eindelijk, of toch niet.

En toen, was de zwangerschapstest positief.

EINDELIJK, na twee jaar proberen om mijn zoontje een broertje of zusje te geven. we wilden zo graag een tweede.

mijn zoon is vier, toen hij twee werd besloten we dat het tijd was voor een tweede te gaan.

bij hem duurde het ook een tijdje voor we zwanger waren dus daar waren we op voorbereid. maar deze keer duurde het zo vreselijk lang. we deden ovulatietesten en ik slikte al jaren vitaminen maar het mocht niet baten.

toch was er ineens een positieve test. ik had wat last van innestelbloeding maar dat mocht de pret niet drukken.

al snel kwamen de kwaaltjes. we belden de fertiliteitskliniek, waar we nu een paar keer geweest waren voor wat testen en onderzoeken. daar mochten we met 7 weken een echo komen doen.

wat duurde dat lang. maar op de dag dat mijn zoontje afscheid ging nemen op het dagverblijf kregen wij een echo.

"ja hoor, daar zit ie" maar geen hartslag en veel te klein. misschien over een weekje, maar ze gaf het weinig kans.

een week later, zag het er alleen maar slechter uit. Een miskraam dus. 6 weken en 5 dagen. we vielen in een gat. waarom is ons dit niet gegund. word ik gestraft.

we hielden het nog geheim, maar ik had al een leuk plan om het te vertellen. want de hele familie wacht op onze tweede. maar mijn lichaam liet me in de steek. ik faalde hopeloos en  nu moet ik wachten op de miskraam. mijn verjaardag begon met een bloeding die weer stopte. en zo gaat het nu al twee weken. soms een beetje en dan weer dagen niks. wel misselijk als een malle en krampen in buik en rug.

afwachten dus