6 maanden geleden
Onpeilbaar verdriet en moeilijke beslissingen
Hoe onze toekomst in één klap voorgoed veranderde
De dag van de 20 weken echo
De dag van onze 20-weken echo hadden we met spanning en vreugde tegemoet gezien. We waren zo benieuwd naar de groei en ontwikkeling van ons kindje. De echo zou ons niet alleen een glimp geven van het gezichtje en de bewegingen van onze baby, maar ons ook de geruststelling geven dat alles goed ging. Helaas verliep deze dag heel anders dan we hadden gehoopt.
Omdat mijn man een sollicitatiegesprek had, ging mijn moeder mee. Toen we in de donkere echokamer zaten, hield mijn moeder mijn hand hand vast en keken we samen naar het scherm waarop ons kindje verscheen. De echoscopiste begon het onderzoek met de gebruikelijke vriendelijke uitleg, maar al snel merkten we een verandering in haar toon. De stilte in de kamer werd beladen, en haar fronsende blik maakte ons nerveus. Ze nam haar tijd, bekeek elk detail zorgvuldig en checkte dezelfde dingen opnieuw en opnieuw.
“ …. Toen ze het echo apparaat van mijn buik haalde, was haar blik ernstig.”
De minuten die volgden voelden als uren. Mijn gedachten raasden en we voelden een groeiende knoop in onze maag. Toen ze het echo apparaat van mijn buik haalde, was haar blik ernstig. Ze legde uit dat de echo verschillende afwijkingen liet zien die wezen op ernstige gezondheidsproblemen bij onze baby. De omvang en de aard van de afwijkingen waren zodanig dat ze ons adviseerde om verdere diagnostische tests te laten uitvoeren in het ziekenhuis.
Met een brok in onze keel luisterden we naar haar uitleg de afwijkingen die zij zag. We kregen te horen dat de kans groot was dat ons kindje weinig tot geen kans op leven zou hebben. De optie om de zwangerschap te beëindigen werd voorzichtig genoemd, een voorstel dat insloeg als een bom.
“… Elke afspraak, elke uitslag bracht nieuwe golven van verdriet en angst.”
Na het weekend ondergingen we verdere tests en spraken met verschillende specialisten om een duidelijker beeld te krijgen van de situatie. Elke afspraak, elke uitslag bracht nieuwe golven van verdriet en angst. De gesprekken met de artsen waren zwaar en emotioneel, maar ook noodzakelijk om een weloverwogen beslissing te kunnen nemen.
We voelden ons verscheurd tussen ons verlangen om ons kindje te beschermen en lief te hebben, en de realiteit van de ernstige afwijkingen die het leven van ons kind en ons gezin drastisch zouden beïnvloeden. We vroegen ons af of we het kindje een menswaardig leven konden bieden, en of we de emotionele en fysieke tol van een kind met zulke ernstige beperkingen zouden kunnen dragen.
De steun van familie en vrienden was in deze periode van onschatbare waarde. Hun begrip en medeleven hielpen ons om door deze moeilijke tijd heen te komen. We zochten ook hulp bij een maatschappelijk werker vanuit het UMCG om ons te helpen met de enorme emotionele last die we droegen.
Een beslissing die voortkwam uit liefde
Na veel overwegingen, tranen en gesprekken met verschillende artsen kwamen we na 4 weken tot een besluit dat ons het juiste leek. We besloten de zwangerschap voort te zetten. Het was een beslissing die voortkwam uit liefde en zorg voor ons kindje, hoe ingewikkeld het ook was. We besloten alles op alles te zetten, en af te wachten hoe het zou lopen.
