Eerste zwangerschap en ziek

Hoe mijn eerste zwangerschap verliep: zwaar, moeilijk en totaal niet zoals we hadden verwacht. Gelukkig aan het eind een lieve, gezonde meid waar we dol op zijn.

We willen twee kinderen. We hebben besloten om te wachten met kinderen tot we een huis hebben gekocht. Het huis zoeken gaat vrij snel, we willen een nieuwbouwhuis. In een dorpje 20 minuten van waar we nu wonen worden mooie huizen gebouwd. Als we eindelijk onze keuze hebben gemaakt blijkt het moeilijker dan gedacht. Voor dat de start van de bouw begint zijn we 2 jaar verder.

Ik wilde graag voor mijn 30ste met mijn eerste kindje beginnen. Het bouwbedrijf zegt ons dat de bouw 8 tot 10 maanden duurt. We besluiten te beginnen met zwanger proberen te worden wanneer de bouw is gestart. Ik verwacht niet gelijk zwanger te zijn en ik heb een spiraal die eerst verwijderd moet worden. In februari 2015 is het dan eindelijk zover! Ze beginnen met de bouw.

Ik laat mijn spiraal verwijderen. Mijn ongesteldheid start gelijk, net als elke keer veel bloed met buikpijn. In maart krijg ik weer een bloeding, deze keer zitten er klonten tussen ter grootte van een ei. Dit maakt me erg verdrietig, ik vermoed dat er meer is geweest. We hebben nooit een test gedaan dus dit wordt niet als een miskraam gezien.

Ik heb nog geen rijbewijs en voor de toekomst hebben we besloten om hier ook mee te starten. Ik haal mijn theorie-examen in een keer en mijn eerste rijles start op 11 maart 2015.

21 maart 2015 vraagt mijn vriend mij ten huwelijk! Al zal de bruiloft moeten wachten tot het huis af is. En wie weet, tot de baby er is?!

In mei begin ik met een ovulatie test en temperatuur meten. Na elke maand hopen en testen ben ik in juni 2015 zwanger, eindelijk!

Trimester 1: Week 1 t/m 13: 

Maand 1: Week 1 t/m 4: 

Week 1 en week 2: 

De eerste 2 weken zijn gratis, deze doen mee zodat het makkelijker is voor de verloskundige om te bepalen hoelang je al zwanger bent. Ze kijken vanaf je eerste ongesteldheids-dag van je laatste menstruatie. Die van mij begon op 9 juni 2015, maar volgens de uitgerekende datum zou dat niet helemaal kloppen. Dus we zeggen maar even start week 1 is op 6 juni 2015. Mijn startgewicht is ongeveer 67 kilo, ben 1,68 meter. Mijn BMI komt dan uit op 23,7. Een gezond gewicht voor mijn lengte, al zou ik het zelf wat lichter zien, ga ik niet extreem lijnen in verband met een mogelijke zwangerschap.

Week 3: 

Op woensdag heb ik een positieve ovulatie test, er is dus een eisprong. Mijn temperatuur is goed: 36,8°C. Nu maar hopen dat het deze keer raak is.

Week 4: 

Begin juli word ik ’s nachts wakker van de misselijkheid. Mijn hoop welt op, ben ik dan toch eindelijk zwanger? Ik wil gelijk testen maar mijn partner laat mij wachten. Weer een negatieve test word ik alleen verdrietig van. Ik ben ook zo ongeduldig!

Door de warmte word ik helaas ook misselijker. Mijn ochtenden beginnen om 5 uur door de misselijkheid.

Maand 2: Week 5 t/m 8: 

Week 5: 

Ik word met de dag misselijker en ook in mijn rijlessen begint dit een storende factor te worden. Overgeven tijdens de les staat mij echt tegen. Mijn rijinstructeurs weet dat we bezig zijn met zwanger worden en zijn hier ook heel begripvol in.

Voor nu zit ik nog in een roze wolk van hoop, misselijkheid hoort erbij. Waarschijnlijk ben ik zwanger, ik hoop dat ik zwanger ben. De misselijkheid is zo erg dat het wel zo moet zijn. Ja toch?

Week 6: 

Elke dag ongeduldig wachten tot de NOD (Niet Ongesteldheids-Dag)

Zondag hebben we dan eindelijk een zwangerschapstest gedaan. We hebben hier mee gewacht tot we op de NOD zaten, zodat we geen vals-negatieve test zouden krijgen. Ik was heel nerveus, bang voor een negatieve test. Tijdens het wachten wilde ik eigenlijk terug. De test niet uitvoeren. Ik wil geen negatieve test meer. Mijn partner zat naast me, ook zenuwachtig. Na zeer langdurende minuten is daar het verlossende antwoord. Zwanger. Ik ben zwanger! Echt zwanger! :)

Die dag zijn we bij mijn partners broer en vrouw. Hun hebben net een zoontje van 4 maanden. Zo blij met mijn nieuws en de onmogelijkheid om het voor me te houden, heb ik het mijn neefje verteld, die houdt het wel geheim. Die kleine schat zal mij niet verraden.

Ik ben overdag al veel misselijk en geef nu ook over. Veel geuren vind ik stinken, mijn smaak veranderd, ik heb droge ogen en hartkloppingen in mijn oren. Mijn gewicht is nu 66,3 kilo. Ik val af.

Ik maak een afspraak bij de verloskundige praktijk in de buurt. Ik word in een team geplaatst waar 4 verloskundige je afwisselend helpen.

Omdat ik zo misselijk ben en overgeef kan ik mijn zwangerschap niet geheimhouden. Auto ritten zijn voor mij zeer vervelend. Ik heb mijn supervisor, op werk, alvast geïnformeerd, ook omdat er testen op werk zijn die ik niet meer wil uitvoeren met mijn zwangerschap.

Donderdag ga ik ziek naar huis en geef ik onderweg over. Werken wordt moeilijk voor mij. Ik geef in alle emmers over. Als ik het kan probeer ik naar de wc te gaan. Maar deze is helaas niet naast mijn werkplek.

Op zaterdag zal het vrijgezellenfeest van mijn jongste schoonzus zijn. We hebben besloten om het de familie al te vertellen. Dit omdat ik niet een hele dag vrolijk zijn zal volhouden en de kans dat ik overgeef erg groot is. Op woensdag bellen we mijn partners moeder op om langs te komen. mijn partners broer en vrouw zijn er ook. We vertellen dat we een kindje verwachten. Onze schoonzus was al in afwachting van dit nieuws.

Op zaterdag gaan we eerst langs mijn moeder langs om het haar te vertellen. Als we binnenkomen wil mijn moeder alleen de jurken laten zien die ze heeft gemaakt voor de trouwerij. Dus in plaats van rustig eerst te zitten flap ik het er zo uit. Vervolgens zitten we allebei te huilen. Vrouwen. Daarna zijn we naar mijn oudste broer gegaan. Helaas waren alleen mijn schoonzussen en mijn oudste broer met zijn kinderen aanwezig. We hebben mijn andere twee broers het over de telefoon verteld. Ze waren verbaasd en blij voor ons. De avond valt moeizaam voor mij. Ik ben erg misselijk en voel me beroerd.

Mijn schoonzussen hebben niet geheel door hoe vermoeiend het voor mij is. Ik wil een einde aan de avond. Het eten was veel te mager. Ik wil naar het hotel maar hun willen blijven. Ik kan niet meer op mijn benen staan.

Week 7: 

Mijn partner en ik hebben van 20 juli tot 24 juli vakantie. Ik had mijn neefje een tijd geleden beloofd om mee te gaan naar toverland op woensdag. Mijn partner gaat mee zodat hij alle attracties in kan gaan voor mij. Zelfs in het park geef ik op de wc over. Ik heb van mijn neefje een mooie tekening gekregen omdat ik gisteren jarig was en omdat ik zwanger ben. Zo lief!

Vrijdag gaan we naar mijn opa zodat ik hem ook het nieuws kan vertellen. Zodra ik aankom ren ik naar de wc. Mijn opa denkt dat ik sacherijnig ben tot ik hem het nieuws vertel. Wij zijn gaan eten in een tentje, visjes, dit gaat goed.

Zaterdag ga ik weer naar mijn opa, deze keer met mijn moeder en mijn jongste schoonzus. De reis valt me heel zwaar en ik geef dan ook over in de auto. Weer uit eten in het tentje, deze keer valt het eten niet goed en geef ik over op de wc. Die avond blijf ik bij mijn moeder slapen.

Week 8: 

Als ik wakker word merk ik dat ik bloed. Volledig over mijn toeren bel ik mijn partner om mij zo snel mogelijk op te halen. Hij is bij mijn jongste broer blijven slapen voor zijn vrijgezellenfeest. Maandag hebben we een afspraak staan met de verloskundige waar we op moeten wachten voor ze naar me kijken. Die zondag zijn mijn partner en ik in angst dat we onze baby kwijt zijn. De bloeding is begin middag opgehouden.

Bij de verloskundige praktijk krijgen we een echo, de baby is er nog en het hartje klopt. Alles is goed. Wat een opluchting. Er wordt tijdens deze afspraak alleen naar mijn lengte en gewicht gekeken. Mijn gewicht is nu 63 kilo. Het overgeven en misselijkheid hoort erbij en ik moet me geen zorgen maken erover. Ik kan aan de huisarts medicijnen vragen als het echt niet gaat. De huisarts schrijft me de pillen Emasefane voor over de telefoon.

Ik heb me aangemeld bij moeders voor moeders en deze komen donderdag langs. Bij de meting van het hormoon HCG wordt de test gelijk positief. Het HCG-hormoon is blijkbaar wat je misselijk maakt en wat bij mij veel aanwezig.

Hierna vertellen we het de overige vrienden en familie en op ons werk. Op mijn werk geef ik vaak over. Het is dus ook niet geheim te houden. Gelukkig zijn ze heel begripvol en laten ze me weten dat als het niet gaat ik me daar niet druk over moet maken.

Avond eten valt me zwaar. Een boterham kost veel moeite en fruit is uit de boze. Het overgeven wordt steeds meer en ik voel me ook steeds zwakker. Ik probeer met extra vitamines, dextro, yoghurtdrankjes en chocola energie te behouden. Het valt me op dat melkproducten beter vallen en de Mac Donalds hamburger ook goed binnen blijft.

De medicijnen zijn moeilijk binnen te houden omdat ik na inname vaak moet overgeven. Ik geef nu ongeveer 5 tot 10 keer per dag over.

Binnenkort verder in maand 3.