Eindelijk! Onze eerste iui behandeling... of toch niet?

November 2019:

Dit is de maand dat we eindelijk mogen starten. Yes eindelijk onze eerste iui behandeling. We moeten nog een instructie krijgen van het ziekenhuis over dit traject. Over hoe het allemaal precies gaat als mijn menstruatie zich aandient. Toevallig op de dag van de instructie begint mijn menstruatie. Bonus dacht ik, dan kunnen we gelijk starten, ik was helemaal in de wolken. Bij het ziekenhuis aangekomen krijgen we de instructies. Ik vertel ze daarna direct dat mijn menstruatie is begonnen en dat we dus eigenlijk gelijk kunnen starten. De arts kijkt mij moeilijk aan en geeft aan dat vandaag starten waarschijnlijk lastig gaat worden. Ik snap niet zo goed waarom, ze weten dat wij deze maand gaan starten. De arts belt nog even rond, maar de conclusie blijft hetzelfde. Het ziekenhuis had er nog geen rekening mee gehouden en zo snel starten gaat dus niet lukken. Een domper natuurlijk, ik had er zo naar verlangd. Ik besluit niet te lang te treuren. Eén maandje langer wachten kunnen we na al die maanden wachten natuurlijk nog wel aan. Met de instructies in onze zak gaan we naar huis. We gaan nog een lange maand tegemoet.

December 2019:

Eindelijk gaat het nu echt starten. Ik heb het ziekenhuis op de eerste dag van mijn menstruatie gebeld en 2 dagen later staat de echo ingepland. Deze echo is nodig om te controleren of alles rustig is. Denk aan de eileiders en de baarmoeder. Een tikkeltje zenuwachtig voor de eerste afspraak rommelen mijn vriend en ik nog even wat in huis. Nog een uurtje voordat we ons moeten melden in het ziekenhuis. Maar dan ineens zie ik dat ik een oproep van het ziekenhuis heb gemist. Helemaal verbaasd vraag ik me direct af waarvoor ze ons willen spreken. Ik bel snel terug en krijg vervolgens de arts aan de lijn. Of het volgende wat ik vertel 100% op deze manier is gezegd door de arts durf ik niet te zeggen, maar één ding is zeker het kwam wel op deze manier op mij en mijn vriend over. Ik krijg van de arts te horen dat wij het waarschijnlijk niet helemaal goed hebben begrepen. Het laboratorium waar het zaad van mijn vriend wordt opgewekt voor de inseminatie zal dicht zijn tijdens de feestdagen. Dit houdt in dat er geen inseminatie zou kunnen plaatsvinden en starten met hormonen dus eigenlijk 0 zin heeft. Ik barst in tranen uit en weet niet wat ik moet zeggen. Ik vind de manier waarop het ziekenhuis de mededeling brengt zeer bot. Het lijkt bijna alsof het onze fout is dat wij het niet goed begrepen hebben en dat terwijl ik toch zeker weet dat het ziekenhuis dit nooit tegen ons gezegd heeft. We kunnen niks anders dan de mededeling aanhoren en opnieuw weer een maand wachten. Ik ben boos maar weet dat we verder niks kunnen doen. We besluiten er het beste van te maken en genieten van de feestdagen met familie. Ik geniet stiekem nog een beetje meer van mijn wijntje want misschien is het wel de laatste.

Januari 2020:

Na zoveel tegenvallers, is januari 2020 eindelijk de maand waarin we écht kunnen gaan starten. Stiekem best een beetje zenuwachtig. Je hebt alle instructies natuurlijk gehad, maar hoe je het gaat ervaren, dat weten we natuurlijk niet. Ik bereid mij er op voor dat de eerste keer een soort generale repetitie gaat worden. We hebben nog geen idee hoe mijn lichaam op de hormonen gaat reageren of mijn eitjes heel snel of heel langzaam zullen groeien. Het is allemaal nieuw. Om niet te veel verwachtingen te hebben, maak ik er in mijn hoofd dus een generale repetitie van. Ook een beetje uit zelfbescherming… Dan donder ik niet gelijk van de top als blijkt dat het allemaal niet zo gaat als gehoopt. Toch geeft de start ook heel veel opluchting bij mij. Het ‘uit handen geven’ geeft mij een soort van rust. Na al die tijd hoeven wij er niet alleen aan te werken en krijgen we hulp van specialisten.

De eerste iui ronde gaat bijzonder goed. Ik spuit 62,5 eenheden Gonal F en dat lijkt direct het juiste ‘recept’ voor mijn lichaam te zijn. Vooraf was ik erg bang voor de bijwerkingen van de hormonen. Ik was erg bang om vocht vast te houden en flink aan te komen. Dit is gelukkig niet gebeurd. Wel had ik erg last van vermoeidheid en nare hoofdpijnen. Binnen de kortste keren staat de inseminatie ingepland en zitten wij in de wachtweken. Na de inseminatie moet je 2 weken wachten voordat je mag gaan testen. Ik kan je vertellen dat die wachtweken best pittig zijn. Je gaat de meest gekke dingen voelen in je lichaam en bij alles wat je voelt, denk je dat je zwanger bent. Tijdens die wachtweken vraag ik mijzelf af of, mocht deze ronde niet lukken, we direct door gaan. Tijdens de wachtweken heb ik daar geen antwoord voor mijzelf op en besluit het gewoon aan te kijken en te luisteren naar wat mijn lichaam nodig heeft. Helaas resulteert iui 1 niet tot een zwangerschap en op de eerste dag van mijn menstruatie weet ik het direct: we gaan gelijk door met iui 2. Mijn lichaam en geest blijven mij af en toe verbazen, hihi.

Iui 2:

We gaan dus direct door met de volgende iui behandeling. Gelukkig loopt ook deze ronde zonder al te veel gekkigheid en mijn lichaam reageert weer goed op de hormonen en de eenheden die ik spuit. Ook deze ronde krijg ik weer last van veel vermoeidheid en vervelende hoofdpijnen, maar ergens ben ik maar al te blij dat alleen dit de bijwerkingen zijn voor mij. Als we in de wachtweken zitten vraag ik mijzelf weer af of we direct zullen starten met de volgende ronde als deze ronde weer niks oplevert. Ook nu weet ik het antwoord er niet op. Ik heb er vertrouwen in dat mocht die keuze nodig zijn, mijn lichaam duidelijk aangeeft wat ik nodig heb. Helaas levert ook deze ronde geen zwangerschap op en ook dan weet ik precies wat we moeten doen. We stoppen en nemen pauze. Ik voel dat mijn lichaam even tot rust moet komen van alle hormonen en afspraken die we de afgelopen 2 maanden hebben gehad. Mijn vriend steunt mij hierin volledig. Ik laat het ziekenhuis weten dat we minimaal een maand willen wachten en we bellen wanneer we weer willen starten.

Achteraf gezien ben ik ontzettend blij met de keuze die ik toen maakte. Niet wetende dat in maart 2020 alle behandelingen werden stil gezet door het corona virus en als we dus met de 3e ronde waren gestart, we hoogst waarschijnlijk halverwege hadden moeten stoppen.

In de weken die volgen na de mislukte 2e ronde, krijg ik een rust over mij heen. Het feit dat ook het ziekenhuis nu niks kan doen, geeft mij rust. Even helemaal niks. Na bijna een jaar het ziekenhuis in en uit voor afspraken, onderzoeken en iui behandelingen, komt deze rust voor mij als een zege. Ik heb er een soort van vrede mee. Zelfs nu we niet weten wanneer we met ronde 3 mogen gaan starten…

Foto gemaakt door @beyoutifulfotografie