Eerlijke post over 'gender-disappointment'

Als eerste wil ik even duidelijk maken dat ik weet dat kinderen krijgen niet vanzelfsprekend is. Ik zou willen dat het anders was, maar ook ik ken genoeg stellen die met veel moeite en geduld een kindje hebben kunnen krijgen of zelfs helemaal geen kindje kunnen krijgen. Ik ben me er ook volledig van bewust dat deze post, voor onder andere deze mensen, een klap in het gezicht zal zijn. Maar ik weet ook dat ik hierin niet de enige ben en dat het niet gek is om dit te voelen. Veel mensen schamen zich voor dit gevoel, voelen zich schuldig. Maar zoals iedereen weet kan je je gevoel niet zomaar uitzetten, heb je hier weinig invloed op en is het meer van belang hoe je hier mee omgaat. Gevoelens opkroppen is nooit een goed idee, praat er over met iemand die je vertrouwt, goed kent of hetzelfde gevoel deelt. Ik kies er voor om mijn verhaal te delen, ik weet dat ik hierop negatieve reacties kan krijgen, maar ik weet ook dat er genoeg ouders zijn die dit herkennen en daar doe ik het voor.

We hebben een zoontje van 1.5 jaar op het moment dat ik zwanger blijk te zijn. Hoera! Een grote wens van ons, 2 kindjes, en ook al is het nog pril en kan er nog van alles gebeuren zijn we enorm blij en trots. Ik heb mijzelf nooit als boysmom gezien, in mijn dromen en fantasieën was er altijd 1 meisje en 1 jongen, cliché i know, maar wel de grote wens. We weten allemaal dat je hier vrij weinig invloed op hebt maar toch voelde het vanaf het begin af aan al dat er een meisje in mijn buik zat. Maar omdat het geslacht weinig invloed had op wat dan ook wilde ik het niet weten. 

De eerste weken gingen voorbij, ik voelde me een stuk ellendiger dan m’n eerste zwangerschap en ging een soort van beeld vormen van ons leven met 2 kindjes. Ik wilde dolgraag een meisje, m’n gevoel zei een meisje en alle bakerpraatjes, "trucjes" op de echo en Chinese kalenders zeiden ook een meisje. Je zou het bijna geloven. Rond de 15 weken begon ik toch te twijfelen over het houden van een verrassing. Ik was inmiddels zo ingesteld op een meisje, terwijl het nog steeds prima een jongen kon zijn. Aan de ene kant wilde ik het niet weten, want als het bij de geboorte toch een jongen bleek te zijn, zou het toch niet uitmaken wat het is als het eenmaal op m’n borst zou liggen, toch? Maar wat als ik dan wel die teleurstelling voel? Wat als ik dan niet de liefde (direct) kan geven die het verdient? En dan puur om het feit dat ik mezelf 40 weken heb bedacht dat het een meisje is omdat ik dit zo graag wil, niet omdat een jongen niet welkom zou zijn, want ieder kind is welkom.

Bij de 20-weken echo wilde ik het toch wel graag weten, zodat als het een jongen zou zijn ik nog tijd heb om er aan te "wennen" en het tegen de tijd van de geboorte alle liefde kan geven die het verdient. M’n vriend wilde het sowieso weten dus hij vond alles prima. We vroegen het wel mee in een envelopje zodat we dit samen thuis konden ontdekken omdat ik bang was voor mijn reactie tijdens de echo. Bang voor een teleurstelling en een enorme huilbui, de gender disappointment.

Eenmaal thuis moest ik eerst werken, maar na mijn avonddienst hebben we samen de envelop open gemaakt. En waar ik "bang" voor was gebeurde. Het is een jongetje. Ik hield me nog redelijk goed maar ‘s avonds in bed heb ik even heel hard liggen huilen. We wilden graag 2 kindjes en omdat de oudste een jongen is, was dit onze laatste kans op een meisje, maar ik zal voor altijd een boysmom blijven het was nu definitief. Ik praatte er over met wat mensen en legde me er bij neer. Maar tevreden was ik niet. Ik was jaloers op mama’s met meisjes, ik liep nog net niet huilend langs de schappen met meidenkleding en voelde iedere keer weer die teleurstelling. Ik had zo gehoopt op een meisje. Voor m’n zoontje vind ik het daarentegen wel fantastisch. Opgroeien met een broertje, jongens onder elkaar. Ik had als kind zijnde dolgraag een zusje gehad, maar moest het doen met 2 broers, Niels groeide op met een broertje en vond (en vind) dit fantastisch. Voor Thijmen kon ik dus echt oprecht blij zijn, maar voor mezelf (nog) niet.

Ik ben inmiddels ruim 33 weken zwanger, het gevoel is wel wat gesleten maar het is niet weg. Ik hoop nog steeds ergens dat ze het verkeerd heeft gezien op de echo en wil het eerst met eigen ogen zien. Vorige week hadden we een groeiecho en ik vroeg of ze voor mijn gevoel nog even langs het geslacht wilde gaan, maar daar dacht de kleine man anders over, want die liet het mooi niet zien. Ik ga er vanuit dat het gewoon een jongen is, maar je zal mij niet horen klagen als er bij de geboorte toch een meisje uit komt.