Eén van ons samen, samen zijn we één

Het is inmiddels alweer meer dan 1,5 jaar geleden. Maar het moment dat we wisten dat ik zwanger was, herinner ik me nog goed. Om ook dit stukje van het (aanstaande) moederschap vast te leggen, heb ik hier een blog over geschreven. 

Het is zondagochtend half 8 ’s ochtends. Ik loop ijsberend door de kamer, ga op de bank zitten. Om vervolgens weer op te staan. Mijn man, destijds nog mijn vriend, zit ogenschijnlijk rustig op de bank, maar ik weet dat ook hij een gezonde dosis spanning in zich heeft.

Ik ben al vier dagen over tijd. Voor sommige vrouwen niets nieuws onder de horizon, maar voor mij een alarmerende situatie. Sinds ik gestopt ben met de pil (die ik al vanaf mijn 11e gebruikte) is mijn menstruatiecyclus erg snel op gang gekomen. En kon ik mijn klok erop gelijk zetten wanneer ik zou ovuleren, of ongesteld zou worden. Dat ik nu al vier dagen over tijd ben is, zoals je kunt begrijpen, dan ook een reden om een zwangerschapstest te kopen. En toch wil ik het nog niet helemaal geloven dat er een kans bestaat dat ik zwanger ben.

Schiet mij maar raak

Niet omdat ik het niet zou willen, we willen het allebei heel graag. Na vele fijne gesprekken, overdenkingen en afwegingen hebben mijn vriend en ik namelijk vorige maand besloten ervoor te gaan. Onze basis is goed en stabiel, er is een overvloed aan liefde voor elkaar en voor ons toekomstige kindje, er zijn trouwplannen en we hebben een huis gekocht. Het is meer omdat we JUIST nog maar zo kortgeleden hebben besloten ervoor te gaan; ik niet kan geloven dat we in één keer raak hebben geschoten. Ik bedoel, sinds mijn 11e aan de pil, dat duurt toch gemiddeld een aantal maanden voordat die troep mijn lijf uit is? En buiten dat, in onze omgeving horen we van veel stellen dat het toch minstens een jaar geduurd heeft voor ze zwanger raakten. Of er überhaupt veel moeite voor hebben moeten doen zwanger te raken. Deze onderbouwingen lijken echter kant noch wal te raken als het om mij en mijn vriend gaat.

De test

Waar 3 minuten op een dag zo voorbij zijn, lijken ze nu een eeuwigheid te duren. De timer op mijn telefoon gaat af en ik kijk mijn vriend aan. ‘Zal ik gaan kijken?’ vraagt hij zachtjes aan mij. ‘Nee, laat mij het maar doen’ antwoord ik. Ik loop naar de badkamer, waar de zwangerschapstest op de wastafel ligt te wachten. Ik kijk vanaf een afstandje voorzichtig op het apparaatje en ineens stroomt er een gevoel van geluk, blijdschap, emotie en verwarring bij me naar binnen.

Met de test in mijn hand loop ik naar mijn vriend en zeg met een enigszins verbaasde stem: ‘ik ben al 2 tot 3 weken zwanger.’ Mijn vriend staart me voor een split second met grote ogen aan en pakt me daarna vol blijdschap stevig vast. We worden papa en mama! Zo staan we elkaar een tijdje met tranen in de ogen te knuffelen.

Blij, of bang? Of gelukkig? Of in de war?

We voelen ons gelukkig, blij, verward en een beetje angstig tegelijk. Wat staat ons te wachten? Hoe gaan we dit aanpakken? Wat hebben we ons kindje te bieden? Allemaal vragen die door onze hoofden spoken. Maar uiteindelijk is maar één ding het belangrijkste: we doen dit samen. Als een team. En dat stelt me meteen gerust.

Mijn vriend vertrekt uiteindelijk naar het voetbalveld omdat hij een wedstrijd moet spelen en ik begin aan het huishouden. Allebei even wat voor onszelf, want dit nieuws moeten we apart van elkaar verwerken en een plekje geven.

Voorbereiden op de toekomst

In de komende maanden blijkt dat we steeds verder naar elkaar toe groeien, genieten van de zwangerschap, om leren gaan met kwaaltjes en ons voorbereiden op de komst van ons mooiste wondertje ooit! 

** Disclaimer: het is kennelijk in deze tijd nodig om jezelf in te dekken, merk ik aan de reacties onder de posts van sommige andere (mama)bloggers. Daarom wil ik graag benadrukken dat ik met mijn verhaal NIEMAND voor de borst wil stoten. Ik weet dat sommige mama's een lange, pijnlijke weg hebben moeten bewandelen om zwanger te raken. Of juist erachter kwamen niet zwanger te kunnen worden. Deze verhalen erken ik en daar leef ik ontzettend in mee. Ik hoop dat jij na het lezen van mijn verhaal kunt zeggen: dat is haar verhaal. Het mijne is anders, maar we steunen elkaar. Zoals ik jou ook steun.