Eerste echo en bekendmaking!

Om de logische volgorde in mijn posts te bewaren, is het tijd om jullie te vertellen hoe wij onze zwangerschap bekend maakte. We wilde in ieder geval wachten tot na de eerste echo, tot na het zien van een kloppend hartje. Juist om dat moment alleen nog even samen te ervaren en er optimaal van te genieten.

Op 19-4-2021 was dan eindelijk het moment daar, wij gingen onze mini voor het eerst zien. Eerst een echo en daarna een afspraak bij de verloskundige om alle ins en outs te bespreken. Wanneer ik op het bed lag en de koude gel op mijn buik werd gesmeerd kwam het besef 'Het is echt, ik ben zwanger'. Al snel zagen we een klein knipperend lichtje in mijn baarmoeder met daar omheen een omhulseltje wat de vorm had van een soort aardappel, wat een opluchting, het hartje klopt!

Ik zou ongeveer 8 weken zwanger zijn, maar een officiële uitgerekende datum konden ze ons nog niet geven, het was nog te klein. Over 2 weken een echo om de uitgerekende datum te bepalen. Natuurlijk vond ik dat niet erg, hoe vaker ik dat (toen nog) aardappeltje kon bekijken hoe beter. 2 zwart-wit foto's werden in een envelopje met daarop de tekst 'Klein, bijzonder, GROOT, wonder' geschoven en aan ons overhandigd.

Van de afspraak bij de verloskundige konden we doorlopen naar de praktijkondersteuner, deze gaf ons nog wat aanvullende informatie en het welbekende Woezel & Pip-koffertje mee naar huis. Ik was achteraf blij dat ik een grotere handtas mee had genomen om deze daarin te verbergen. Dit was nog ons geheimpje samen en moest echt nog even alleen van ons blijven. Met het uitlopen van het kantoor riep zij "Veel succes met de zwangerschap!", waarop ik en mijn vriend vrijwel meteen de wachtkamer rondkeken om te zien of er geen bekende zaten die haar boodschap zojuist hadden meegekregen. Heel tactisch vonden we het niet van haar.

Vrijdag 30 april 2021

Ik werd 22 deze dag en vandaag zouden we het onze naaste familieleden bekend maken. Geen gedoe met smoesjes bedenken om langs te komen of om hen naar ons toe te lokken, want het was immers 'gewoon' om mijn verjaardag te vieren. In verband met Covid zouden we het gespreid doen, s'ochtends naar mijn schoonouders en schoonzusje, s'middags mijn moeder en haar vriend en mijn broertje bij ons en s'avonds zou mijn vader met zijn gezin op bezoek komen. Best een strakke tijdsplanning, en weinig tijd tussendoor om samen te genieten van de gekregen reacties. Ik bakte cupcakes voor deze gelegenheid, dat was weer eens wat anders dan voor anderen hun baksels maken. En liet mijn schoonouders weten dat ik voor het gebak zou zorgen. Ik kan wel met zekerheid zeggen dat niemand in onze omgeving het echt had aan zien komen.

Om 11.00 waren we bij mijn schoonfamilie, de cupcakes bleven nog even in de auto staan. Met een ingepakt shirtje en de eerste echofoto's in mijn tas stapten we de huiskamer binnen. We gaven mijn schoonmoeder het shirtje en mijn schoonvader kreeg het envelopje met de foto's. Vrijwel meteen tijdens het uitpakken van het shirtje begon mijn schoonmoeder te huilen en tegelijkertijd opende mijn schoonvader het envelopje. "ECHT?!" vroeg mijn schoonzusje die mee keek. 

Even later in de auto weer terug naar huis om ons klaar te maken voor de volgende visite. Ze kwamen binnen en ik gaf een ander ingepakt shirtje als cadeautje aan mijn broertje. Hij was 2 maanden daarvoor jarig en dit cadeautje 'moest nog binnen komen'. De verbazing was van zijn gezicht af te lezen toen hij het shirtje in zijn handen had. Opeens bracht hij uit 'Is dit wat ik denk dat het is?' en jawel hoor, het kwartje viel hihi. Toen de cupcakes op tafel werden gezet werd het allemaal extra duidelijk. We lieten onze eerste echo zien en kletsten met zijn alle nog gezellig na. Daarna was het tijd om te koken en alles weer even kort te laten bezinken voor de laatste visite van die dag. Om 19.00 zou mijn vader met zijn gezin weer op de stoep staan.

Mijn vriend lokte mijn stiefbroertje- en zusje met een smoes naar de logeerkamer waar hij hen de echofoto's liet zijn. 'Is dat jullie baby?' begreep mijn stiefbroertje meteen. 'Sssst, ja dat is onze baby in de buik van Savannah.' vertelde hij. 'Ga de foto's maar aan ze geven, als cadeautje.' Ineens kregen mijn vader en mijn stiefmoeder de foto's in hun handen en was de blijdschap voor ons van hun gezichten af te lezen. Pffff, deze dag zat erop.

Met veel spanningen en emoties was dit een vermoeiende dag geweest en zijn we optijd naar bed gegaan. Dit hele weekend zat namelijk nog vol gepland met mensen naar ons appartementje lokken om het hen te vertellen.

Zaterdag 1 mei 2021

Ik had s'ochtends een cursus voor het werk, natuurlijk zat ik met mijn hoofd helemaal ergens anders. Want ook deze middag zou weer in het teken staan van spanning en enthousiasme. Om half 2 eindigde mijn cursus dan eindelijk, waarna ik op de locatie werd opgehaald om vervolgens door te rijden naar mijn opa en oom, waar we om 14.00 hadden afgesproken. Ook hier het nieuws mogen brengen met de cupcakes en foto's. En vervolgens weer snel door naar mijn andere opa en oma. Het is sowieso enorm speciaal dat zij hebben mogen meemaken dat ik zwanger was en uiteindelijk een kleintje op de wereld heb mogen zetten.

Na het mooie nieuws gebracht hebbende moesten we naar ons huisje terug om ons klaar te maken voor de visite, waarmee we s'avonds samen de voetbalwedstrijd van onze favoriete club zouden bekijken. Mijn nichtje zou er s'avonds ook zijn, maar met een smoes lieten we haar eerder komen om haar het nieuws wat eerder te kunnen brengen. Ik was toen veel bezig met sporten en gezonder leven. Hierbij kwam dus ook het minderen van alcohol kijken. Niet elk weekend meer een wijntje, natuurlijk met voorbedachte raden, maar daar wist niemand iets vanaf. Ik had haar verteld dat ik nog twijfelde of ik alcohol ging drinken deze avond, 'omdat ik het anders zonde vond voor mijn progressie' die ik al had geboekt lichamelijk.

Toen zij hier was vertelde ik haar dat ik vanavond maar geen wijntje zou drinken. 'Oké, dat is toch prima.' was haar simpele reactie. Vervolgens deelde ik haar mede dat het nog wel 9 maanden kon duren voordat ik weer een glaasje zou vullen. Vrijwel meteen barstte zij in tranen uit, waar zowel ik als mijn vriend niet op hadden gerekend. We kennen haar als een enorm nuchter persoon, maar ze was zo enorm blij voor ons. Snel haar tranen weggepoetst want de rest van de vrienden zouden komen. 

Iedereen was een half uur voor aanvang van de wedstrijd bij ons binnen. Samen de opkomst van de wedstrijd bekijken was de uitgelezen mogelijkheid om plots de foto van de echo naar de tv te streamen. Toen bedacht een vriendin nog even buiten te gaan roken, 'Wat kan mij die opkomst nou schelen, ze voetballen dan toch nog niet meteen.' zei ze geïrriteerd. Met veel smeken door mijn vriend bleef ze binnen en zat ze dan eindelijk ook voor de tv. De echofoto leek voor de mensen om ons heen nog een foutje in het programma, een reclame of iets. (Ik heb geen idee waarom haha) Totdat iemand ons aankeek en het aan mijn gezicht duidelijk af te lezen was dat dit bewust was gedaan. Ook van hen welgemeende felicitaties.

Zondag 2 mei 2021

Het feestje voor vriendinnen stond vanavond gepland. Gelukkig hadden we de rest van de dag niks staan en konden we het lekker rustig aan doen. Om 19.00 kwam iedereen langzaam binnen gedruppeld, en kreeg ik verschillende flessen drank cadeau. Daar kon je me natuurlijk altijd blij mee maken (voor de zwangerschap), telkens moest ik van binnen weer gniffelen. Het was om 19.30 wachten op de laatste vriendin die zou komen, zij had vertraging met het OV.

Iedereen was binnen, mijn vriend zette zonder dat iemand het door had de tv aan. Ook nu zouden we weer een foto van de echo naar het beeld streamen. Allen waren ze zo druk aan de praat dat het even duurde voordat iemand het zag. Ineens richtte alle ogen naar ons en konden we eindelijk vertellen dat ze het goed hadden gezien. Wat een opluchting!

Dit weekend was voorbij en alle reacties konden een beetje dalen bij ons. Wat hadden we het naar ons zin gehad met de allerbelangrijkste mensen om ons heen!

Op 4 mei hadden we onze tweede echo, de gok was dus dat ik ongeveer 10 weken zwanger zou zijn. Noem me vreemd, maar ik had er op dat moment niks mee dat het die dag Dodenherdenking was. Als deze echo goed zou zijn, zouden we het ook aan alle anderen laten weten via onze social media.

Gelukkig was alles helemaal in orde en kreeg ik mijn uitgerekende datum te horen; 29 november. Ik had zodra ik wist dat ik zwanger was al wat spullen online besteld voor de foto's die wie wilde maken. Bij thuiskomst van het ziekenhuis blies ik meteen de ballonnen op, zette ik de boxen in elkaar en bedacht ik een mooie opstelling. Een vriendinnetje van me kwam langs om ons te helpen met het maken van de foto's.

Deze wilde ik niet op de dag van de Dodenherdenking online zetten, dus dat zou de dag daarna worden. Dan had ik ook nog mooi even tijd om de perfecte foto uit te zoeken en te bewerken. Wat deed het ons goed toen het nieuws de weide wereld in werd geslingerd, ontzettend veel spanning vloog van onze schouders vandaan. Eindelijk de babywinkel in kunnen stappen zonder bang te zijn dat we werden herkend, eindelijk vrijuit kunnen praten over al onze plannen voor de babykamer etc.