Eerste IUI, zwangerschap en echo

Oei alweer 6 maanden geleden dat ik iets geplaatst heb. Tja een echte blogger ben ik ook niet en er is in de tussentijd veel gebeurd. Maar dat komt later wel. Nu terug naar de eerste IUI.

7 januari 2020 was het dan zover. We maakten ons nog niet zo druk over corona. Dat zat ver weg in Azië en er werden nog grapjes over gemaakt. Nee vandaag lag de focus op de eerste IUI behandeling. Vol spanning zat ik te wachten in de gang totdat ik werd opgeroepen. Ik werd begroet door een hele vriendelijke verpleegkundige die me rustig uitlegde wat er ging gebeuren. Ze begon met een hele gekke vraag aan mij. 'Wat kom je hier doen?' Uhh ja voor een IUI natuurlijk. Ze moest dat vragen aan mij ter bevestiging zei ze. Ik moest mijn naam noemen en mijn geboortedatum. Daarna liet ze me het buisje zien met het donorzaad. Op het buisje stond mijn naam geschreven ter bevestiging dat het het goede buisje is. Heel apart het zag er uit als water verder zag je niks. Gewassen zaad noemen ze dat. Ze selecteren dan de meest actieve zaad voor een betere slagingskans. Ze legde me uit hoe ze het ging inbrengen. Door het inbrengen van een eendenbek en dan met een slangetje zo de baarmoeder in. (ik zal verdere details maar weglaten, de meeste vrouwen boven de 30 weten wel hoe onpretting een eendenbek zit) Na een minuut of 5 was het gedaan en kon ik weer gaan. Over 16 dagen mocht ik een zwangerschapstest gaan doen. 

Die 16 dagen duren lang kan ik je zeggen en heb ik ook niet helemaal volgehouden. De mensen die wisten van het traject vroegen me om de zoveel tijd of ik al iets voelde. Uhh ja wat moet ik voelen dan? Ik had geen flauw idee. 'Oh dat voel je echt wel aan hoor' Zei iedereen die zelf al een keer zwanger waren geweest. Ik kon me er niks bij voorstellen. Maar inderdaad na een dag of 13, 14 voelde ik me anders. Ik kan ook niet uitleggen wat er anders was. Ja mijn borsten waren gevoelig maar ik had ook een soort onrustig gevoel, anders dan anders. Echt niet uit te leggen. Ik kon het daarom ook niet laten om een early test te doen. Na een minuut was het al duidelijk, ik was zwanger! 

Ik heb de 16 dagen nog wel volgemaakt en nog een keer een test gedaan voor de zekerheid. Ja het was echt waar! Vol ongeloof, want ja maar 14% van de vrouwen worden gelijk de eerste keer zwanger, belde ik het ziekenhuis. Toevallig had ik dezelfde verpleegkundige aan de lijn die bij mij de IUI behandeling had gedaan en zij was ook heel verrast dat het gelukt was. Ze feliciteerde mij en we hebben gelijk een echo ingepland ik zou dan 7 weken + 3 dagen zwanger zijn. Als deze echo goed is (kloppend hartje) mocht ik voor de verdere zwangerschap naar een verloskundige in mijn buurt gaan. Ik had een week voor de echo me alvast aangemeld bij een praktijk in de buurt want ja dat kan maar alvast geregeld zijn. Ik werd de volgende dag al opgebeld voor een afspraak. Die zouden we inplannen na de eerste echo. In de tussentijd had ik al een aantal mensen verteld dat ik zwanger was. Misschien een beetje naïef om het zo vroeg al te vertellen maar ik kon het gewoon niet voor me houden. Later was ik er blij mee dat ik het al wat mensen had verteld. 

13 februari 2020

De dag van de echo. Corona kwam al wat dichterbij maar nog niet in Nederland en dus nog geen maatregelen en kon mijn moeder gewoon mee naar de echo en werden er nog handen geschut. Dat laatste is nu niet meer voor te stellen. Maar goed mijn echo. Ik maakte me er niet zo druk om maar enige spanning had ik wel. Weer een hele vriendelijke echoscopiste verwelkomde ons en vroeg me om mijn onderkleding uit te doen want bij zo'n vroeg termijn werd het een inwendige echo. Ze vroeg in de tussentijd of ik veel zwangerschapskwaaltjes had. Nee eigenlijk niet en toen ik erover nadacht waren mijn borsten ook niet zo gevoelig meer, vreemd maar maakte me nog niet zo druk.  Ik voelde pas onheil toen ze het vruchtje had gevonden. Een klein ministipje was te zien in een zwart rondje maar geen beweging. Geen kloppend hartje... De echoscopiste was stil maar had van te voren ook gezegd dat ze eerst zelf zou kijken en daarna pas uitleg zou geven. Maar ik wist het al...

Toen begon ze inderdaad uit te leggen dat het vruchtje op de goede plek zat maar ze geen kloppend hartje kon vinden. Ook bleek het vruchtje de grootte van een 6 weekse zwangerschap. Maar omdat ik precies de datum wist van de IUI wisten we dat ik verder was dan 6 weken. Het kon zijn dat de bevruchting later was dan normaal maar dat zou dan maar paar dagen zijn en niet een hele week. De echo was gedaan en ik kon me weer aankleden. Ze legde me de vervolgstappen uit en wat er kon gebeuren. Het kon 2 kanten uitgaan. Of het was nog te vroeg voor een kloppend hartje en zou ik een week later terug moeten komen voor een echo of het vruchtje was gestopt met 6 weken en zou ik een miskraam krijgen. 1 op de 10 zwangerschappen eindigen in een vroege miskraam dus de kans was groot. Ze legde me uit wat er ging gebeuren als het een miskraam was en waar ik op moest letten. We hebben nog een echo gepland voor de volgende week en zijn toen weer gegaan. De 50 minuten durende terugreis hebben we bijna zwijgend afgelegd. We hoopten op het beste maar uiteindelijk heb ik de volgende echo niet eens gehaald...

Wordt vervolgd...