8 jaar geleden
Een miskraam van een ongeplande zwangerschap , DEEL 2
In mijn vorige blog te lezen wat er gebeurde, hier hoe ik emotioneel was....
Als je deel 1 van mijn blog leest, een miskraam op jonge leeftijd in de 2e fase....
Hier een blog over hoe ik er emotioneel mee omging en nu nog mee om ga..
Mijn vriend had mij verlaten in het ziekenhuis, het was uit tussen ons. Hij heeft mij daarna nog een appje gestuurd. Hij vond mij te emotioneel en heeft mij daarom verlaten. Na alle onderzoeken in het ziekenhuis en het weghalen van mijn meisje kwam ik weer thuis. Mijn ouders wisten/weten van niks. Ze dachten dat ik bij mijn vriend bleef slapen.
Ik had de bus gepakt, en stapte gewoon het huis binnen 'alsof ik een geweldige nacht had gehad'. Maar toen ik mijn moeder in haar ogen aankeek barsten ik in tranen uit. Ik heb ze nooit verteld dat ik zwanger was en net een miskraam had gehad. Het enigste wat ik tegen mijn moeder kon zeggen was; Het is uit.
Ik liep naar boven toe, en toen brak ik. Vriendinnen die mij niet begrepen, wat ik ook wel snap omdat ze dit zelf nooit hadden meegemaakt. Dus ik voelde me helemaal alleen. Ik heb me nachten in slaap gehuild.
Ik zat op dat moment in 4 HAVO maar de tijd na mijn miskraam ging het zo slecht dat ik school liet zakken. Ik ben met de hakken over de sloot naar 5 HAVO gegaan. School ging ik niet halen, en ik heb daarom geen examen gedaan. Helaas nog een domper. Altijd een hardwerkende meid geweest maar mijn sterretje had mijn tijd gestolen. Ik kon alleen aan haar denken.
Mijn moeder zag dat er wat aan de hand was, ik at niet meer, ik sliep amper en werd heel mager. Ze heeft me toen naar een psycholoog toegestuurd omdat ik niet met haar wou praten. De psycholoog was een hele lieve vrouw die mij volkomen begrip voor mij had. Uiteindelijk ging het zo slecht met mij dat ik na een 2e lijns (GGZ) werd toegestuurd. Vanuit daar ging het steeds slechter thuis dat ik op mezelf ben gaan wonen met hulp van de GGZ.
Ik bleef gesprekken houden bij de GGZ, maar ik ben er een paar keer flink onderuit gezakt. Ik wist het allemaal niet meer. Wat wel 1000x door mijn hoofd is gegaan is ; IK BEN MIJN MEISJE VERLOREN!!!!!!!!! En ik heb ook 1000x gedacht; Ik sta hier helemaal alleen voor.... Niemand die mij snapt.
Ik kijk zelf vaak nog wel naar de babykleertjes die ik heb. Het eerste rompertje en mutsje. Noem maar op! Het geeft mij verdriet maar dan weet ik ook waarvoor ik leef!
Met hulp van de GGZ ben ik er uiteindelijk uitgekomen. Ik stond weer positief in het leven, en heb het een plekje kunnen geven. Zoals in mijn vorige blog ; ik kon na 3 maanden wel positief denken, maar echt niet zonder hulp.
Ik woon nu zo een jaartje op mezelf en heb weer een hele lieve vriend. Maar eerst wil ik een stabiele woonsituatie en wacht ik nog een paar jaartjes. Ik weet wel dat ik jong moeder wil worden!
Als iemand vragen, tips of reacties heeft. Ik hoor het graag!
Dikke kus
mamavster
Ja ik weet dat zei dit moeten weten , maar daar is op dit moment niet het juiste moment voor. Ik ben er nog niet aan toe.... Maar bedankt voor de steun ! ????
Anoniem
Jeetje wat een verhaal.. vreselijk hoor om je meisje toch nog te hebben moeten verliezen en hoe je ex je behandelde.. Maar wat ik mij afvraag, je ouders weten van niks? Dat vind ik bijzonder, want er komt toch hoe dan ook altijd een rekening van het ziekenfonds, ookal hoef je de ingreep niet zelf te betalen; we hebben in NL allemaal een eigen risico en om die reden krijgen we toch allemaal post thuis? En je was toen nog maar 17 dus ik neem aan dat je ouders toen nog bij je ouders op de polis stond? Ik heb vorig jaar de rekening van de voorgaande 3 jaren nog gekregen. Niet alleen voor jezelf zou ik het ze toch vertellen, maar via de post komt dit vast ook nog wel een keer aan het licht.. Je ouders zijn je ouders, het is juist belangrijk om dit soort dingen waarmee je zo worstelt te delen. Heel veel sterkte meis!
mamavster
Bedankt voor de nummers en het lieve berichtje op mijn blog. Ja helaas ben ik niet de enige. Ik zou niemand dit toewensen namelijk... Jij ook nog heel veel sterkte en ja ik hoop nu op positieve lichtpuntjes in mn leven .. ! Liefs
Anoniem
Lieve schat, Jou verhaal, zo herkenbaar.. Wens je heel veel sterkte en kracht, Muziek heeft mij door de moeilijke periode gesleept, - gerrit hofsink - Still - selah- I Will cary you - Kristin chenoweth- borrowed Angels - Nathalie grant- held Nog steeds iedere avond voor het slapen gaan luister ik deze nummers, nog steeds iedere avond een traan.. maar geloof me op een dag komt die kracht om door te gaan, Uiteindelijk gebeurd alles met een rede, en kom je er sterker uit. Nogmaals sterkte, Heel veel liefs, Chantal