Een weekend na een week weeenactiviteit

In het weekend is ook manlief thuis van het werk. Ik begin de zaterdag ochtend goed, voel me energiek, weinig klachten. Ik heb dan ook goede hoop dat dit schatje nog even in m’n buik blijft zitten. Er worden nog meer wafels gebakken en boodschappen gedaan. Die middag stort ik in. Ik ben normaal iemand die altijd bezig is, nooit zal gaan liggen gedurende de dag en eigenlijk amper gaat zitten. Met een gezin met vier kindjes is er ook altijd wel wat te doen. Die dag kan ik niet meer. Ik moet gaan liggen. Ik ben in bed gekropen en meer dan eten en film kijken lukt me niet. Ik geef me over. M’n lichaam heeft hard gewerkt de afgelopen week en ik mag hier even aan toegeven. Ik slaap de afgelopen weken zeer slecht en ik kan de rust goed gebruiken.  Al knuffelend met de kinderen breng ik de dag en avond in bed door. Op wat plaspauzes na krijg ik niets voor elkaar dan liggen. 

De ochtend erna word ik al vroeg wakker, zoals altijd, rond de klok van 5. Waar ik normaal dan ook meteen opsta, heb ik daar nu weinig puf voor. Ik ga naar het toilet en verschoon m’n kleren. Met schaamrood op de wangen geef ik aan m’n man toe dat ik de wc niet helemaal gehaald heb, ik heb in m’n broek geplast: nu is dit niet nieuw voor me. Deze zwangerschap is m’n bekkenbodem niet de stevigste. Als ik voel dat ik moet plassen dan had ik vijf minuten eerder moeten gaan. M’n man lacht er gelukkig mee, hij vind dit allemaal niet zo ramp. Ik neem een bakje koffie en kruip terug onder de dekens. Ik kan niet zeggen dat ik me super lekker voel dus dit zal ook vandaag waarschijnlijk m’n plekje blijven. Ik moet ongeveer iedere 15 minuten plassen en het valt me op dat ik steeds de wc net niet haal. Ik heb al twee keer eerder gebroken vliezen gehad, dit is heel anders, maar toch twijfel ik. Ik leg maandverband in m’n onderbroek en laat m’n man geregeld tussen m’n benen kijken waar het vocht vandaan komt. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat ik gewoon in m’n broek plas, het zijn zo een kleine beetjes dat ik verlies. Als ik zie dat m’n maandverband roze kleurt stuur ik een vriendin die kraamverzorgster is en m’n zus die verloskundige is een appje met dit smakelijke beeld van roze maandverband. Zij geven beide aan dat dit wel eens de vliezen kunnen zijn en dat ik het moet laten checken in het ziekenhuis. Na een berg aan tranen, want ik weet dat ik nu waarschijnlijk weer opgenomen moet worden, zetten we de koffers weer in de auto, brengen we de kinderen naar oma en rijden we weer naar het ziekenhuis. Volgende controle: zijn dit gebroken vliezen of ben ik me gewoon aan het beplassen?