Een onmenselijke keuze

Maandag 19-7 19:32 uur

Ik heb een tijdje niet geschreven. Te pijnlijk denk ik. Maar ik moet het onder ogen gaan zien. We moeten een keuze maken. In mijn hoofd weet ik dat ik de juiste keuze gemaakt heb, maar in mijn hart voel ik een steek.

We moeten je laten gaan lief meisje. Je verdiend het niet om op deze aarde te komen en al het leed en de pijn te doorstaan zodat je bij ons kunt zijn. Dat zou egoistisch zijn.

Eeva wil niets liever dan grote zus zijn. Ik heb haar uitgelegd dat ze dat ook zeker word. Maar dan van een zus in de hemel. Het allermooiste sterretje. Die haar altijd zal zien en volgen in wat zij doet. Want dat is hoe het is. Je zult in de hemel geen pijn hoeven te lijden lieve schat. Geen vervelende operaties en we zullen je niet meerdere dagen uit handen hoeven geven omdat papa en mama niet de zorg kunnen geven die je dan nodig hebt.

We zullen aan je denken als het wonder dat ons geschonken is. Je hebt ons doen inzien wat leven is. Wat er echt toe doet en wat niet. We waarderen de kleine dingen nu zoveel meer. En dat heb jij ons doen inzien.

Het doet pijn om te weten dat je in mijn buik zo gelukkig bent, je trappelt iedere dag meerdere keren en zoekt op die manier contact. En ik koester dat, want voor nu ben je nog heel dichtbij.

Maar jou hartje en je lijfje kunnen buiten mijn buik niet zelf vechten. Je zou zoveel leed moeten doorstaan en dat wilt mama niet. Mama wilt jou beschermen.

Een keuze die ik maak uit liefde omdat ik zoveel om je geef. En ik hoop dat je dat in zal zien. Dat je voelt hoe gewenst je was en zult blijven. Want hoe het ook is jij bent onze dochter. Je naam zal worden genoemd en zeker niet worden vergeten. Je word het mooiste sterretje in de lucht en ik weet dat je altijd bij ons zult zijn.

Ik zal ook nooit meer bang zijn voor de dood want ik weet dat ik dan naar jou toe mag. En je weer zal zien en vasthouden. Tot die tijd ga je overal met mij mee in mijn hart. In onze harten. Voor altijd samen, nooit meer alleen!

Donderdag 22-7 7:03 uur

Gisteren zijn wij naar het ziekenhuis geweest en hebben wij een goed gesprek gehad. Twee eigenlijk. Een om te bespreken wat er aankomende zaterdag en/of zondag allemaal gaat gebeuren. Dan is het zo ver. Dan ga ik al bevallen van jou. Veel te vroeg. Toen ik zwanger raakte en onze uitgerekende datum hoorde was ik zo blij dat er een herfstbaby aan zou komen. Prima timing. Helemaal gewenst. En nu is het aankomend weekend al zover. Veel te vroeg.

Het gesprek ging over de praktische zaken van de bevalling. Hoe gaat het werken en wat kunnen wij qua beeldvorming verwachten. Maar ook wat moeten we gaan regelen en hoe nemen wij het liefste afscheid? Die laatste vraag… nou wat dacht je van gewoon niet. Geen haar op mijn hoofd die dit zo gewild heeft. Hoe moet ik nou gaan bevallen en direct weer loslaten. Hoe moet ik Eeva nou gaan vertellen dat zij grote zus geworden is maar dat ze niet met je zal kunnen spelen. Je niet zou kunnen knuffelen.

Ze weet dat jij een mooi sterretje word aan de hemel als je er niet meer bent. En het is fijn om haar nuchterheid in dit hele verhaal te verwerken want dat heb ik soms nodig. Onder al deze lagen van verdriet, zorg, schuldgevoel, angst is het fijn om van Eeva het stukje relativeren te leren. Dankzij mogen we verder en moeten we verder. Met jou in ons hart gesloten meisje.

Wim en ik hebben daarna nog een goed gesprek gehad met een geestelijk verzorger. Om elkaar te begrijpen in deze bizarre tijd. En dat heeft ons zeker goed gedaan. We gaan dit samen maar toch apart verwerken. We zullen nooit helemaal bij elkaars pijn kunnen komen. En dat voelt soms eenzaam. Maar anderzijds is dat ook wel logisch. Hij zal nooit weten hoe het voor mij voelt en ik zal nooit weten hoe hij zich voelt. En we moeten stoppen met te hard proberen omdat nu te begrijpen. We moeten ons focussen op jou. Jij verdiend dat stukje afscheid hier op aarde voordat je naar de hemel zal mogen gaan.

Oma heeft voor mij de uitvaartverzorger gebeld. Dat lukte mij niet. Ik kon mijn verhaal niet helder maken en wist de woorden niet te vinden. We willen jou een zo waardig mogelijk afscheid geven maar toch zo intiem mogelijk. Puur als gezin. We willen voelen dat je dicht bij ons bent en de gekke boze wereld er ver buiten laten. Dat is ook de reden dat we tot dit besluit zijn gekomen. Er hoeft niet aan je getrokken te worden en je hoeft helemaal niks. Je bent vrij. Toen ik en wim gisteren in de auto terug naar huis zaten reed er een auto voor ons met een sticker erop “born to be free”. Meer is er niet nodig. Jij verdiend het om vrij te zijn meisje. Vrij en toch dichtbij!😘⭐️❤️

Word vervolgd