Een nieuw begin in 2017 #2

Maandag op dinsdag nacht 15 op 16 mei:

Ik word om half 2 wakker. Ik lek. Mijn vliezen zijn gebroken maar ik ben nog maar 28 weken zwanger...Ik maak mijn man wakker en loop naar de badkamer. Ondertussen grijp ik mijn telefoon nog mee. In de badkamer zie ik duidelijk dat het mijn vliezen zijn. Ik bel in paniek de verloskundige. Ik moet van haar in bed gaan liggen en ze komt eraan. Ondertussen proberen we iemand te pakken te krijgen voor ons zoontje. Na wat wel een uur lijkt te duren maar wat in werkelijkheid maar een kwartiertje is, is ze er. Ze komt boven en ziet dat het inderdaad de vliezen zijn en zegt direct ik ga een ambulance bellen. Als de ambulance er is moet ik mee. Mijn man gaat naar zijn vader om daar iemand wakker te maken. Gelukkig worden ze snel wakker en past zijn vader op ons zoontje. En kan mijn man mij achterna. In het ziekenhuis aangekomen krijg ik een echo. Je doet het goed. Ik krijg ook weeënremmers en een spuit voor longrijping. Ondertussen word er door het ziekenhuis naar het ziekenhuis in Rotterdam gebeld of ze plek voor ons hebben. (wij wonen zelf in zeeland en het ziekenhuis kan hier pas kindjes vanaf 32 weken die geen beademing nodig hebben helpen) Helaas heeft Rotterdam geen plek en ook Antwerpen niet. Rotterdam belt veder en komt uit in Maastricht. Er word een ambulance geregeld en dan gaan we op weg naar Maastricht. In de ambulance nemen de weeën af dus dat is heel positief. Ondertussen schiet mij een lied te binnen. Stel mijn vertrouwen op de Heer mijn God. Dit geeft mij veel rust waardoor ik zelf ook wat kan ontspannen. Na een 2 uur komen we aan in Maastricht. Daar controleren ze of ik ontsluiting heb, nemen ze een kweek af en word ik aan een ctg gelegd. Jij lijkt het ondanks alles goed te doen. De weeën zijn helemaal gestopt maar ik krijg nog wel weeënremmers. Ondertussen word ons verteld dat ons kindje als hij of zij het goed blijft doen gewoon kan blijven zitten met gebroken vliezen. Je maakt als vrouw steeds weer nieuw vruchtwater aan. Wat wonderbaarlijk is ons lichaam toch. Maar word er ook gezegd ik ga wel te vroeg bevallen en kom sowieso niet meer thuis tot dat ons kindje geboren is. 

Oke dat is even slikken. Ruim 200 km van huis en ons zoontje minder zien. Maar alles over voor dit kindje. Ik word naar een kamer gebracht. Dat word mijn kamer voor de eerst komende tijd. Ondertussen hebben we de familie en de mensen die ons nabij zijn op de hoogte gebracht. Iedereen is er flink van geschrokken. Na 24 uur krijg ik opnieuw een spuit met longrijping en blijf ik tot 48 uur na de eerste spuit longrijping weeënremmers krijgen zodat de longen van ons kindje zo snel mogelijk kunnen rijpen de bevalling nog even op zich laat wachten. Na iets meer als 48 uur mag ik stoppen met de weeënremmers en dan gaan we kijken hoe mijn lichaam het gaat doen zonder weeënremmers. 

Ondertussen hebben we gesprekken met een kinderarts. In deze termijn van de zwangerschap (ondertussen 29 weken) geven ze een overlevingskans van 94% af. Dit lucht mij ergens wel veel op. 94% ik dacht dat het veel minder zou zijn. Gelukkig leven we in deze tijd! We krijgen een rondleiding op de afdeling Neonatologie om een beetje te zien en vragen kunnen stellen over wat ons te wachten staat.

Na 2 dagen krijg ik ook uitslag van de kweek die ze hebben afgenomen. Ik ben drager van de bacterie GBS wat blijkbaar 20 procent van de vrouwen bij zich draagt.

Ik kom mijn tijd een beetje door met lezen, (mijn ouders zijn langs geweest en hebben een hele stapel boeken mee genomen) het internet afzoeken naar een geboorte kaartje, en tv kijken. Het verplegend personeel is erg aardig en neemt de tijd ook voor een praatje. Elke dag bellen ze naar Rotterdam of er al een plekje vrij is zodat ik dichter naar huis kan.

Ons zoontje komt nog langs en gaat daarna mee met opa en oma om daar te logeren. Fijn dat het kan en dat hij lekker daar ongestoord kan spelen. Oma bereid hem voor op zijn broertje of zusje wat straks klein zal zijn en in een glazen huisje zal slapen. (Mijn man is ook te vroeg geboren en daarvan laat ze wat foto's zien)

Zaterdag 20 mei : 

Mijn zus en moeder komen langs. Ze hebben een boel spul mee. Ondergoed voor naar de bevalling, spuugdoekjes, boeken, snoepgoed, potloden en stiften en een kleurboek. Mijn moeder heeft ook al een inktvisje gehaakt die na de geboorte mee mag in de couveuse. Als ze naar huis zijn besluit ik een kleurplaat te gaan maken. Na het maken van de kleurplaat voel ik wat druk van onderen. Ik probeer om naar de wc te gaan maar dit is het niet. Dan ga ik maar even liggend wat tv kijken. Als dit ook niet helpt besluit ik de verpleging te bellen en ik word aan de ctg gelegd. Ik app mijn man zodat hij er vanaf weet en in de auto kan springen als ik meer weet. Vanaf dat moment lijkt het alsof ik in een roes ben..