Een prachtig derde wondertje

Mijn dochtertje Oceana gaat nu al een enige tijd naar de kinderdagopvang, en wat heeft ze het daar fijn ze leert er veel, ze is nu bijna twee jaartjes jong.

Arya gaat nu richting de negen maandjes, ze is super speels, en eet goed. En ze groeit gestaagd. Ze kruipt al een enige tijd happy rond in haar box.

Oceana en Arya knuffelen nu zelfs soms met elkaar. Wouter is klaar met de boven verdieping. En wat ben ik blij dat dat klaar is.

De boven verdieping is prachtig verbouwt. Mijn examens gaan goed. Regelmatig haal ik mooie cijfers. Het einde komt langzaam in zicht.

Maar toch voel ik me de laatste tijd zo ziek, maar blijkbaar heerst er nog steeds griep. Wouter en onze dochtertjes zijn ook een tijdje ziek geweest.

Ik zet in de ochtend Oceana af bij de kinderopvang. Ze speelt gelijk vrolijk met de andere kindjes.

Eenmaal thuis ga ik verder met het huis opruimen, en een beetje studeren, en Arya knuffelen. Toch blijf ik me zo ziek voelen.

Een paracetamol dan maar ook al kan ik daar zo slecht tegen. Een paar dagen later maak ik een afspraak bij de dokter want ik blijf me zo ziek voelen.

Ik moet mijn bloed laten prikken en dat wordt op een aantal waardes getest.

Een week later wordt ik gebeld over de bloed uitslagen.

Er is niks aan de hand met mij....

Behalve dat ik dan zwanger ben! Ik ben zwanger....

Na dit nieuws pak ik een clearblue test uit de kast (deze had ik nog)

Al vrij snel verschijnt er zwanger 2-3 weken in het beeldscherm van het clearblue test.

Even hou in mijn adem in, en adem uit zeg ik tegen mezelf.

Ik begin terug te rekenen, wanneer was ik voor het laatst ongesteld? Ik ben sinds ik Oceana en Arya heb gekregen zo onregelmatig ongesteld, dat ik het niet zo nauwkeurig bij gehouden heb.

Normaal gesproken noteer ik het wel in mijn agenda zodra ik ongesteld ben. Oceana en Arya zijn beide geboren op de 25ste.

Kwa berekening kom ik erop uit dat ik dan op 25 December uitgerekend ben... Dat is op kerst, denk ik dan.

Kerst is voor Wouter en mij altijd een moeilijke tijd omdat Wouter zijn moeder met kerst overleden is en zijn opa op tweede kerstdag. En tja ook mijn moeder is er niet meer.

Misschien doorbreekt dit ook een beetje de angst voor kerst, nu is er wat leuks om naar uit te kijken.

Even blijf ik naar het bureau voor mij staren. Dat zou 3 kinderen in 3 jaar tijd betekenen...

Ergens heel blij maar ook lichtelijk angstig. Wat gaan mijn vrienden hiervan zeggen? Mijn overgebleven familie-leden? En wat zal Wouter zeggen?

Zodra Wouter thuis is confronteer ik hem meteen met het heugelijke nieuws. Wat mooi lieverd zegt Wouter, onze 3e kindje dat is iets om naar uit te kijken. Wat de rest hiervan vindt kan mij niks schelen, het is ons leven zegt hij.

Dat wordt een leuke kerst lacht Wouter. We vertellen 's avonds het nieuws aan mijn vader. Ook mijn vader is blij, wat leuk nu wordt ik voor de laatste keer opa. En ik mag dan ook op de kinderen passen met kerst zegt hij.

Verder vertellen we het nog niemand want het is nog prill, Wouter is er stellig in. Nadat de 3e geboren is laat hij zich helpen.

Aangezien ik niet tegen anti-conceptie en de hormonen daarvan kan en ook niet tegen condooms kan, stel je voor dat je er allergisch voor ben en na de gemeenschap je geslachts gebied opzwelt en dik wordt en het huid stuk gaat. (Anti latex condooms idem) 

Is dit onze beste optie. En ik ben het met Wouter eens 3 kinderen is genoeg, 3 kinderen was altijd mijn wens. Een groot gezin, een grote rijkdom. Als Wouter zich dan laat helpen ben ik heel blij!

Ondertussen was ik al bezig met het inschrijven bij een verloskundige. En de dagen verstreken.

En ondertussen droom ik er al van hoe het is om een gezin met 3 dochtertjes te hebben.

Ergens kan ik niet wachten tot ik onze 3e dochtertje vast kan houden.

Ergens overheerst er de angst, aangezien ik 3 kinderen in 3 jaar tijd dan zal krijgen. Zal ze dan wel goed gezond zijn? En gaat mijn lichaam dit goed trekken?

De 2e zwangerschap heb ik als extreem zwaar ervaren. Maar de gedachten aan nieuw leven en het wondertje dat ons gegeven is, is sterker.

Je gedachte is toch steeds bij het nieuwe leven wat in je groeit, maar dit blijkt toch van korte duur.

Ik had me niet lang ingeschreven bij de verloskundige toen ik begon te bloeden.

Niet hevig maar wel helder rood bloed, ik bel Wouter op om dit te vertellen. Hij klinkt een beetje droevig.

Eenmaal als Wouter uit zijn werk komt heeft de bloeding goed doorgezet, en de krampen voel ik ook wel. En behoorlijk wat bloed verlies.

Dit is de 3e keer dat ik een miskraam ervaar.

Maar verdrietig ben ik maar eventjes. Ik ben gezegend met twee gezonde kinderen, mijn twee dochtertjes zijn mij al gegeven.

Wouter en ik knuffelen even. Het is goed zo, we accepteren wat ons zo juist overkomen is. Het is de natuur en waarschijnlijk was er iets mis.

Het idee dat we onze 3e dochtertje snel vast konden houden is wel kapot, maar we hebben elkaar en onze andere twee dochters.

Omdat we al twee kinderen hebben is dit voor ons makkelijker om door te gaan, natuurlijk is het een gemis.

Maar misschien wordt ons een 3e kindje ons ooit gegunt. Je krijgt het en je neemt ze niet. Misschien wordt het ons ooit weer gegeven, dat zou mooi zijn. Zo niet nemen wij met liefde genoegen met onze 2 lieve dochtertjes.

Ik heb het mijn vader ook weer verteld, hij vondt het sneu voor mij, maar ook hij was realistisch, dan was er wat mis en dan grijpt de natuur in.

Het leven gaat door zoals het altijd al was. Wij zijn gelukkige mensen met twee schatten van dochters, waar wij heel veel van houden.