Een regenboog baby

Een regenboogbaby

Het kindje dat geboren word na een stil geboren of overleden kindje is een regenboog baby. Een regenboogbaby krijgen is wat mijn man en ik graag vrij snel weer zouden willen na alles wat we meegemaakt hebben. Sommige zullen denken: Dat is te snel, maar voor ons voelde dat goed. Het leek ons het beste medicijn, niet dat Sep vervangbaar is, maar het zou het gemis wel dragelijker maken omdat er dan toch nog een kindje is waarvoor je wel mag zorgen en die je wel mag zien opgroeien. En we hebben ons eigen kindje al in armen gehad, dat gevoel.... dat maakte onze kinderwens alleen maar groter. Eigenlijk hebben we het hier al meteen over gehad in het ziekenhuis, dat onze kinderwens groter was en dat als het allemaal weer wat beter ging met ons we er weer vrij snel voor wilde gaan. 5 weken na de bevalling werd ik voor het eerst weer ongesteld, dat betekende dus ook dat ik weer vruchtbaar was en dat de kans er was dat het vrij snel kon gaan gebeuren....

Totdat we 6 weken na de bevalling te horen kregen dat het beter was dit niet te laten gebeuren. Omdat het voor mijn gezondheid beter was eerst te ontzwangeren en het ziekenhuis adviseerde ons ook echt mee te doen aan het onderzoek naar de oorzaak van het hellp-syndroom, zeker omdat ik zo een erge vorm gehad had. Even twijfelde ik, wat moeten we doen? Ik zou graag willen weten of er iets onderliggend aan de hand is met mij.... maar dat zou me ook nog meer beangstigen om aan een 2e zwangerschap te beginnen.... want stel je voor er komt uit dat de kans heel groot is dat mijn lichaam de zwangerschap niet aan kan? Durf ik het dan nog wel aan?

Ik vind het sowieso beangstigend om aan een 2e zwangerschap te beginnen, omdat er nu al wetenschappelijk gezegd is dat de kans 25% is dat ik weer het hellp-syndroom zal krijgen terwijl die kans bij andere vrouwen maar 3% is. Ook word er geschat dat ik het hellp-syndroom in week 28 van mijn zwangerschap zal krijgen en dat ik zal bevallen in week 32 van de zwangerschap. Dit maakt me dan wel weer beangstigend. Maar er is natuurlijk ook nog een kans dat het domme pech geweest is, maar eigenlijk gaan de artsen hier niet vanuit. Ik vind het een moeilijke beslissing maar we besluiten onze harten te volgen en gaan er met de instelling in: Als het gebeurd, gebeurd het en zijn we ontzettend blij, maar als het niet gebeurd gaan we gewoon het onderzoek in en komt het hopelijk daarna wel weer....

Onze droom komt uit....

het is woensdag 16 september 2020, papa zijn verjaardag, maar ook de geboortedag van het zoontje van vrienden van ons. Een jongetje, huilend zit ik op de bank omdat het een jongetje is geworden. Ik gun ze dit van harte, ik ben blij voor ze maar ergens ook verdrietig.... ik zie nu een jongetje opgroeien, hij zal me altijd herinneren aan hoe oud Sep zou zijn en confronterend bij mijlpalen. Mijn man komt thuis, hij troost me. Als alles bezonken is zeg ik dat ik wil testen. Ik ben een week over tijd, niet dat dat perse iets wil zeggen, maar ik ben normaal gezien toch om de 4 weken wel ongesteld, het scheelt zich soms een of 2 dagen. Maar 7 dagen is wel lang. Zou het? Net één maand voor het onderzoek. Ben ik er klaar voor? 100 vragen die door me heen gaan. Maar met nog steeds in mijn achterhoofd: “het zal wel niet!”

We doen een test op de badkamer, ontzettend ongeduldig dat ik ben loop ik rondjes door de badkamer en de gang.. “Ja zwanger” roept mijn man. Ik huil!! Ik ben blij!! We huilen samen en knuffelen elkaar! Dan loop ik weer rondjes door de badkamer en mompel ik dingen, ik voel angst.. oh mijn god! Zwanger! Het onderzoek! Kan mijn lichaam dit aan? Ga ik dood? Ik weet me geen houding te geven.. en ik ben er even helemaal van af. Niet dat ik niet blij ben, want natuurlijk ben ik dat wel, maar ik ben ook heel bang....

Ik moet dit kwijt zeg ik tegen mijn man, vanavond op de verjaardag van pap zeg ik het!! Iemand moet dit weten, want ik ben te bang. Dit snapt mijn man en we besluiten het vanavond te vertellen.. ik ben benieuwd naar de reacties, niemand verwacht dit natuurlijk.... wij zelf kunnen het ook amper geloven....

De bekendmaking

We gaan eerst naar Sep op de begraafplaats en we vertellen hem dat hij grote broer gaat worden. Grote broer.. oh mijn god.. Het is gewoon zo ver!! Het had zo moeten zijn denk ik dan, net een maand voor het onderzoek.. intens blij, maar ik vind het ook heel spannend!

Ik bel de verloskundige, we bellen toch de verloskundige waarbij het de vorige keer mis is gegaan.. ik weet niet of ik daar een goed gevoel bij heb. Remco wel, want hij zegt dat we altijd kunnen komen als er ook maar iets is want deze fout maakt ze niet meer. Hij heeft ook geen zin ergens anders het hele verhaal te doen, dus we besluiten er voor voorlopig toch terug naar toe te gaan en dan zien we wel hoe het loopt. We rekenen met haar de uitgerekende datum uit.... 21 mei 2021.... wat een toeval, onze trouwdatum!! Maar ook Sep zijn maandje.. als hij dan 2 weken te vroeg zou komen, zelfs op Sep zijn dag.... of zou hij veel eerder komen net als onze Sep?

We hebben over 3 weekjes de eerste echo in het ziekenhuis in Maastricht. Spannend!! Maar ik probeer er van uit te gaan dat alles goed is, ik gun mezelf nu ook die rust.

Dan komen we bij pap’s verjaardag en we geven hem zijn cadeau’s. Ik heb ook weer een knutselwerkje gemaakt namens Sep, met zijn handafdrukje. Ik heb me voorgenomen dit altijd te blijven doen, tot dat er ooit een nieuw kindje komt waarmee ik echt kan knutselen, maar dan nog zal Sep zijn naam er ook op komen want hij hoort er gewoon bij! Ons eerste kindje!!

Ik geef dit cadeau en zeg dan: “we hebben nog een cadeau, je word weer opa!”.

Iedereen was zo blij voor ons, mijn moeder wist wel dat ik over tijd was. Ik heb met mijn moeder een heel goede band en eigenlijk praat ik heel veel met haar over het gemis van Sep, het verdriet wat ik heb maar ook dat er een grotere kinderwens is en dat we het allemaal wel zien, omdat ik ook beangstigend ben nog steeds. Maar dat de menstruatie uitbleef wilde nog niet perse iets zeggen, dus eigenlijk zag ze hem een beetje aan komen. Maar wat waren ze blij, er vloeide flink wat tranen en we werden geknuffeld en er werd ons moed ingepraat: dat het deze keer goed zou gaan. Ik hoop het denk ik! De hele avond ben ik er mee bezig: ergens kan ik het niet geloven. Blijdschap, spanning, angst, zo veel dingen die ik voel. Die nacht slaap ik er zelfs niet van, ik had het echt niet aan zien komen, ik kan het niet geloven.... maar ik ben wel heel blij!! Wat is het snel gegaan.. 

Ik probeer nu ook maar niet te veel met mijn angst bezig te zijn en het los te laten. Waar is toch mijn positiviteit? Gelukkig hoorde ik deze week dat er een kindje geboren was met hellp ook heel vroeg en dat ze een zusje gekregen had, zonder hellp en gewoon de tijd uitgezeten. Ik moet een knop omzetten en proberen toch een beetje te genieten? Want stress is niet goed voor de baby. Maar dat klinkt zo veel makkelijker dan gedaan....

Pas na een slapeloze nacht, zit ik in de ochtend op de bank met een intens gelukkig gevoel. Ik geniet even van dit mooie wondertje wat gaat groeien in mijn buik.. ik heb er zin in, ik ben er klaar voor. Net als Remco die is er helemaal klaar voor. Ik hou me aan hem vast, hij is positief! Ik probeer het ook, in het ziekenhuis kunnen ze zo veel en ik sta onder zo strenge controle, het komt helemaal goed met me! Ik werk voor nu ook nog halve dagen dus ik kom ook voldoende aan mijn rust..

Na wat dagen zelf dit nieuws te hebben laten bezinken geniet ik echt, ik zit lekker in mijn vel en ben heel erg blij, al voel ik me tegenover Sep ontzettend schuldig omdat ik me zo gelukkig voel.

Voor het eerst sinds mei dat ik me zo gelukkig voel, dat ik weer dingen heb om naar uit te kijken en dat ik me weer helemaal kan voorbereiden op de komst van ons kindje.

Het begint weer helemaal van voor af aan, oh mijn god! Een regenboogbaby! Wat ben ik blij!!

De volgende blog vertel ik hoe we het vertelde aan de andere