Een operatie in het tweede trimester

Als Crohn patiënt ben ik het wel gewend regelmatig operaties te moeten ondergaan. Hoe vaak ik al onder narcose ben geweest is al niet meer op 4 (of 5) handen te tellen, maar in je zwangerschap is dit natuurlijk extra spannend!

Om vaginaal te mogen bevallen raadde het ziekenhuis een drain aan, zoals ik dat ook bij mijn vorige zwangerschap heb gehad. Dus bij 23+5 stond de operatie ingepland. Omdat deze darmoperaties heel pijnlijk zijn, zijn deze altijd onder algehele narcose. Vol goede moed toog ik naar het ziekenhuis. Mijn zoontje voelde ik druk bewegen in mijn buik. In mijn tas zat de doptone, die ik na de operatie wilde gebruiken om even zijn hartje te beluisteren.

Alles ging gelukkig zoals gepland en ik mocht alweer dezelfde middag naar huis. Eenmaal thuis, vond ik de pijn toch wel tegenvallen... dit herkende ik eigenlijk niet van mijn eerdere operaties. Normaliter kreeg ik natuurlijk wel betere pijnbestrijding mee, en nu vanwege mijn zwangerschap enkel paracetamol... al gauw merkte ik dat de pijn eigenlijk niet dragelijk was en steeds erger werd. Zorgen voor mijn dochter van 2 viel me erg zwaar en elke beweging deed zoveel pijn. De derde dag thuis merkte ik dat de pijn echt heel scherp werd en viel ik bijna flauw van de pijn. Na overleg met de verloskundige mocht ik dan toch een andere pijnstiller gebruiken, maar savonds was het eigenlijk niet te doen. Elke keer als ik me omdraaide in bed, werd ik wakker van de pijn...

Ik besloot de volgende dag te overleggen met het ziekenhuis. Eigenlijk vond de assistente dat ik gewoon maar even geduld moest hebben, ik was immers pas 5 dagen geleden geopereerd en daar hoort een beetje pijn bij. Ook toen ik aangaf dat de pijn erger werd en ik dit niet herkende, vond ze het niet alarmerend en ik kreeg mijn chirurg dan ook niet te spreken. Wel stuurde ik hem een berichtje via het online patiëntenportaal.

Diezelfde middag werd ik teruggebeld. De chirurg had mijn bericht gelezen en wilde dat ik naar de poli kwam. De pijn was inmiddels onhoudbaar. Met moeite kwam ik in het ziekenhuis aan en werd daar gezien door een arts-assistent. Hij zag meteen dat ik veel pijn had en is toen mijn chirurg uit de operatiekamer gaan halen! Het bleek helemaal mis! De drain was ingekapseld in de darmwand en dat geeft heel veel pijn door de peristaltische bewegingen en verklaarde meteen waardoor de pijn steeds erger werd. Ter plekke werd manueel, zonder verdoving, mijn drain verwijderd. Man wat deed dat een pijn! Maat meteen daarna was de scherpe pijn weg! Wat een opluchting. Maar ook zonde, want nu was de operatie dus voor niks geweest én mocht ik niet vaginaal bevallen...

De chirurg belde me een paar dagen later. Hij vond het zo naar dat het was misgegaan, dit had hij nog maar twee keer eerder gezien in zijn carrière. Hij durfde het aan om mij een week later weer te opereren en een nieuwe drain te plaatsen, mits ik dat ook wilde natuurijk. Wel zou hij een iets grotere wond moeten maken en ter voorkoming van inkapselen een matje plaatsen.

Ik heb wel getwijfeld, want twee keer binnen 14 dagen onder narcose terwijl je zwanger bent is natuurlijk niet niks. Maar zelf had ik ook goede hoop een fijn laatste trimester met drain, want dit verlicht de klachten ontzettend, dus besloot ik ervoor te gaan!

Gelukkig ging alles deze keer wel goed! Het herstel ging vlot en de pijn was dit keer goed te onderdrukken met paracetamol en na twee dagen zelfs helemaal zonder pijnstilling. De wond genas mooi en mijn zoontje in mijn buik deed en doet het nog steeds prima!

Wie heeft er ook wel eens een operatie moeten ondergaan tijdens de zwangerschap?