegt nog: “Die hadden we voor Sep ook”. Ik loop nog een rondje door de zaak, laat me adviseren en vervolgens loop ik terug naar ‘Sep’s wandelwagen’: Die word het! zeg ik. Remco vind deze wagen ook nog steeds het mooist én hij hoort bij ons.... net zoals Sep ook bij ons hoort, nogsteeds. Met de box twijfel ik: ik vind er 2 mooi. Een hadden we ook voor Sep.... en ook die word het! Dan pak ik de factuur erbij van toen.... even nalopen wat we de vorige keer hadden en ik kies alles wat op de factuur staat nogmaals. Dit voelt goed, we

willen dit allebei. Maar het was geen makkelijke dag voor mij, dit had ik niet verwacht voor we gingen winkelen maar in de winkel kreeg ik het heel moeilijk. Het gemis van Sep is er nog zo erg en op zo een moment juist erger.....

Kraamvisite

Vrienden van ons en een collega van mij waren rond dezelfde tijd uitgerekend als ons. Hun hebben de kindjes dus al, levend en wel. Of ik dit moeilijk vind? Nee! Ik ben blij voor ze! Confronterend? Nee! Ik krijg dit zelf ook! Helaas krijg ik niet Sep die onvervangbaar is, maar wij krijgen wel ook weer een baby. De zwangerschap maakt de kraamvisite zo veel makkelijker en het feit dat we nu pas gaan: die kindjes zijn toch alweer 3 maanden oud dus net zo oud als de kindjes die op mijn werk komen. Daar heb ik ook totaal geen moeite mee, want het is mijn werk en dit zijn kindjes van collega’s of van vrienden. We gaan eerst naar de meisjes die geboren zijn, dat gaat heel goed. Dan gaan we naar het jongetje, maar ook dat gaat heel goed. Ik houd het kindje vast en geef hem zelfs de fles. Tuurlijk denk ik: dit had ik zo graag bij mijn eigen kindje ook gedaan, maar mijn kindje is onderweg. Ik heb er alle vertrouwen in dat het nu goed gaat komen!

Steun

De eerste maanden word je geleefd. Iedereen is er voor je en iedereen leeft met je mee. Dat word na een tijdje minder, iedereen gaat dan weer door met zijn/haar leven terwijl dat van jezelf nog steeds stil staat. Toch kwam er toen nog veel steun vanuit familie en vrienden, maar er waren ook familie en vrienden die het gewoon al vergeten te lijken te zijn. Dat er door die mensen niet meer gepraat word over Sep vind ik het moeilijkste. Dit merkte ik vooral na de aankondiging van mijn zwangerschap, ik zat oprecht lekker in mijn vel maar dat wilde niet zeggen dat ik nu geen verdriet meer om Sep heb, wat vele mensen volgens mij wel dachten. Toen we de babykamer uit gingen zoeken legde ook bijna niemand de link, iedereen was geintereseerd in wat we gekocht hadden, niemand vroeg zich af hoe het voor ons was. Alleen mijn moeder, alsof ze het aanvoelde. “Dacht ik al” zei ze toen ik aangaf dat het toch wat emotioneel was. Ook zij, mijn zusje en beste vriendin vroegen naar de kraamvisites. Met deze mensen kan ik ook nog echt praten over Sep en mijn gevoelens. Maar dat zijn er maar een paar waarmee dat kan, ik heb zelfs een keer gehad dat ik een beetje mijn gevoelens uitte bij iemand en diegene het denk ik te lang vond duren? en gewoon tegen iemand anders ging praten terwijl ik nog niet echt uitgepraat was. Dit is toch al een tijdje terug gebeurd, diegene vertel ik natuurlijk niks meer....

Mama zegt vaker dat ze trots op ons is hoe we het allemaal doen en ze ons heel sterk vind. Ook mijn zusje schreef dit in de kaart die ik van haar kreeg voor deze zwangerschap. Dit vind ik zo lief om te horen, dit is pas echt steun.

Ik ben blij dat we er toch niet alleen voor staan en lieve mensen om ons heen hebben. Ook ben ik heel blij dat mijn man en ik elkaar hebben, mijn man is zo positief. Maar hij is er ook nog steeds voor me als ik het moeilijk heb, we blijven praten over Sep en dat vind ik heel fijn. Alles heeft ons heel sterk gemaakt en deze zwangerschap is hij zo beschermend en betrokken. Deze keer gaat het goed, dat gevoel hebben we beide en daar houden we ons ook aan vast: positief blijven en hoop houden!