Een onschuldige verkoudheid of toch niet? (deel 3)

We belden Carglass nog voor een nieuwe autoruit om deze zo snel mogelijk te laten repareren en gingen ondanks mijn grote hoeveelheid tranen die niet meer stopten, uit eten. Erik was rustig en kalm. Hij maakte zich geen zorgen. De kleine is aan de kleine kant, maar dat kan toch? Dan krijgen we een kleine baby. Geen reden voor zorgen. Komt allemaal best wel goed.” We wisten toen alleen niet dat een kleine baby zonder zorgen vaak alleen aan het einde van de zwangerschap te zien was en niet op deze termijn. Ik was in de war van alles wat die dag gebeurd en gezegd was. Ik kon het allemaal niet meer in perspectief zien. Het lukte Erik en mijzelf niet mezelf gerust te stellen. Er kwamen alleen maar gruwelijke gedachten en heftige emoties voorbij. Ik kon niet overzien wat nog ging komen en het voelde slecht, ookal hadden we alleen gehoord dat hij aan de kleine kant was. Achteraf leek het wel alsof met het kapot rijden van die auto er letterlijk iets mis zou gaan in ons leven vanaf die dag. Niets voelde meer goed vanaf dat moment. 

Dezelfde dag van de 20 weken echo had er nog overleg plaatsgevonden tussen de echoscopiste en de verloskundigen van mijn praktijk, maar ook de dag daarna en de dag daarna opnieuw. Ze konden het klaarblijkelijk ook niet loslaten. De conclusie was dat de termijnecho goed was uitgevoerd en dat de 20 weken echo  opnieuw uitgevoerd zou worden, maar ook dat ze mijn casus gingen voorleggen aan het ziekenhuis.

Het ziekenhuis adviseerde volgende week al langs te komen op de poli zodat de hele echo opnieuw gedaan kon worden en kon worden beoordeeld.

Op 2 maart 2020 zaten we in het ziekenhuis. Ik was enorm gespannen. De mensen in het Radboud waren aardig. Ze namen uitgebreid de tijd voor alle metingen van de kleine. We bespraken opnieuw alle bevindingen qua vruchtwater, qua bewegingen en de groei. De groei liet inderdaad een achterstand zien. Ze zagen wel dat de kleine knul ten opzichte van die week ervoor wel gegroeid was, wat een goed teken was. Ook zag ik dat hij weer aan het duimen was. We zagen op de echo duidelijk dat hij zuigbewegingen maakte met zijn duim in zijn mond. Het gevoel van geruststelling en veiligheid stelde mij op mijn beurt weer gerust. Wat een heerlijk kindje en ik genoot oprecht van het mooie beeld en de fijne gevoelens en de geruststellende gedachtes die ik daardoor kreeg. 

Er werd geconstateerd dat de navelstreng opvallend lang was. Het begin van de navelstreng op de placenta kon niet goed worden bepaald. De navelstreng zat ook om zijn nek. Ondanks dat alle verloskundige en gyneacologen het ontkennen, heb ik een navelstreng om de nek altijd een beangstigend idee gevonden. Ik heb bij elke zwangerschap ook de kleine mannekes allemaal toegesproken dat ze daar niet omheen moesten gaan draaien. Waarom? Geen idee. Ook werden milde witte darmpjes geconstateerd. Dit kan duiden op een syndroom van down of een infectie of kan het gevolg zijn geweest van de bloedingen aan het begin van de zwangerschap. Alle mogelijke oorzaken van het achterblijven van de groei en de discutabele witte darmpjes zijn met ons besproken door de gyneaocoloog. Erik zag geen aanleiding voor een NIPT test of wilde hiervan de uitslag niet weten omdat bij  eventuele afwijkingen het geen reden voor ons is de zwangerschap af te breken. Ik ben hierna hieraan gaan twijfelen. “Willen we dat niet weten? Doen we daar onze andere drie kinderen niet mee tekort? Zij hebben ook onze aandacht nodig?” Erik vertrouwde in de eerste plaats op een gezond kind en in de tweede plaats had hij de overtuiging dat als ons vierde zoontje niet volledig gezond was, we daarin ook wel onze weg gingen vinden. Dit vond ik zo sterk van hem, maar door zijn sterke overtuiging en mening lukte ons niet om in gesprek te komen met elkaar. Erik had het voor zichzelf al helemaal helder en duidelijk. Ik absoluut niet en slingerde alle kanten op.  

Lees in het volgende deel verder hoe het verder ging.....