Een trut van een gynaecoloog

Op woensdag 13 mei had ik de vruchtwaterpunctie laten doen. Tot het weekend doe ik heel rustig aan, puur uit angst voor een miskraam (die je met 23 weken eigenlijk geen miskraam meer kunt noemen, maar goed). Op zondag ga ik mee naar de verjaardag van mijn tante, dat is heel gezellig. Natuurlijk wordt er naar onze baby gevraagd en meer dan zeggen dat we in afwachting van de uitslag zijn kan ik niet. Toch is het wel fijn dat iedereen enorm met ons meeleeft en -duimt voor een goede uitslag van de punctie. De dagen kruipen voorbij en elke keer als mijn telefoon gaat, gaat er een schok door me heen in de hoop dat het het ziekenhuis is om de uitslag aan ons door te geven. Aan de ene kant wil ik de uitslag helemaal niet weten, want wat als het echt goed mis is met onze baby? Aan de andere kant wil ik het natuurlijk wel weten, want dan weten we waar we aan toe zijn. Op woensdag 20 mei sta ik met mijn man en dochter bij Schoonenberg. Onze dochter heeft een paar weken ervoor natuurlijk buisjes gekregen en kreeg het advies oordoppen aan te laten meten voor als ze gaat zwemmen. Tijdens het aanmeten van de oordoppen gaat mijn telefoon. Ik zie direct dat het het ziekenhuis is, dus haastig excuseer ik me en met trillende handen neem ik op. Het is de lieve gynaecoloog die de week ervoor de punctie bij me heeft uitgevoerd. Hij valt met de deur in huis. De uitslag van de grote chromosoomafwijkingen is terug, onze baby heeft geen trisomie 13, 18 of 21. Wat een opluchting! Ondanks dat er nog veel meer chromosoomafwijkingen zijn die onze baby kan hebben kunnen we deze in ieder geval afstrepen. De gynaecoloog bevestigt het geslacht van onze baby nog een keer, het is echt nog steeds een meisje. Hij belooft weer te bellen zodra de rest van de uitslag bekend is en we verbreken de verbinding. Ondanks deze eerste goede uitslag zijn we nog steeds erg gespannen. Want er zijn nog zoveel andere afwijkingen waar een omfalocèle bij past dat we nog niet echt blij kunnen zijn. Aan het einde van de middag hebben we een afspraak bij de gynaecoloog, voor de controle van de baby. We nemen plaats in het kamertje en de gynaecoloog begint direct over de beëindiging van de zwangerschap. Wacht. Wat? We hebben NOOIT, maar dan ook nooit aangegeven de zwangerschap te willen beëindigen. We wilden de punctie doen om te weten wat ons kindje mankeert, zodat we daar op in kunnen spelen en aan het idee kunnen wennen. Ik vertel de gynaecoloog dat we bij haar zijn voor controle, om te kijken of alles goed gaat met onze baby. Maar ze is standvastig en adviseert ons met klem een afspraak in te plannen voor de inleiding. We vertellen haar dat de uitslag van de punctie goed is, maar ze somt direct een aantal aandoeningen op die ons kindje zou kunnen hebben en dat ze echt liever een afspraak voor de inleiding inplant. Met tegenzin ga ik uiteindelijk akkoord en we maken een afspraak voor die vrijdag. Ik ben dan 23+4 dus het beëindigen van de zwangerschap om medische reden mag dan nog, aangezien dat tot 24 weken zwangerschap is toegestaan. Zonder verder ook nog maar enige controle uit te voeren stuurt de gynaecoloog ons weg. Zwijgend, verdrietig en toch ook wel boos verlaten we het ziekenhuis. Op de parkeerplaats gaat de telefoon van mijn man. Hij beantwoordt het telefoontje en zet de luidspreker aan wanneer hij hoort dat het een (andere) gynaecoloog van het Erasmus MC is. Zij vertelt ons dat ook op de andere chromosomen geen afwijking is gevonden. Huilend hoor ik de rest van het gesprek aan. Achteraf gezien was ik het liefst terug het ziekenhuis in gerend om die trut van een gynaecoloog aan haar jasje te trekken en te eisen dat ze die controle toch uitvoert, maar dat doe ik op dat moment dus niet. 's Avonds gaan we met onze ouders en dochter uit eten om de goede uitslag van de punctie te vieren. Toch zit het me niet lekker, ik heb de hele avond harde buiken en het huilen staat me nader dan het lachen. De volgende ochtend voel ik me nog steeds niet goed en ook de harde buiken zijn nog volop aanwezig. Ik heb zoveel stress dat ik contact opneem met het Erasmus MC. Er zijn zoveel vragen die ik heb omtrent de gang van zaken de dag ervoor, de uitslag van de punctie, de voortgang van de zwangerschap en de operatie die ons kindje te wachten staat na de geboorte dat ik nogmaals naar het ziekenhuis wil om antwoord te krijgen op de vragen en voor een fatsoenlijke controle waar ik nog steeds behoefte aan heb. De medewerker van de afdeling Verloskunde & Gynaecologie belooft dat de klinisch geneticus mij zo snel mogelijk terugbelt. Binnen een kwartier heb ik haar aan de lijn en ik vertel haar wat er de dag ervoor is gebeurd. Zij hoort mij aan en zegt vervolgens dat het bijna niet kan dat de uitslag er al zo snel is en dat ze gaat checken of alles wel goed is gegaan. Niet de woorden die ik wilde horen. De klinisch geneticus belooft mij dat ze een en ander zal uitzoeken en zodra ze duidelijkheid heeft mij terug te bellen. Huilend hang ik op en wacht ik tot ze me weer belt. Het zal toch niet zo zijn dat ze een fout hebben gemaakt?