Eindelijk IUI

Het is inmiddels begin 2019, ik probeer al ruim 3.5 jaar zwanger te worden. Om moedeloos van te worden... 

Ik ben inmiddels helemaal klaar met dat zinloze spuiten van hormonen en ben blij dat we een volgende stap nemen: IUI. De eerste bespreking met de arts maakt duidelijk dat het eigenlijk niet heel veel anders is dan tot nu toe. Ik spuit hormonen, eindig met een spuit ovitrelle en dan komt het stuk wat anders is: mijn man en ik mogen samen naar het ziekenhuis, hij voor zijn donatie en ik voor het inbrengen. De eerste keer loopt alles vrij voorspoedig, er groeien 2 eitjes. Helaas aan de rechterkant, de kant waarvan eerder geconstateerd is dat mijn eileider een rare kronkel heeft. Omdat hij wel doorgankelijk is betekent dit niet dat het eitje er niet uit kan, maar ik heb toch een beetje twijfels. Maar goed, we gaan het gewoon proberen. 

Anderhalve dag na het zetten van de ovitrelle melden we ons in het ziekenhuis. Ik ben erg gestresst, niet voor de terugplaatsing maar eigenlijk vooral omdat ik dit keer niet alleen afhankelijk ben van mijn eigen kunnen, maar ook van mijn man. Ik heb geen enkele reden om daar bang voor te zijn, maar toch denk ik steeds 'straks lukt het hem niet om op commando zn potje te vullen' of 'straks blijkt ineens dat het zaad toch niet meer goed is'. Gelukkig komt hij al snel terug met z'n potje, dat deel is vast gelukt haha. We lopen naar het lab, waar hij zijn potje inlevert, ze onze namen checken en ze aangeven dat ik na 1.5 uur terug kan komen om het op te halen voor de inseminatie. Ik stuur mijn man naar zijn werk, we kunnen hier wel met z'n 2en 1.5 uur wachten maar dat is ook een beetje zinloos. Ik heb mn werklaptop mee en besluit in het restaurant met een koffie en een broodje te werken. Dat gaat natuurlijk voor geen meter, ik ben er totaal niet bij met mijn hoofd. Ik ben bang voor de uitslag van het zaad, wat ze nu aan het opwerken zijn. Dat betekent zoveel als dat ze alle goede actieve zaadcellen selecteren, je krijgt dus alleen het beste van het beste ingebracht. Betekent meteen dat je ook ziet hoeveel procent actief is, of er ontstekingscellen inzitten en hoeveel cellen er uiteindelijk achter blijven en dus geschikt zijn voor de inseminatie. 

Na anderhalf uur loop ik terug naar het lab, waar ik een klein reageerbuisje meekrijg en een brief met de labwaarden, die netjes dichtgeplakt zit. Terwijl ik naar de fertiliteitsafdeling loop kan ik me niet beheersen: ik ruk de envelop vast open om zelf de labwaarden te bekijken. Met kloppend hart bekijk ik het rijtje waardes (nog best ingewikkeld als je dit voor het eerst ziet). Gelukkig zie ik al snel dat er ongeveer 10 miljoen zaadcellen over zijn. De grens zit dacht ik op 1 miljoen, daaronder heeft het weinig zin. Enigszins gerustgesteld neem ik plaats in de wachtkamer, waar ik al snel wordt opgeroepen. De arts neemt de uitslagen uitgebreid met me door, dat is wel prettig. Dan mag ik me uitkleden. 

Nu komt het stuk waar ik stiekem het meest tegenop heb gezien: de eendenbek. Sommige mensen vinden dit hooguit irritant, maar ik heb echt een hekel aan dat ding. Zodra hij naar binnen gaat schieten al mijn spieren in de kramp en proberen ze het er wanhopig uit te persen (goede oefening voor later denk ik nog half grinnikend in mezelf). Toch een beetje vreemd dat ik met de inwendige echo echt nooit ook maar de lichtste problemen heb gehad. De arts weet van mijn angst en probeert me gerust te stellen. Helaas pers ik het ding weer half naar buiten en duurt het even voor het goed zit. Auw. Dan zit hij eindelijk goed en zuigt ze het zaad op in een soort rietje, wat ze inbrengt. Helaas blijkt mijn baarmoeder nogal gekanteld te liggen dus het is een hoop gepiel voor het rietje er eindelijk in zit. Dat in combinatie met de moeite van het inbrengen van de eendenbek zorgt voor een hoop bloed...  

De arts geeft aan dat ik mag kiezen om nog even te blijven liggen nadat alles klaar is, maar vertelt dat onderzoek heeft aangetoond dat er geen grotere slagingskans is als je een kwartier blijft liggen. Ik houd het 2 minuten vol, dan ben ik het wel zat en kleed ik me weer aan. Nu komen de spannende wachtweken... als ik over 2 weken nog niet ongesteld ben mag ik een test doen. Ik probeer de dagen erop gewoon door te gaan met mijn leven. Op dag 10 na de inseminatie voel ik buikpijn opkomen, en later die dag zie ik het al: ik ben nu al ongesteld! Wat is dat nu weer? 

Wordt vervolgd...