Eerste onverwachte zwangerschap

Juli 2016

Zwanger, of niet?

Ik had mijn maandelijkse periode al een tijd niet gehad, begon mij op te vallen. Zelf zocht ik er in eerste instantie niks achter aangezien ik gewoon de pil slikte. Mijn vriend en ik waren op dat moment 3 jaar samen en ik had mij dat jaar net officieel ingeschreven bij hem. Mijn opleiding als Helpende Zorg en Welzijn was toen ook afgerond.

Het bleef maar door mijn hoofd malen, google was na een tijdje mijn beste vriend. Wat heb ik gesurfd die dagen, met vragen als : Eerste symptomen zwangerschap, waarom doen mijn borsten pijn? Hoe zelf testen zonder zwangerschapstest (duh),

19 jaar en zwanger, wat nu?

Uiteindelijk na 2 weken het hier toch maar over gehad met mijn vriend. Die wuifde dit ook weg, want ik was immers aan de pil. Maar voor de zekerheid toch samen besloten naar de huisarts te gaan voor een test. Dan wisten wij meteen het antwoord en konden daarna gewoon onbezorgd genieten op vakantie. Huisarts gebeld en konden die middag gelukkig nog terecht.

Bij de huisarts aangekomen, stikten we beide van de zenuwen. Stel dat…..

En daarnaast de schaamte die ik voelde, om daar als 19 jarige aan de balie te staan en het over een zwangerschapstest te hebben. Na een goede uitleg daar meteen de wc ingedoken, over het stripje geplast en weer ingeleverd. Wat duurden die minuten ineens lang…

Eindelijk kwam de assistente de wachtkamer binnenlopen. En in plaats van dat ze ons even apart nam vertelde ze vol glorie dat de uitslag negatief was. Goh, nou fijn. Weg waren we.

Die zaterdag vertrokken we met de familie naar Portugal. Heerlijk! Zon, zee en cocktails. Yessss.

Mijn vriend en ik bespraken het gebeuren van de afgelopen weken niet met de familie, en eigenlijk praten we er samen ook niet meer over. Maar toch blijf ik er aan denken, ik was verbaasd hoe ik mij ineens voelde. Ik was eigenlijk best teleurgesteld door de negatieve uitslag. Dat terwijl ik en nog erg jong was, en we er ook totaal nog niet mee bezig waren geweest.

Tijdens vakantie bleef ik mij vreemd voelen. Mijn eerste gedachte toen mijn menstruatie uitbleef was dat ik misschien schijnzwangerschap symptomen zou hebben. Maar na een negatieve uitslag zou een lichaam dit toch accepteren, leek mij? Mijn borsten bleven pijn doen, nog steeds geen menstruatie en ik jankte om elk wissewasje.

Na een fijne vakantie toch nog maar een test gedaan, aangezien de klachten bleven. Ik kocht de testen van de Action, scheelde weer wat geld ;). Urine opgevangen en volgens de gebruiksaanwijzing getest. Na een x aantal minuten gewacht te hebben kon ik mijn ogen niet van de test en de gebruiksaanwijzing afhouden. Klopte dit wel? Ik kon het niet geloven.

Snel naar de stad gegaan en hier een stuk of 3 nieuwe testen gekocht, van een in mijn ogen beter merk. En ja.. allemaal positief.

We hebben samen gehuild en gelachen. Ons huidige leven ging volledig veranderen.

Na veel gepraat te hebben met familie en elkaar hebben we besloten dat we er 100% voor gaan. We woonden samen, hadden ons eigen fijne plekje en financieel konden we dit ook aan. Familie en vrienden die in eerste instantie wel schrokken maar daarna ook volledig achter ons stonden. Waar we eerst alleen maar beren op de weg zagen, kwamen we nu langzaam op de roze wolk terecht.

Uiteindelijk heb ik een mooie zwangerschap gehad. De rollercoaster waar je in terecht komt, de liefde die je voelt. En je bent gewoon nooit (maar dan ook echt nooit) meer alleen, 9 maanden lang. Hormonen vlogen over en weer, volgens mij ook zo’n kwaal waar ik maar geen afscheid van kan nemen……

Het mooiste moment van de zwangerschap was toch wel de eerste bewegingen voelen. De ellende van maagzuur, bandenpijn en ontzettend chagrijnig als ik geen kaassouffle kon eten (yup, zwangerschaps-craving) verdwenen als sneeuw voor de zon.

Elke echo was weer een feest maar ook erg spannend. En helemaal de 20 weken echo. Is het baby’tje wel gezond, en voor de nieuwsgierige onder ons… Wat is het geslacht! Bij ons bleek ons eerste kindje een jongetje te zijn, mijn voorgevoel had mij niet in de steek gelaten.

Waar ik wel in het begin van mijn zwangerschap bang voor was waren de reacties van anderen. Hoe zouden ze over mij denken, praten? Maar eerlijk, dit heb ik al snel van mij afgezet, ik kreeg een bepaald zelfvertrouwen als zwangere hormoonbom. Ik ging dit kind dragen en daarnaast net zoveel liefde en plezier in zijn leven geven als iedere andere moeder zou doen.

Hebben jullie nare reacties gehad uit je omgeving toen je moeder werd? Ongeacht je leeftijd? Laat het hieronder weten, ik ben benieuwd naar jullie verhalen!