Eindelijk, zwanger van ons tweede kindje

1 januari 2017, de datum waarop wij weer zijn begonnen met proberen zwanger te worden van een tweede kindje. Het begin was natuurlijk spannend. Wanneer zou het gaan gebeuren… Maar de maanden verstreken en langzaam verloren wij onze hoop.

In eerder blogs op mamaplaats hebben jullie kunnen lezen hoe wij uiteindelijk na 2 jaar hoop en teleurstelling zijn begonnen met onze eerste IUI poging.

Na de inseminatie begon het wachten. Persoonlijk vind ik dat het meest vervelende gedeelte. De eerste week gaat nog wel maar de tweede week is echt killing! De symptomen beginnen langzaam te komen maar kunnen naast zwangerschap ook de komst van je menstruatie betekenen. In de afgelopen jaren heb ik zo veel negatieve zwangerschapstests gedaan dat ik de tel ben kwijtgeraakt en niet meer op mijn lichaam durf te vertrouwen.

Ook deze keer had ik weer gevoelige borsten en last van stemmingswisselingen. Toch durfde ik niet meer te hopen. Ik was klaar, ik kon dit niet meer. Ondanks mijn grote wens om Mason een broertje of zusje te geven had ik besloten dat dit de laatste poging zou zijn. Als het deze keer niet gelukt was, dan wilde ik door met mijn leven en het hoofdstuk voorgoed afsluiten. Niet omdat ik geen tweede kindje meer wilde maar wel omdat ik behoefte had aan uitsluitsel, rust en het maken van plannen voor de toekomst. Geen valse hoop en teleurstellingen meer.

De ochtend van de test lag ik in mijn bed na te denken over het moment van de waarheid. De knoop had ik definitief doorgehakt. Drie kwartier heb ik er over gedaan om uiteindelijk de test te gaan doen wetende; het is nu of nooit...

Ik deed de test en legde het staafje op de bad rand neer. Ik zag direct een streepje verschijnen in het venster dat de test gelukt was. “great weer mislukt dus” beduusd zat ik voor me uit te staren op het toilet om alles te laten bezinken. 2 minuten later keek ik nog een laatste keer naar de test om hem vervolgens in de prullenbak te mikken maar tot mijn verbazing zag ik een hele dikke vette plus in het venster staan. OMG! Het was gelukt! Echt waar? Gelukt?! Ik kon het niet geloven.

Compleet euforisch liep ik naar de slaapkamer om mijn man te roepen dat hij naar de badkamer moest komen. Daar liet ik hem de test zien. Ook hij kon het niet geloven. Hij was mega blij! Wat een wonder!

Later die ochtend belde ik het ziekenhuis om het positieve nieuws te melden. Daar vertelde ze mij dat het zelden voorkomt dat IUI bij de eerste poging lukt. Hierdoor realiseren wij ons dus ook extra wat een geluk wij hebben gehad. 

Inmiddels hebben wij ook de eerste echo's gehad en kan ik jullie vertellen dat alles tot nu toe voorspoedig verloopt. In het volgende blog zal ik jullie vertellen hoe we Mason hebben verteld dat hij grote broer wordt.