Een wonder: kunnen we dan nu gaan genieten?

Het is alweer even geleden en wat is er veel gebeurd. Nadat we het goede nieuws hadden gehoord bij de 13 weken echo konden we eindelijk langzaam onze vrienden en familie het ook vertellen. Twee weken na de echo was ik jarig en zou eigenlijk niet mijn verjaardag vieren. Toch leek dit mij een mooi moment om het te delen met onze broers en zussen. Ik had ipv een verjaardagstaart een gender reveal taart gekocht. Dus de verbazing was groot toen deze op tafel kwam. Alom blijdschap en felicitaties. Mijn dochter stond te springen om erachter te komen of ze een broertje of zusje zou krijgen. Mijn man en ik hadden twee confetti schieters gekocht en de vreugde was dan ook groot toen er roze confetti uitkwam. In de weken die volgde ook overige vrienden en werk ingelicht.

9 september moesten we terug naar het AMC voor een vroege 20 weken echo. Ik was toen 18+ 3. Elke echo roept toch nog steeds zoveel spanning op. De angst om geen kloppend hartje te zien is echt erin gesleten. Tussen het moment dat de camera op mijn buik gaat en het zien van het hartje houd ik nog steeds mijn adem in. Maar al direct was daar het hartje zichtbaar. De arts had een soort check list van alles wat ze wilde zien. Het vocht rondom het hartje en de navelstreng was nog steeds weg, maar ook de cyste in de buik van de baby was volledig verdwenen!! Wat een opluchting. Omdat de arts niet het hele lijstje kon afvinken, wat waarschijnlijk te maken had met de termijn, moesten we een week later toch nogmaals terug komen. De arts gaf aan geen zorgen te hebben, maar dat ze alles wilde zien voordat ze akkoord gaf. Dus vandaag met precies 20 weken nogmaals naar het AMC. De rest van het lijst was al snel afgevinkt en we kregen te horen dat we een volledig goede baby hebben wat inhoudt dat we niet meer terug hoeven te komen. Ik vroeg nog aan de arts of ze vaker zien dat een slechte echo uiteindelijk toch leidt naar een goede uitkomst. Ze gaf aan dat het goed was dat ik dit terug gaf, omdat ze soms vergeten hoe erg de impact op ouders is met slecht nieuws. En dat het hun taak is om alle doemscenario's te bespreken, maar niet bewust zijn wat dit teweeg brengt. Daarbij zei ze ook dat het wel eens voorkomt dat het uiteindelijk (zoals in ons geval) helemaal goed komt, maar dat de groep waarbij het niet goedkomt veel groter is.

Voor mijzelf beschouw ik het toch als een soort wonder. Daarnaast vind ik mezelf een nuchter mens, maar het gevoel dat ik direct kreeg na het slechte nieuws, namelijk dat ik vanuit mijn ziel voelde dat alles goed zou komen, doet mij toch denken dat er wellicht meer is. Noem het moederintuitie of domweg hoop, maar uiteindelijk klopte deze 100%. Ik hoop dat ik moeders een sprankje hoop kan geven en dat slecht nieuws niet altijd het einde hoeft te betekenen.

Mensen zeggen nu steeds dat ik moet gaan genieten of nu verder een onbezorgde zwangerschap tegemoet ga. Helaas is dat niet waar. De angst om haar alsnog te verliezen is nog steeds groot. Dat het hartje alsnog stopt met kloppen. Maar elke keer als die angst of gedachte bij mij op komt, probeer ik terug te gaan naar mijn gevoel en de gedachte dat dit meisje nu al zoveel heeft overwonnen en een vechter is, dat het niet anders kan dat ze gezond ter wereld zal komen. En voor nu houd ik mij daar aan vast ♡