Één week later

Inmiddels weet ik nu een week dat ik opnieuw zwanger ben. Nu ook een week lang slaap ik slecht en ben ik alleen maar bezig met helse gedachtes. De eerste afspraak voor de echo staat gepland op 1 mei, de eerste belafspraak met de verloskundige staat gepland op 17 mei. Ik zou dus nog even geduld moeten hebben... Het is vandaag pas 15 april en de tijd schiet echt niet op.

Als er gevraagd word wat het zwaarste is aan zwanger zijn? De verdomde eerste weken. Niets zeggen (dit is mij helaas wederom niet gelukt) tot die 13 weken. Ik hang eigenlijk ook net op met de arts van Skye, hij heeft geadviseerd om contact op te nemen bij een nieuwe zwangerschap. Morgen ochtend belt hij terug en weet ik of ik misschien al eerder een echo kan krijgen in het ziekenhuis, of ook niet. Ik ben inieder geval erg benieuwd naar zijn advies. Voor michel is dit nog een ver van zijn bed show. Natuurlijk is hij blij, maar het is nog niet echt tot hem door gedrongen. Hij is positief en zegt dat het allemaal goed komt, zo voelt dat alleen niet altijd voor mij. Bang om straks weer 2 kloppende hartjes te zien, bang om weer een kindje te verliezen of weer een ongezond kindje in mijn buik te hebben. Tegelijkertijd is deze zwangerschap niet mijn vorige zwangerschap. Dit kindje is geen Evi. Misschien is het niet eens een meisje. Het maakt mij oprecht allemaal niets meer uit, als dit kindje maar gezond op de wereld komt, die ik niet meer los hoef te laten na mijn bevalling en die dezelfde dag (of 1 dag later, ook prima) mee naar huis toe mag.

 Inmiddels heeft de arts van Skye terug gebeld en mij gerust weten te stellen. Zolang alles goed gaat loop ik bij de verloskundige, ze kunnen niet nu al meer zien in het ziekenhuis dan bij een normaal echo centrum. De 13 weken en de 20 weken echo hebben wij op advies van hem in de VU. Opgelucht belde ik mijn leidinggevende op, want hoe vroeg dit misschien ook is, ik moest hier over kunnen praten op mn werk. En zo weten nu al mijn collega's dat ik (nog maar) 5 weken zwanger ben.