Eerst een hoop medisch en dan wonderbaarlijk spontaan!

Ik zal me even kort voorstellen,

Ik ben Rebecca 25 jaar oud/jong.

Getrouwd met Andy

Trotse mamma van Jayden en zwanger van ons 2de wondertje.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Nog voordat Andy en ik getrouwd waren, hadden we al besloten dat we gezinsuitbreiding wilden.

Ik ben in 2011 gestopt met de pil. Na een jaar van het niet slikken van de pil werd ik een jaar lang niet ongesteld.

inmiddels was het jaar 2012 aangebroken en nog steeds niet zwanger en of ongesteld.  In dat jaar zijn we dan ook naar de dokter gegaan en kwam aan het licht dat ik diegene was die niet op een natuurlijke manier zwanger kon raken i.v.m. cystes. 37 stuks wel te verstaan en werd PCOS geconstateerd

Tijdens de periode om zwanger te worden in 2012 zijn we door een medische molen gegaan.

De cystes wilde ze niet verwijderen door onze wens om zwanger te raken. Omdat het zoveel cystes waren was het onmogelijk om een eisprong op een natuurlijke manier te krijgen. De kans als ze deze cystes verwijderen dat ze de eierstokken beschadigen was erg groot, en de kans dat wij nooit kinderen konden krijgen was dan ook erg groot.

Na 6 rondjes CLOMID te slikken was het nog steeds niet gelukt om zwanger te raken.

CLOMID is een tablet die ervoor zorgt dat er een eisprong plaats vind maar helaas heeft dat niet geholpen.

Inmiddels was het september 2013, 2 maanden na ons huwelijk kreeg ik een oproep om een HSG te ondergaan. HSG zorgt ervoor dat de eileiders schoon worden gespoeld. De kans dat je na z'n spoeling zwanger kon raken was 80%.

Wij hadden ons voorgenomen dat als het niet zou werken dan houden we daarmee op en gaan we kijken of we in aanmerking kwamen om te adopteren. Andy vond dat ik het niet verdiende om z'n wegen te bewandelen want hij zag aan mij iedere keer weer die telleurstelling in de ogen en wist dat ik heel graag kinderen wilden en dat deed hem pijn.

Uiteindelijk 2 maanden daarna ik voelde me raar kon het gevoel niet plaatsen, mijn menstruatie bleef weer uit ik had geen tabletten meer, zou het dan toch? Het gevoel was na een dikke week nog steeds niet weg en nog steeds geen menstruatie. We gingen testen..... en jawel hoor duidelijk zichtbaar streepje, tranen vloeide over onze wangen van geluk, was het echt? Dromen we niet??  Nee want die dag had ik naar het ziekenhuis gebeld om te zeggen dat ik een positieve test had en kon ook gelijk terecht. Wat bleek we waren 7 weekjes zwanger we hadden het hartje duidelijk horen kloppen,, weer die vreugde tranen wat een heerlijk gevoel! We waren in de 7de hemel!

We hebben besloten om het als eerste aan mijn opa en oma te vertellen meteen toen we van het ziekenhuis afkwamen, omdat oma uitbehandeld was door de kanker en opa had longfibrose en zat aan het zuurstof dus ook heel ziek. We wilde opa en oma de drive geven om door te zetten en dat hebben ze gedaan en hoe! We zijn tijdens onze zwangerschap dan ook iedere keer als we van de verloskundige afkwamen ook gelijk naar opa en oma gegaan om ze bij te praten hoe onze zwangerschap zicht vorderde.

Ook om ze even doen vergeten dat ze allebei erg ziek waren, samen hebben we dan ook traantjes weggepinkt toen we de pret echo op dvd lieten zien omdat het besef dan ook daar was, dat ze het misschien niet mee mochten maken dat ze hem mochten vasthouden. Desondanks dat besef genoten ze wel als we van de verloskundige afkwamen en dat ze naderhand ook de schopjes in m'n buik mochten voelen.

Toen was het zover....

Maandag 28 juli 2013 gingen we voor de wekelijkse controle naar de verloskundige ik was toen 40+3 weken zwanger.

De verloskundige zei dat als ik voor vrijdag niet bevallen was werd Jayden vrijdags gehaald omdat hij vrij 'groot' was.

Met dit nieuws gingen we weer naar opa en oma, ik zei tegen oma, oma ik wil niet naar het ziekenhuis ben er als de dood voor en dat wist ze. Kindje zei ze je gaat ook niet naar het ziekenhuis. Met dat ze dat zei wreef ze over mijn buik en zei jongetje kom eruit oma heeft niet lang en wil jou ook heel graag zien en vast houden. Mijn ogen schoten op dat moment vol en hield het niet droog.

Nadat ik oma en opa een knuffel en een kus heb gegeven zijn we naar huis gegaan.

De dag erna er was geen houden meer aan het hele huis (ruime flat) gepoetst ik kon er niks aan doen het moest en zal blinken gek werd ik ervan maar het moest. Manlief heb ik zeker 5 keer in de stromende regen naar onze frituur gestuurd friet zuurvlees zal en moest erin gaan shame on me! Het was half 8 's avonds toen braken m'n vliezen, yes het was helder! Gelijk de verloskundige gebeld die zei dat ik het bad al kon opzetten want ik wilde in bad bevallen. Nou zo gezegd zo gedaan het bad stond op. Andy ging een ronde maken met onze hond het was eindelijk droog. Voordat hij ging zei die nog schat zet jij even de trekker klaar dan trek ik straks het water weg het loopt bijna naar binnen. Andy was de deur nog niet uit toen pakte ik de trekker een handdoek tussen m'n benen en heb het water zelf weg getrokken. Opdat moment kwam Andy weer terug met diesel en had bijna ook een handdoek nodig hij kwam niet meer bij van het lachen toen ie mij zag staan! Ga naar binnen zei die ik maak het wel af.

Andy was nu ook klaar, en hebben daarna alle delen van police academy gekeken, diesel nog 1 keer uitgelaten en zijn we naar bed gegaan want ja nu stel je voor je hebt dan een zware bevalling ben je niet uitgerust! Dus naar bed. Slapen lukte niet bij iedere steek was ik wakker met de gedachte is het dat? Is dit een wee? is het begonnen? Nee nee en nog een nee ok weer slapen.

En toen was half 5 in de ochtend toen de eerste wee aankwam zetten. Echt geslapen heb ik niet door de adrenaline.

Het was nog te doen het voelde als menstruatie krampen maar na 3 kwartier werd het erger. Andy heeft in de tussen tijd het bad laten vol lopen en alles stond en lag klaar voor onze boef. Andy heeft om kwart over 5 de verloskundige gebeld en ze is dan ook gelijk gekomen. Nadat ze me had nagekeken hoeveel ontsluiting ik had ( 1 a 2 cm ) mocht ik in bad en wat een genot!!! Kon gelijk alle weeën opvangen en houdingen aannemen heerlijk gewoon! Om half 7 is de verloskundige gegaan en om kwart over 7 had ik Andy vast en begon te schreeuwen en te knijpen, ik wist niet wat ik moest doen we waren alleen en ik probeerde niet in paniek te raken. Andy weer de verloskundige gebeld en half 8 was ze er weer en ze stelde me gerust en gelijk was ik de rust zelf. Ze zei ik moest uit bad... van het bad naar het bed en wat bleek ik had al 9 cm uitsluiting nog eventjes zei ze. Toen kwam weer een wee ze zei je mag mee persen, EINDELIJK ik kon wat met m'n wee!!! Om 08:50 uur Bevallen van een gezonde knul 4240 gram en 51 cm lang!

Gelijk opa en oma gebeld ze waren van vreugde aan het huilen ik wilde gelijk naar ze toe maar even realistisch het ging niet hihi

Wel zijn we met z'n 3tjes de 3de na de bevalling in overleg met de verloskundige naar opa en oma gegaan hun en onze wens kwam uit ze hebben het gered!

3 Maanden later....

In die 3 maanden nadat Jayden geboren is zijn we bijna iedere dag naar opa en oma gegaan zodat ze zoveel mogelijk van hem konden genieten!

 Maar er stond ons in de tussentijd ook nog een afspraak met de gynaecoloog. Zodra het vloeien gestopt was moest ik me weer melden i.v.m. het inwendig onderzoek om te kijken hoe het zat met m'n eierstokken. Jawel hoor deze keer waren het er 48. 48 cystes. Ze verzekerde me dat een zwangerschap op een natuurlijke manier onmogelijk was en dat ik een half jaar na mijn bevalling geholpen zou worden aan mijn eierstokken. De afspraak stond vast op  donderdag 15 januari 2015. Aangezien het risico wat eraan vast hing was ik blij dat ze me die deden verwijderen! Zeker willen we een 2de maar als blijkt dat ze na de operatie iets raken aan m'n eierstokken waardoor ik niet meer zwanger zou kunnen raken heb ik wel nog altijd ons boefje nog waar we super blij mee zijn! Dus dat risico nemen we wel!

Maar goed weken / 3 maanden vliegen voorbij het was 10 oktober 2014 toen we helaas afscheid hebben moeten nemen van oma die het heeft gepresteerd om toch nog te vechten om haar achterkleinkind te mogen zien vind ik een prestatie! Maar oma was gewoon op geheel vermagerd nee die sterke vrouw die mij als pubertje op heeft gevangen en groot heeft gebracht was slechts een hele vermagerd iel vrouwtje wat lag te lijden. Voor haar is het beter en wij hadden er vrede mee dat ze wilde gaan.

2 Maanden later.....

Nadat oma overleden was ging het leven gewoon door hoewel er geen dag voorbij gaat dat ik aan haar denk. Bleef begin december mijn menstruatie uit dus hebben we maar voor de zekerheid een test gedaan en die test was negatief zoals ik al verwacht had want dat kwam door die cystes en verder heb ik er ook geen aandacht meer aan besteed want we hadden ook de zorg nog voor opa.

Opa was trots op z'n achterkleinkind iedere dag waren we bij hem en genoot hij zichtbaar van onze aanwezigheid. Opa was een zeer wijze slimme en hard werkende man. Hij heeft tot aan z'n 70ste levensjaar op daken gestaan schoorstenen schoongeveegd en geplaatst, en ik, ik was z'n oogappeltje. Opa en ik we hadden dan ook een zeer sterke en hechte band. Men kon zeggen dat we een soort 2ling van elkaar waren alleen lagen we qua leeftijd ver heel ver uitelkaar. Maar toch hij voelde aan als er iets met me was en andersom het zelfde.

Heel apart was ook op 21 december 2014 ik kreeg opeens geen lucht meer en zakte in elkaar op de grond. Andy hielp me recht en piepte en snakte naar adem ik wist niet wat er aan de hand was maar wat ik wist er klopte iets niet. Wat heet we werden de dag erna gebeld om half 7 opa was dood. Nadat we bij opa zijn gaan kijken hoe moeilijk dat het ook was zijn we naar de ouders van Andy gegaan gewoon om even bij te komen even aan niks denken hoorde we een knal, een hele harde knal en toen zagen we het! Er was iemand gesprongen. Dat kwam er ook nog eens boven op. Heb gelijk 112 gebeld maar het mocht ook voor hem niet baten. Nee ik had het gehad ik kan tot nu toe nog steeds geen lijken meer zien! 3 lijken op 2 maanden tijd vreselijk! Gelukkig dat mijn gezin mij op de been houd anders zou ik het ook niet weten. Mijn gezin haalt dan ook het beste in mij naar boven! 

De feestdagen.....

Men zou zeggen mensen die pas een dierbare hebben verloren gaan geen feestdagen vieren, nou hier wel! Ik persoonlijk was niet aan rouwen toe dat komt later wel dit zou de eerste kerst zijn met Jayden en het moest speciaal zijn. Ook al wist ik wel dat hij het nog niet besefte wilde ik de opa en oma van Jayden zijn eerste kerst niet afnemen, hoewel ze er wel begrip voor hadden als we het deden afblazen, konden we zelf ook wat afleiding gebruiken!

Januari 2015

De feestdagen waren voorbij, ik voelde me al weken niet lekker maar er heerste ook een griep en m'n menstruatie bleef nog steeds uit en de 15de kwam steeds dichterbij en was dus gedurende die tijd ook erg gespannen voor de ingreep. Het was weekend en ik deed een ontdekking ik voelde een knobbeltje in de borst, maandag gelijk de huisarts gebeld ik kon dinsdag meteen terecht. Mevrouw de dokter controleerde me en vroeg of ik een zwangerschapstest had gedaan, ja dat had ik in december en die was negatief zei ik tegen haar. Zou je het dan overwegen om nog een test te doen? Waarop ik ja zei. Zo gezegd zo gedaan en naar 1 minuut kwam dan ook uiteindelijk naar buiten dat ik zwanger bleek te zijn, we hebben alles in werking gezet. Zo hebben we meteen naar het ziekenhuis naar de gynaecoloog gebeld die geloofde het niet, het kon niet! Zo zei die dat! Gelijk naar de gynaecoloog echo laten maken en jawel hoor ik bleek al 11 weken zwanger te zijn en ben uitgerekend op 12 augustus op mijn verjaardag, een mooier cadeau kon ik me niet wensen. Wij zwanger zonder medische hulp  en geen cystes meer te zien! ONGELOVELIJK schreeuwde die en keek me met grote ogen aan net alsof ie water ziet branden vroeg die wat heb je gedaan?

Niks heb ik gedaan, 2 dierbaren ben ik verloren en wij zijn verder met ons leven gegaan zo zei ik dat, waarop de gynaecoloog zei zo zie je maar weer dat er meer is tussen hemel en aarde! Heel veel succes was nog wat hij ons wenste!

Sorry van z'n lange blog maar ik hoop dat jullie het leuk vonden!

Groetjes Rebecca,

hakuna matata