een zwangerschap met HG en BI deel 1

Jippie zwanger van nummer 2 was onze eerste gedachte toen we in november 2016 een positieve test in onze handen hadden. Ik was al een aantal dagen misselijk dus had al wel een voorgevoel dat de test wel eens positief zou kunnen zijn. Tijdens de zwangerschap van mijn zoontje heb ik hyperemesis gravidarum gehad tot ruim 20 weken dus was wel een beetje bang voor wat er ging komen. 

De misselijkheid werd de gedurende de dagen alleen maar erger en erger. Ook begon ik weer met overgeven. Wat een ellende. De hele dag richting het toilet rennen om vervolgens alles eruit te gooien. Maar "gelukkig" wist ik nu dat er medicatie is die het iets minder maakt. Dus gezorgd dat ik deze kreeg voorgeschreven. Ik had tijdens deze weken maar een doel, zorgen dat ik niet uitgedroogd raakte, want tijdens mijn eerste zwangerschap hebben we zwaar uitgedroogd een tijdje in het ziekenhuis door moeten brengen. 

Op goede dagen probeerde ik toch naar mijn werk te gaan. Een auto vol plastic zakjes want in een keer naar mijn werk rijden zonder over te geven was onmogelijk. Het enige wat er nog een beetje in leek te blijven zitten was drinkyoghurt en cola. Eten was echt geen optie, dat kwam er meteen weer uit. 

Termijnbepaling. Bij 11 weken hadden we de echo voor de termijnbepaling. Alles zag er goed uit en de datum werd 25 juli 2017!

Bij 12 weken kondigde het volgende lichamelijke probleem zich aan, Bekkeninstabiliteit. Aan het einde van mijn vorige zwangerschap heb ik hier ook last van gehad dus ik herkende het meteen. Ik heb dus ook meteen een afspraak bij een bekkenfysiotherapeut gemaakt, zij had me de vorige keer goed geholpen. Helaas had ze pas bij 14 weken tijd. Ik kreeg meteen het advies om mijn bekkenband weer te gaan dragen. Een hele reeks met oefeningen en iedere week een afspraak om alle overbelaste spieren weer een beetje los te maken. Na iedere behandeling voelde mijn bekken voor een paar dagen weer iets beter. verder ben ik met zwangerschapszwemmen begonnen. Hiermee had ik toch nog wat beweging zonder dat ik mijn bekken zwaar belaste. Zwemmen is echt heel fijn met bekkeninstabiliteit, in het water heb je veel minder klachten.

rond de 16 weken ben ik gestopt met de medicatie voor de misselijkheid. Ik had het idee dat het niet meer zoveel deed en ik kon langzaam weer wat eten. Kleine beetjes en vooral warm eten. Boterhammen kreeg ik nog steeds niet weg, maar wat pasta of rijst lukte veel beter. 

Op advies van mijn fysiotherapeut en verloskundige ben ik bij 20 weken minder gaan werken. Ik werk in de zorg en moet de hele dag staan en lopen. Dit is fysiek heel zwaar. Ik ben toen in gesprek met mijn teamleider gegaan en samen hebben we besloten om halve dagen te gaan werken en dat ik aangepast werk kreeg. Computerwerk waarbij ik zelf kon bepalen of ik een een rondje moest gaan lopen ofzo. Het beste bij bekkeninstabiliteit is zoveel mogelijk afwisselen in houding. Iedere middag ging ik ook even liggen, zo had mijn bekken meer rust en had ik 's avonds minder pijn. 

De 20 weken echo: Omdat er bij de familie van mijn vriend spina bifida voorkomt kregen we geen SEO maar een GEO. Gelukkig was alles helemaal in orde. Wat een opluchting!

De misselijkheid heeft uiteindelijk tot 22 weken geduurd. Jippie eindelijk was die ellende voorbij! 

In mijn volgende blog zal ik vertellen hoe de andere 18 weken gingen.