Eindelijk! Zwanger! maar afwijkend

Het cliché verhaal laat ik voor jullie achterwege, hoe ik als klein meisje ervan droomde om later als ik groot zou zijn moeder wilde worden. Nu ik dit hier type kan ik nog steeds maar moeilijk beseffen dat het allergrootste wonder wat op de wereld bestaat, staat nu naast me ligt in de box, druk brabbelend, niet wetend wat een hoeveelheid geluk hij ons nu geeft. Maar wanneer maak je de keuze om samen voor een kindje te willen gaan? welke spanning brengt dat met zich mee? en welke onzekerheid? Vandaag neem ik jullie mee met ons verhaal...

Oktober 2015,

Precies twee jaar geleden, ik zat voor mijn werk een hele week in Den Haag om een nieuw filiaal te openen. S'avonds in het hotel appten we naar elkaar (in iets andere woorden ;) ) dat een kindje wel erg welkom zou zijn bij ons. Het huisje, boompje, beestje verhaal, dat is waar we het tijdens onze eerste date al over hadden. In juli 2015 kregen we de sleutel van ons eerste huis samen, een koopwoning die we volledig zouden gaan verbouwen op een fantastisch mooie plek in Drenthe. Van vrienden kregen we onze twee poesjes (maussie en lapje) en daar kwam Elsje de Geit al snel achter aan. (omdat we het zielig vonden dat Elsje alleen was en voor de rest iedereen samen was, hebben we nog een zus van Elsje gekocht, Elsje. Vrij gauw hadden de zussen samen ook een mooi hok om in te kunnen slapen en te kunnen schuilen voor de regen en de kou. Maar goed ik dwaal af, bij dit mooie plekje met deze lieve beestjes vonden wij in oktober 2015 dat er ook plek zou zijn voor een lief mooi mensje van ons samen.

Dat dit mensje een langere levertijd zou hebben, hadden we toen nog niet bedacht, ook al was dit wel altijd één van mijn grootste angsten. Afijn, we gingen ervoor en we zouden wel zien hoe het zou verlopen, maar wat er kwam, geen positief resultaat.

Voorjaar 2016,

Het positieve resultaat bleef uit en mijn verlangen werd alleen maar groter, om ons heen leken de positieve zwangerschapstesten uit de lucht te vallen en ondanks dat wij eigenlijk nog maar een half jaar de natuur zijn beloop lieten gaan, voelde ik me alleen. Waarom was het ons nog niet gelukt? Mijn angst werd steeds groter dat het op een natuurlijke manier ons niet gegeven zou zijn, gelukkig heb ik een vent naast me staan die nog nuchterder dan een glas water is, waardoor ik de hoop bleef houden op dat kindje van ons samen.

Augustus 2016,

Dat je altijd moet en kunt vertrouwen op je intuitie, heb ik wel aan de levende lijve ondervonden, ik vond het genoeg geweest. De positieve testen leken nog altijd om ons heen uit de lucht te vallen maar was nog steeds niet aangekomen op ons mooie plekje. Ik was er klaar mee en wist zeker dat er iets niet helemaal klopte. Misschien was het wel het littekenweefsel wat ik ooit heb overgehouden na een operatie en waarvoor ik al een aantal keer in het ziekenhuis had gelegen, ik belde naar de huisarts en toen ging het balletje rollen. Een oproep om langs te komen bij de fertiliteitsarts lag dan ook al gauw op de mat.

September/ Oktober 2016,

In het ziekenhuis kregen we allerlei onderzoeken, nadat ik veel op internet gelezen had dat sommige onderzoeken echt niet prettig zijn en pijn zouden doen is mij persoonlijk dit allemaal 100% meegevallen, alleen het laatste onderzoek begin oktober, die hakte erin. Alle voorgaande onderzoeken waren allemaal zeer goed bevonden en er leek dan ook niks mis te zijn.

Ik kreeg op vrijdag 9 oktober in de ochtend een HSG onderzoek (baarmoederfoto met contrastvloeistof) maar ook een nieuw schuimonderzoek, hiermee spuiten ze schuim in je baarmoeder en maken ze een echo, op deze manier hopen ze dezelfde resultaten te behalen als met een HSG onderzoek en hopen ze deze te kunnen vervangen in de toekomst zodat vrouwen niet meer blootgesteld hoeven te worden aan radioactieve stoffen (alhoewel het HSG onderzoek soms ook wel gezien wordt als een soort schoonspoeling, aangezien veel vrouwen na zo'n onderzoek wel zwanger raken) Bij het schuimonderzoek was er niks raars op te zien en leek alles dan ook in kannen en kruiken. Vol goede moed ging ik dan ook richting mijn HSG foto en toen de gynaecoloog de vloeistof inspoot, zag ik dat er iets anders was dan anders. De gynaecoloog wilde ook wat meer foto's maken en ging deze eerst beter bekijken op de computer, ik wist dat er iets niet klopte en moest moeite doen om mij groot te houden. Hij kwam terug en vertelde dat mijn baarmoeder inderdaad afwijkend was, in welke mate dit zou betekenen voor de slagingskans natuurlijk zwanger te raken kon hij op dat moment niet zeggen, wel dat ik in het bezit ben van een halve baarmoeder en een tweelingenzwangerschap uit den boze zou zijn. Ik kon wel door de grond zakken op dat moment en zat vol vragen die nog onbeantwoord bleven (ook op het internet vind je hier niet veel van), die avond zou ik een babyshower hebben van een vriendin. Ik heb me ziek gemeld, ik kon het niet opbrengen vrolijk te zijn, was letterlijk ziek van het nieuws dat mijn gevoel altijd juist is geweest en kon alleen maar denken aan alle onbeantwoorde vragen die ik had.

Vrij gauw konden we gelukkig op gesprek komen bij de fertiliteitsarts en hebben we in goed overleg afgesproken eerst nog een jaar te wachten. Onze kansen waren nu berekend op 40% en als we de behandelingen in zouden gaan zonder resultaat zou de kans op een natuurlijke zwangerschap nog 5% zijn. Afwachten en positief proberen te blijven....

December 2016,

Eind november nog een machtig mooi feestje mee gemaakt en even alles volledig los gelaten, was ik het hele jaar lief voor mijn lijf geweest met zo ongeveer algehele onthouding van de alcohol en andere 'slechte' dingen, dat weekend ging ik even helemaal los en smaakte het bier me prima. Even alles los laten, dat voelde fijn! (totdat ik de volgende morgen wakker werd met flink hoofdpijn, maar dat mocht de pret niet drukken) Eind december voelde ik mij anders dan anders, het zou toch niet? Ik durfde er bijna niet op te hopen, zoals elke maand maar weer ging ik testen en verwachtte ook dit keer weer van een koude kerst thuis te komen, maar in één keer waren daar twee streepjes!! Mijn vriend was ook nog thuis en we konden er allebei niet over uit dat het nu dan toch echt zo zou zijn, aangezien ik ook een dag te vroeg testte, maar de dagen en testen daarna bleven die twee streepjes maar tevoorschijn komen. Vlak voor de kerst dan toch maar de verloskundige gebeld, nog altijd vol ongeloof.

Februari 2017,

In januari waren we wel al voor een intake gesprek geweest maar de daadwerkelijke eerste echo kregen we pas op zaterdag 4 februari. Tot die tijd hoopten we dat alles goed bleef gaan en bleef het onwerkelijk voelen. Wel had ik al kleine klompjes opgehaald om een foto te maken en hadden we besloten dat als die ochtend de echo goed zou zijn we het ook gelijk zouden vertellen aan de opa's en de oma's bij de koffie. we waren te blij dat het eindelijk gelukt was! Stiekem had ik een foto gemaakt van onze klompen met daar tussen een nieuw paar kleine klompjes en hadden we deze laten afdrukken op tompoezen.

Hallo papa en mama, daar ben ik dan!

De echo was gelukkig goed, het hartje klopte en alles zat erop en eraan voor zover ze dat al kunnen zien. Met een onwerkelijk gevoel en vol adrenaline/spanning zijn we gelijk door gereden om de tompoezen op te halen en tijdens de koffie zeiden we niets maar zette we alleen de tompoezen met de afbeelding van onze klompen op tafel. Niemand zag het eerst, totdat de foto wat beter werd bekeken. De opa's reageerden zoals alleen maar nuchtere opa's kunnen reageren en de oma's reageerden zoals trotse oma's dat doen. (oké stiekem zat er ook een traantje bij mijn vader, z'n kleine meid werd mama!) Het was echt, eindelijk was het gelukt! En eindelijk kon het fantastische nieuws naar buiten, wij worden papa en mama!

Die week hebben we eerst overige familie en vrienden op de hoogte gesteld en uiteindelijk ook alle vrienden, kennissen, oud schoolgenoten en collega's via social media. Alleen maar fijne reacties hebben we ontvangen op dit mooie nieuws en vanaf het allereerste begin zijn we open en eerlijk geweest over de risico's van deze zwangerschap want ondanks dat we blij waren dat het gelukt was, zat een ongeluk voor ons in een groter hoekje. Wat deze risico's zijn/waren voor een zwangerschap met een halve baarmoeder en hoe je je dat nou moet voorstellen, vertel ik in mijn volgende blog.

Goed bereid kost even tijd was in ons geval een opmerking die op z'n plaats was!