Eerste echo: het gesprek dat je niet wilt hebben

Het weekend was dan eindelijk voorbij!

Vol spanning reed ik naar mijn werk. en ik moest de minuten op de klok voorbij kijken want ik begon al om 7:30 uur en ik kon pas om 9:00 uur bellen voor het maken van een afspraak.

Dat hoopte ik tenminste.Stiekem een eindje gaan lopen met de agenda onder mijn jas weggemoffeld want mijn man heeft wisselende diensten en die wist ik niet uit mijn hoofd.Het leek wel uren te duren dat ik on hold stond, maar uiteindelijk had ik de verloskundige praktijk aan de lijn. We konden volgende week pas terecht want ik was nog niet ver genoeg. Wat ik overigens best raar vond, want ik was al 7 weken. Maar dit was zo omdat het nog mis kon gaan.Rare opmerking en wel het laatste wat je natuurlijk wil horen als je net zwanger bent.

In alle hectiek meteen ingestemd met de afspraak en was van de spanning de agenda onder mijn jas compleet vergeten. Shit shit shit... mijn man is die week op detachering.
Toch maar weer even terugbellen om te vragen of het toch niet eerder zou kunnen, want je wil niet alleen naar je allereerste echo. Lullen als Brugman, maar gelukkig kon ik vrijdagavond nog terecht. Yes Yes Yes!!

Die week was het zo druk op mijn werk dat de dagen voorbij waren gevlogen.Gelukkig nog geen last van de kwaaltjes behalve het onwijs moe zijn. Gelukkig ben ik een dutjesmens dus dat kwam ook wel weer goed.We zitten te wachten bij de verloskundige praktijk en zien een grote wand met allerlei babykaartjes en hier hangen ook veel foto's tussen. We doen ideetjes op voor ons kaartje en omdat we maar alleen zijn in de wachtkamer ontkomen we er niet aan om ook wat kaartjes en zelfs wat foto's geheel af te keuren. Ook bij de namen zeggen we 'Ja leuk' of 'Nee, echt te gruwelijk'.. Wil je dat ons kind gepest gaat worden'. 

Heel flauw we know, maar doet iedereen dit niet?

We hoefde niet lang te wachten en waren snel aan de beurt.

Eerst een kort gesprekje met de verloskundige, de situatie uitgelegd waarom we er nu al waren en niet volgende week en besproken waarom ik dacht dat ik rond de 7 weken zou zijn.
En toen was het zover... Echo time! Zo spannend! Met een trillende stem zeg ik dat ik er klaar voor ben en ga op het bed liggen.De grote tv gaat aan en ze spuit de warme lotion op mijn buik. ( ik had eigenlijk koude lotion verwacht dus dit was een fijne verrassing! )Helaas kon ze niets vinden, dus moest ze toch even kijken met een inwendige echo.
Zo gezegd zo gedaan, lekker voor schut ook want ik was mijn benen vergeten te scheren en ik had 2 verschillende sokken aan haha! 

Na even zoeken zagen we daar ons kleine boontje! Wat een onwijs bijzonder moment! Op de een of andere manier, ( wellicht doordat we veel praten tussendoor) schiet de kleine weg en moet ze weer even opnieuw zoeken.
Totdat ik een ander vormpje zag...Ik gaf het aan en zei dat ze weer even terug moet draaien naar waar ze vandaan kwam.En ja hoor.. dat zat een tweede zakje! Het boontje wat daarin zat was stukken kleiner ten opzichte van het eerste boontje dat we zagen. Abrupt werd de grote tv uitgezet en de verloskundige zei dat ik me aan mocht kleden en daarna plaats mocht nemen bij de tafel.

En daar kwam het gesprek wat je eigenlijk niet wil hebben.Het tweede boontje was zo klein dat ze niet konden zien of dat er leven in zat en daarbij kwamen de volgende scenario's in beeld.1. Het blijft zitten en komt er aan het einde van de zwangerschap mee uit.2. Ik krijg een miskraam van deze.of 3. Ik krijg een miskraam en verlies beide.

Er kwamen verschillende termen voorbij maar het enige wat bleef hangen is Vanishing Twin. De komende dagen zou het moeten uitwijzen welke van de 3 scenario's het zou gaan worden. Over 3 weken moet ik terugkomenBeduusd gaan we naar huis en in de auto begin ik al te huilen.Al die jaren hebben we grapjes gemaakt over 'Als we een tweeling krijgen stoppen we er 1 terug, of geven we er 1 weg' of 'Ik kan een tweeling niet aan'.Tranen rollen over mijn wangen omdat ik nu wenste dat ik die dingen nooit gezegd had... misschien was de tweede dan wel gezond en kregen we toch een tweeling.

Als we thuis zijn plof ik op de bank en huil veel. Mijn man is er ook stil van en probeert er met me over te praten. Mijn hoofd staat er niet naar en ik besluit om naar bed te gaan.In bed Google ik nog het een en ander over Vanishing Twins en snikkend val ik inslaap.