Een wondertje op ons pad!

Wensen en dromen

Sinds ik begonnen ben met mijn praktijk in kindercoaching, heb ik behoorlijk wat gedeeld met mensen om me heen. Op mijn website, via Social media, maar ook in gesprekken en lezingen. Dat delen zorgt ervoor dat er verbinding ontstaat. In eerste instantie vond ik het heel spannend. Want ik ben toch een beetje grootgebracht met uitspraken als: “de vuile was niet buiten hangen”, geen oude schoenen wegdoen, voordat je nieuwe hebt!” en “Een dubbeltje zal nooit een kwartje worden!”

Toch waagde ik het erop, omdat ik de behoefte voelde mijn verhaal te delen, zodat wellicht anderen er wat aan zouden kunnen hebben, of erin elk geval een verbinding zou ontstaan. Dat is gelukt. Ik heb niet 1 keer,werkelijk geen enkele keer in 4 jaar tijd, een vervelende of negatieve reactie gehad. Graag deel ik hier weer een stukje van mijn verhaal.

Toen ik jonger was, had ik het ideale plaatje al helemaal in mijn hoofd. Ik zou een gezinnetje stichten met een leuke man, een fijn huis en een twee of drietal kindjes., op zijn minst. Dat liep wat anders, toen ik in mijn eerste zwangerschap besloot bij mijn ex weg te gaan, spatte die droom uiteen. Toch hoopte ik nog altijd iemand tegen te komen, waarmee ik in de buurt zou kunnen komen van mijn ideale plaatje.

En toen stond ik op de vooravond van mijn 41e verjaardag. En dat was nogal een dingetje. Want wij koesterden al heel lang een kinderwens. Hoezo? Zou je denken. Je hebt een gezonde , prachtige zoon waar net het kleine van af is. Lekker weer vrijheid en ongebondenheid. Dat klopt. Ik heb voor mezelf altijd de grens aangehouden van 40 jaar. Tot die tijd vond ik het goed voelen om te gaan voor het moederschap. En ineens is was het zo, dat ik geen 40 meer was.

Onze wens begon een jaar of 5 geleden, toen Tim net 6 was en het wel heel fantastisch zou zijn als hij een broertje of zusje zou krijgen. Voor ons, voor hem, we zagen het helemaal zitten. Maar niet alles gaat zoals je graag wil in het leven. En wetende dat we richting de 40 gingen, maakten we er haast mee. Toen het na een paar jaar niet spontaan was gelukt om zwanger te raken, besloten we ons te laten onderzoeken.

Een keur aan onderzoeken volgde, waaruit bleek dat er niets aan de hand was en het in theorie geen probleem moest zijn zwanger te raken. We besloten de natuur op zijn beloop te laten en geen gebruik te maken van technieken die voorhanden zijn. Dat bleek voor veel mensen moeilijk te rijmen. Want waarom doe je niets , als je het zo graag wil? Wat ik geleerd heb, is dat die keuze heel persoonlijk is en ieder mens dit voor zichzelf mag en kan beslissen. Er is geen goed of slecht in dit verhaal. Ook als de wens zo groot is, heb je de keuze en dat betekent niet dat je tot het uiterste moet gaan. Kennelijk denken veel mensen dat je alles geprobeerd moet hebben. Maar zo zwart-wit is het niet.

Voor mijzelf kwam de strijd in mij om een keuze te maken, steeds vaker naar boven. Ik worstelde met het feit dat ik steeds ouder werd. Maar ook met de maanden die al 5 jaar voorbij gingen zonder blij nieuws. Op enig moment moest daar voor mij, voor ons, een eind aan komen, aan de hoop, aan het uitrekenen van je vruchtbare dagen, het wachten op je menstruatie, en daarmee de spontaniteit die steeds verder verdwijnt uit je relatie.

Zo’n wens vraagt veel van elkaar als partners, want mannen en vrouwen staan toch net wat anders in het leven en daarnaast brengen we ons eigen karakter mee. Gelukkig bleven we steeds met elkaar in gesprek en was de liefde ook met zijn drietjes heel groot.

Maar tegelijkertijd was er ook het verlies van een wens die niet in vervulling zou gaan en dat waarschijnlijk ook nooit zal gaan. Dat is verdrietig, maar tegelijkertijd luchtte het ook op, om te kiezen voor een leven met een gezin van drie, waarin we heel blij waren/zijn met elkaar. Niet meer iedere maand hopen, wachten en allerlei schijnkenmerken signaleren. Niet meer dromen over wat als we ooit met zijn vieren… Maar met een nieuwe start de toekomst in, waarvan je weet dat de kans minimaal is dat er nog een kindje komt. Dat betekende dat we gingen berusten in wat ons gegeven is. De liefde, gezondheid, elkaar en een prachtig kind om groot te brengen.

Het lijkt zo vanzelfsprekend, het gezinnetje te stichten wat je in je hoofd had, waar je van gedroomd hebt, sinds je een klein meisje bent. Het leven is niet maakbaar, zoveel is wel duidelijk.

We zetten er een soort van streep onder, want ergens moet je voor jezelf duidelijkheid hebben. Ik besloot eindelijk dan toch om op dieet te gaan, viel 12 kilo af. We kochten het huis waar we al zolang naar op zoek waren. En toen had ik in december ineens een positieve zwangerschapstest in mijn handen en daarna nog een, want we konden het niet echt geloven.

Je hoort het zo vaak. Als je denkt dat het niet meer gaat gebeuren en je laat los, dan kan er toch zomaar ineens iets op je pad komen. Dat deed me denken aan dat liedje van Blof : “ergens om de hoek wacht soms geluk!”

Het leven loopt zoals het bedoeld is. En dat is niet altijd zoals je het zelf hebt bedacht. Wij zijn in elk geval superblij met dit wondertje dat ons papa en (opnieuw) mama gaat maken en dat natuurlijk van Tim een grote en ik denk heel trotse broer gaat maken.