Eh, gefeliciteerd dan maar, denk ik?

𝗠𝗶𝗷𝗻 𝘃𝗿𝗶𝗲𝗻𝗱, 𝗻𝘂 𝗺𝗮𝗻, 𝘄𝗮𝘀 𝗺𝗲𝘁𝗲𝗲𝗻 𝗯𝗹𝗶𝗷 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗼𝗻𝘃𝗲𝗿𝘄𝗮𝗰𝗵𝘁𝗲 𝘇𝘄𝗮𝗻𝗴𝗲𝗿𝘀𝗰𝗵𝗮𝗽. 𝗗𝗮𝘁 𝘃𝗼𝗻𝗱 𝗶𝗸 𝘄𝗲𝗹 𝗵𝗲𝗲𝗹 𝗳𝗶𝗷𝗻! 𝗪𝗲 𝘄𝗮𝗿𝗲𝗻 𝗼𝗻𝗱𝗲𝗿𝘁𝘂𝘀𝘀𝗲𝗻 4 𝗷𝗮𝗮𝗿 𝘀𝗮𝗺𝗲𝗻 𝗲𝗻, 𝗻𝗮 𝗻𝗲𝘁 𝗲𝗲𝗻 𝘄𝗮𝘁 𝘁𝘄𝗶𝗷𝗳𝗲𝗹𝗮𝗰𝗵𝘁𝗶𝗴𝗲 𝗽𝗲𝗿𝗶𝗼𝗱𝗲 𝗴𝗲𝗵𝗮𝗱 𝘁𝗲 𝗵𝗲𝗯𝗯𝗲𝗻, 𝗲𝗿 𝘄𝗲𝗹 𝘂𝗶𝘁 𝗱𝗮𝘁 𝘄𝗲 𝘀𝗮𝗺𝗲𝗻 𝘃𝗲𝗿𝗱𝗲𝗿 𝘄𝗶𝗹𝗱𝗲𝗻. 𝗭𝗲𝗹𝗳 𝗵𝗮𝗱 𝗶𝗸 𝗻𝗼𝗴𝗮𝗹 𝗴𝗲𝗺𝗶𝘅𝘁𝗲 𝗴𝗲𝘃𝗼𝗲𝗹𝗲𝗻𝘀 𝗼𝘃𝗲𝗿 𝗱𝗲 𝘇𝘄𝗮𝗻𝗴𝗲𝗿𝘀𝗰𝗵𝗮𝗽 𝗼𝗺 𝗲𝗲𝗿𝗹𝗶𝗷𝗸 𝘁𝗲 𝘇𝗶𝗷𝗻. 𝗣𝗮𝘀 𝗻𝗮𝗮𝗿𝗺𝗮𝘁𝗲 𝗱𝗲 𝗺𝗮𝗮𝗻𝗱𝗲𝗻 𝘃𝗲𝗿𝘀𝘁𝗿𝗲𝗸𝗲𝗻 𝗸𝗿𝗲𝗲𝗴 𝗶𝗸 𝗺𝗲𝗲𝗿 𝗲𝗲𝗻 𝗴𝗲𝗹𝘂𝗸𝗸𝗶𝗴 𝗴𝗲𝘃𝗼𝗲𝗹 𝗲𝗿𝗯𝗶𝗷.

Na de positieve testen belde ik als eerste mijn mam... Haar reactie vergeet ik nooit weer haha. Toen ik haar belde en zei "Niet schrikken mam, maar ik ben zwanger" bleef het eerst een hele tijd stil. En toen... "Ohhhh dat vind ik GEWELDIG ik word oma! Jaa ik snap dat het voor jou nog moeilijk is, maar ik vind het suuuper. En ik kan je helpen en het komt allemaal goed"Dat was zo lief vond ik. En daardoor voelde ik mij echt gesteund. Ze had ook echt nét een week eerder tegen een vriendin gezegd dat ze zo graag oma wilde worden, maar dat het er vast nog niet in zat omdat m'n broertjes en ik nog studeerden. Haar wens werd dus toch vervult ;-)! 

Gelukkig kon ik de volgende dag in de middag al terecht bij de gynaecoloog in het umcg. Het gesprek begon met zijn woorden "eh, gefeliciteerd dan maar, denk ik?' Wat wel meteen een beetje het ijs brak :) 

Toen we op de echo al het hartje zagen kloppen en bleek dat ik ong 8 weken zwanger was moest ik heel hard huilen - -oeps- - Vervolgens bleek ook dat het spiraal niet meer helemaal goed zat, daardoor werkte hij dus minder... Bij het verwijderen was er nog de kans dat de zwangerschap afgebroken zou worden dus dat was nog spannend. 

Ik heb denk ik nog nooit in mijn leven zoveel emoties tegelijk gevoeld als op het moment na de echo en verwijderen van het spiraal. Geluk, verdriet, angst, blijdschap, verwondering, opluchting, bezorgdheid... Het was echt een soort wervelstorm. Alles kwam tegelijk. Ik heb er nog uitgeflapt "Oh nee, het moet er ook weer uit",  want ik zag toen al op tegen de bevalling... gelukkig reageerde iedereen heel aardig en stelden ze me gerust. 

Na de echo kregen we het samen over trouwen. Van mij hoefde het niet perse, maar zo wel dan ook NU want ik wilde dan niet hoogzwanger in mijn trouwkleren haha. 

Nou, mijn man heeft mij dus idd een paar dagen later ten huwelijk gevraagd (ik was net stront chagrijnig die dag dus hij kreeg mij maar moeilijk mee naar buiten waar hij het wilde vragen haha) 

Een maand later zijn we getrouwd op onze favoriete plekken in Groningen! Ook mijn vriendinnen hadden het nog voor elkaar gekregen om een vrijgezellenfeest te organiseren! En ik had de trouwkleding van mijn moeder aan die ik eerder al heel mooi vond :) En weer een maand later zijn we nog een keer 'nep' getrouwd in Hongarije! Ik paste nog nét in de kleren. We hadden dus 2 trouwdagen wat dan weer een leuke bijkomstigjeid was van een internationaal koppel.

Na deze periode vol uiteenlopende emoties, kwam er voor mij persoonlijk een wat minder leuke tijd... 

𝑊𝑜𝑟𝑑 𝑣𝑒𝑟𝑣𝑜𝑙𝑔𝑑...