Eindelijk naar de eerste echo!

Daar stond ik dan met een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Ik kon het haast niet geloven dat het zo snel al gelukt was, ik was door het dolle heen!

Nu moest ik natuurlijk de verloskundige gaan bellen, maar welke? Op internet ben ik gaan zoeken naar een verloskundige in de buurt, er kwamen verschillende voorbij. Degene waar ik mezelf het prettigste bij voelde heb ik de volgende dag gebeld. Als eerste feliciteerde ze ons en ze stelde wat informatieve vragen zoals wanneer mijn laatste menstruatie was. Zo kon ze achterhalen dat ik waarschijnlijk rond de 4 weken zwanger was op dat moment. Hierdoor wist de verloskundige wanneer we de eerste echo in konden plannen, dit zou rond de 7e week zijn.

Dat werd 3 weken wachten, 3 hele lange weken. Hoe snel de weken normaal gesproken voorbij gaan, zo enorm traag gingen ze nu. Ik kon echt niet wachten, ik had bevestiging nodig omdat ik me stiekem ook wel wat zorgen maakte. "Zou er wel echt wat zitten?" en "Als er iets zit, zit het dan wel op de juiste plek?" Er spookte allemaal vragen door mijn hoofd en ik maakte mezelf misschien ook een beetje bang. 

De weken kropen voorbij. Wat heb ik lang uitgekeken naar 9 juni, de dag dat we eindelijk de eerste echo zouden krijgen. Ik vond het enorm spannend en was de hele dag al stik zenuwachtig, we hadden namelijk pas eind van de middag een afspraak.

Eerst volgde het intakegesprek, er werden allerlei vragen gesteld en ik dacht alleen maar "schiet toch op ik wil die echo!" Toen mocht ik eindelijk gaan liggen. Deed mijn broek een stukje omlaag en toen kreeg ik de gel op mijn buik. Daar ging ze dan, met het echoapparaat op mn buik, mn hart klopte als een gek. Ze ging wat heen en weer, en jahoor daar kwam iets in beeld. De verloskundige legde uit wat er te zien was en dat het er goed uitzag. We konden zelfs het hartje zien en horen kloppen! Wat was dat bijzonder. Dit heeft me zo gerustgesteld en we gingen dolblij met de echo foto's weer naar huis.

We hadden afgesproken om nog even ons mond te houden tegen de mensen om ons heen omdat het nog zo pril was en er kon tenslotte nog van alles gebeuren. We wilden nu eerst even zelf genieten en wennen aan het idee dat er een kindje komt. 

Iedere dag keek ik naar de echo foto's, ik kon niet geloven dat dit kleine mensje in mijn buik zat!