Eindelijk zwanger na miskraam en buiten baarmoederlijke zwangerschap?

Ik kon het niet geloven, ik heb echt een positieve test! 2 jaar lang lukte het ons niet meer om zwanger te worden. In 2018 kreeg ik eerst een miskraam en een half jaar later een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Daarna werd PCOS geconstateerd en kwam ik in het medische traject terecht met heel veel hormonen, spuiten, echo's en vooral heel veel teleurstellingen en verdriet. 

In Maart, net voordat door Corona alle behandelingen stop werden gezet, besloten we te stoppen met het traject. Het was voor ons emotioneel te zwaar geworden. 

Langzaam probeerden we te wennen aan het idee dat er geen kindje meer bij zou komen. Dat onze lieve zoon van 5 jaar nooit meer een broertje of zusje zou krijgen. 

En toen opeens, uit het niets, een positieve test! Ik snapte er niets van. Ik was blij, in de war en verrast. Ik stond te trillen toen ik mijn man wakker maakte. Wat waren we verrast en blij! Maar ook meteen bezorgd. We realiseerden ons heel goed dat het pas stap 1 was. We probeerden niet te enthousiast te zijn. 

Maar probeer dat maar eens na al die tijd afwachten en hopen. In de dagen erna hadden we het toch over namen en over hoe leuk het zou zijn. 

Na de positieve test heb ik meteen een afspraak gemaakt bij de verloskundige voor een eerste echo. Die ik bij 6 weken al krijg, omdat het risico op een buiten baarmoederlijke zwangerschap veel groter is als je er al een keer één hebt gehad. In de dagen erna probeer ik zo min mogelijk aan de echo te denken. Aan de ene kant voel ik mij zo zwanger dat het toch haast wel goed moet zijn en ik wil helemaal niet denken aan dat onze droom zomaar weer uiteen kan spatten... 

Dan is het zover. De eerste echo. Volgens de berekening zou ik 6 a 7 weken moeten zijn. Gezien het moment van de test, kan korter haast niet. We hopen dus een kloppend hartje te zien...

Maar helaas onze roze wolk spat in duizend stukjes uitelkaar als we op de echo zien dat er alleen vocht of een leeg vruchtzakje in de baarmoeder zit. Waarom kan het bij ons niet goed gegaan? Het is zo frustrerend. Volgens de verloskundige is het 90% zeker dat deze zwangerschap niet goed is. Ze verteld dat het meestal na een week vanzelf wordt afgestoten. Als dat niet gebeurt, moeten we een behandeling kiezen. Ik hoor het allemaal maar half, "niet weer die ellende" is het enige waar ik aan denk. Maar wat ze daarna zegt, slaat echt in als een bom. "Ik ga jullie toch even naar het ziekenhuis sturen om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap uit te sluiten..." Nee, niet weer! 

2,5 uur later worden we bij triage op de verloskunde afdeling verwacht. We huilen, knuffelen en troosten elkaar en kunnen alleen maar hopen dat het 'meevalt'. We spreken elkaar moed in, met z'n drieën hebben we het ook zo gezellig en het is ook goed zo. 

Als er iets wreed is, dan is het op de afdeling verloskunde terechtkomen met een zwangerschap die niet goed is. Overal foto's van baby's, geboortekaartje en zelfs een kamertje met schattige pasgeboren baby's in wiegjes. Met mijn buitenbaarmoederlijke zwangerschap zijn we hier ook een week lang dagelijks geweest. Het is een vreselijke kwelling, als je het ons vraagt. 

Op onze kamer komt de verloskundige gelukkig snel langs. Ze hoort het verhaal aan en maakt nog een echo. Zij ziet helaas hetzelfde beeld op en ziet daarnaast een cyste en vocht in de buikholte. Ze vraagt of ik ook klachten heb. Ja die heb ik, buikpijn en ook de kenmerkende pijn tussen mijn schouders, maar die heb ik bewust genegeerd. En uitstralende pijn naar m'n bovenbenen. Zo begon de buitenbaarmoederlijke zwangerschap ook... Ik moet huilen, ik wil dat echt niet nog een keer doormaken. Na de operatie had ik zoveel pijn en de hersteltijd was zo lang. 

De verloskundige gaat vragen of de gynaecoloog mee wil kijken. Wij blijven in spanning achter. 

Dan komt een super vrolijke gynaecoloog binnen. Hij maakt nog een echo en legt de verloskundige uit dat ze een andere stand van 't apparaat moet gebruiken. En... Bam! Daar is opeens een super mooi rond vruchtzakje, nu niet leeg meer, maar met een duidelijk zichtbare dooier. Hè?! Zie ik dat goed? Hoe kan dat? En is het dan nu wel goed? 

Het beeld past bij een zwangerschap van 5 weken. Er is geen vruchtje te zien, laat staan een hartslag. Maar, als we er vanuit gaan dat ik pas 5 weken zwanger zou zijn, ziet het er perfect uit volgens de gynaecoloog. Maar huh? Dat kan toch niet? Dan heb ik wel heeeel erg vroeg een positieve test gehad. Maar met een beetje rekenen blijkt dat het precies zou kunnen. De test kan vanaf 4 dagen voor je eerste dag van je menstruatie een positief resultaat geven. Ik dacht te hebben getest toen ik 3 overtijd was. Door mijn PCOS gaat mijn cyclus altijd alle kanten op. Een eisprong op dag 21 is bij een stuk waarschijnlijker dan op dag 14. Opeens lijkt het allemaal best mogelijk. De wereld staat op zijn kop. 

We zijn blij, bang en verward. Is het nu goed? Kunnen we blij zijn? Onze emoties vliegen alle kanten op. 

De gynaecoloog heeft een zo mogelijk nog vrolijkere dag nadat hij ons dit nieuws heeft kunnen brengen. Hij is er optimistisch over. De kans is 50/50, of nou misschien 60 tot 80 procent dat het goed zit, maar hij wil ons ook niet te veel hoop geven. 

Oké, dit moeten we echt laten bezinken. Maar die buitenbaarmoederlijke zwangerschap dan? De cyste en het vocht? Het vocht is normaal (ja dat zeiden ze ook 3 uur voordat mijn eileider met spoed werd verwijderd vanwege een interne bloeding...) en de cyste zou hij zich normaal gesproken geen zorgen over maken (maar mijn situatie lijkt niet echt normaal?). 

Van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap lijkt echt geen sprake zegt de gynaecoloog. Mijn man haalt opgelucht adem. Ik twijfel. En al die klachten dan? Die passen heel goed bij een zwangerschap van 5 weken volgens de gynaecoloog. 

Die avond word ik nog gebeld over de Hcg waarde. Die past bij een intakte zwangerschap. "Ook bij een termijn van 5 weken?" vraag ik. "Het past bij een intake zwangerschap." Oké, dat is niet helemaal een antwoord. 

We gaan slapen met knallende koppijn en een hoofd vol vragen en onzekerheden. We willen blij zijn, maar ook juist niet. We willen de klap van vanmiddag niet herbeleven. We willen erop vertrouwen dat het goed zit, maar durven het niet. Maar ik voel mij zo erg zwanger, dat is wel een goed teken toch? 

De volgende dag zie ik in de app van het ziekenhuis dat de Hcg waarde maar liefst 20.000 is, dat is hoog voor 5 weken. Volgens de referentiewaarden kan het net. 

Aanstaande donderdag hebben we weer een echo, dan moet er een kloppend hartje te zien zijn. En geen andere vreemde zaken. Wat is het spannend! We komen de dagen maar half door en slapen super slecht. 

Gelukkig is dit weekend onze zoon jarig, we maken er een mooi feest van, dat geeft ons gelijk wat afleiding! 

Het helpt ook om dit verhaal op te schrijven. Ik weet niet of er mensen zijn die dit boekwerk lezen, maar dat geeft niet. 

Hopelijk kan ik hier donderdag een hele positieve update posten! 🍀