Eindelijk zwanger! [van kinderloos naar moeder]

Wij waren zo’n stel, die niet makkelijk zwanger konden worden.

Natuurlijk zijn en veel mensen die er nog veel langer over doen, en alle respect naar hen.

Bijna alle testen en onderzoeken hadden we gedaan.

Zaad onderzoek, eisprong zoeken (en vinden), baarmoederfoto(HSG) (auw!) enzovoort.

Er was niks mis met ons, alles was prima, maar waarom lukte het dan niet?

Elke maand weer die teleurstelling en elke maand werd het zwaarder.

Seks was niet leuk meer, totaal niet meer spannend. Het werd een standaard klusje wat moest op bepaalde dagen.

Yoga, vitamines en bepaalde dingen wel en niet eten, van alles probeerde ik.

Mijn lades zaten vol met ovulatietesten en zwangerschapstesten.

Elke maand werd ik droeviger. Is het ons dan niet gegund? Zal ik dan nooit moeder worden?

Na anderhalf jaar had ik eigenlijk de hoop een beetje opgegeven.

‘Misschien toch maar beginnen met iui binnenkort.’ Opperde ik tegen mijn vriend.

‘We proberen het nog een paar maanden en dan bellen we het ziekenhuis.’ Zei hij.

Ik stemde in en besloot om het, zover dat lukte, een beetje van mij af te zetten.

Geen testen meer doen en gewoon kijken of ik ongesteld word.

Zo gingen er nog een paar maanden voorbij, tot die dag.

Een van de mooiste dagen van mijn leven.

Zondag 12 mei 2019, Moederdag.

De avond daarvoor hadden we een feest, de verjaardag van een vriendin.

Ik had een paar wijntjes op, het was gezellig.

Die ochtend werd ik wakker, mijn vriend was al beneden, die was er altijd vroeger uit dan ik. Ik hield wel van een beetje uitslapen.

Ik had mezelf beloofd om niet meer te testen voor de dag dat ik ongesteld moest worden en dat had ik al een aantal maanden niet meer gedaan, maar die dag was anders.

Ik moest pas over 3 dagen ongesteld worden, maar omdat het Moederdag was en het idee mij wel leuk leek, op Moederdag positief testen, deed ik het testje toch maar.

Bijna meteen zag ik het tweede streepje tevoorschijn komen. Bijna 2 jaar nadat ik mijn pilstrip in de prullenbak gooide.

Eerst geloofde ik het niet. Ik legde het testje op de wastafel en keek er emotieloos naar. Nee, die zal wel niet kloppen. Dit kan niet.

Ik liep weer naar de slaapkamer en kleedde mij aan. Toen begon het toch te kriebelen.

Ik liep weer naar de wastafel en keek nogmaals naar het testje. Zou het dan toch echt? Ja, ik ben zwanger. Ik ben gewoon zwanger!

Tranen begonnen over mijn wangen te stromen. Ik begon gewoon keihard te huilen van geluk.

En ja hoor, precies op dat moment kwam mijn vriend naar boven lopen.

Hard jankend hield ik hem halverwege de trap tegen.

‘Wacht, blijf.’ Snikte ik. Ik had een boekje in de kast, ‘help, ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt’, en die wou ik hem geven zodra ik zwanger was.

Een verbaasde vriend halverwege de trap achterlatend pakte ik snel de test en het boekje.

Luid snikkend, hikkend en snotterend gaf ik het aan hem.

Eerst keek hij er vol verbazing naar. Even was het stil, daar halverwege de trap stonden we elkaar aan te kijken, vol verbazing en ongeloof.

‘Echt? Eindelijk?’ Was het enige wat hij uit kon brengen. Ik kon alleen maar janken en knikken.

‘Ik ben zwanger.’ Snikte ik.

Achteraf vertelde mijn vriend mij dat hij onwijs geschrokken was toen ik hem huilend tegemoet kwam op de trap. Hij dacht dat ik bij hem weg ging ofzo, dat ik daarom zo overstuur was. Daar hebben we nog even hard om gelachen.