Een zwangerschap met enorm veel stress en zorgen

De vorige keer ben ik geëindigd met het vertellen dat ik met spoed naar de verloskundige moest vanwege bloedverlies. 

De spanningen waren voor mij zeer hoog en gespannen, voor onze lieve dochter hebben mijn man en ik namelijk 2 keer een miskraam gehad en deze waren op de zelfde manier begonnen. Ik was zo bang om onze kleine wonder kwijt te raken dat ik blij was dat ik snel terecht kon bij de verloskundige. Zij heeft even kort gekeken maar kon niet vinden wat de oorzaak was, om die reden werd ik moet spoed doorverwezen naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis zouden wij verdere onderzoeken doen om te kijken waar het bloedverlies vandaan zou komen. 

Gelukkig was het maar een korte weg naar het ziekenhuis, hoe konden mijn man en in nou weer in het zelfde schuitje zitten. De zwangerschap hiervoor was zwaar geweest en we hadden toen bloedverlies gehad vanaf ongeveer 20 weken, maar nu alweer bloedverlies en zo vroeg al. 

In het ziekenhuis hebben zij meteen onderzoeken gedaan om te kijken of het goed ging met ons wondertje, de echo was gelukkig goed maar ze zagen dat ik inderdaad vers bloed aan het verliezen was. Toen werd de placenta gecontroleerd, deze zat aan de zijkant in mijn baarmoeder en dus niet in de weg, dit kon dus ook niet de oorzaak zijn. Toen zijn ze mijn baarmoedermond gaan controleren, deze was nog net lang genoeg om niet ingekort te zijn, echter zagen zij wel gevoelige slijmcellen aan de buitenkant op mijn baarmoeder zitten, ze vermoeden ook dat het endometriose was. 

Vervolgens kreeg ik de uitleg dat iedere keer als ik een beetje bloedverlies heb mijn baarmoedermond een klein beetje open gaat staan, iets wat dus echt niet goed is tijdens een zwangerschap. Wanneer dit gebeurde was een kleine kans dat ik ons kleine wondertje zou gaan verliezen, het enige wat ik nu kon doen was rustig aan. Toen hebben wij het nog gehad over wie de zorg van mij over zou nemen tijdens mijn zwangerschap. De gynaecoloog vertelde eerlijk dat zij sinds de coronatijd niet alle zorg konden bieden door bijvoorbeeld extra echo's te maken vanwege de drukte, het zou misschien verstandig zijn om toch bij de verloskundige te blijven zodat mijn man dan ook mee mag naar afspraken want in het ziekenhuis zou dit veranderen met het nieuwe protocol. We hebben toegestemd met de zorg bij de verloskundige mits het bloeden niet zou verergeren of er andere klachten zouden komen. 

Met een gemengd gevoel zijn wij weer naar huis gegaan. Aan de ene kant was het super nieuws dat de kleine nog goed in mijn buik zat en goed groeide aan de andere kant zou het een zware en spannende zwangerschap gaan worden. Mijn man ik en zaten zwijgend naast elkaar in de auto om alles te laten bezinken. Hoe moesten wij dit verder aanpakken en zouden wij ons kleine wondertje ooit in onze armen sluiten?

Die zelfde week had ik nog een afspraak bij de bedrijfsarts, ik heb verteld wat er was gebeurd tijdens mijn zwangerschap en zij verteld mij meteen dat ik moet stoppen met werken in deze situatie. Ze zegt je hebt nog jaren om te werken in je leven en je gaat jezelf nooit vergeven wanneer je deze kleine verliest omdat je blijft werken. Ga naar huis en houdt je rustig we zullen regelmatig contact houden over hoe het gaat met mij.

Dit was de eerste drempel in een zware zwangerschap die zou gaan volgen. Hier vertel ik later meer over.