Een mini-me in mijn buik!

En toen zaten de eerste 12 weken zwangerschap er al weer op. Ik begrijp nu wel dat mensen zeggen dat je er echt van moet genieten, want bij mij zijn de 9 maanden echt voorbij gevlogen. De vorige keer vertelde ik jullie over de eerste echo en dat we dit grote nieuws gingen delen met onze dierbaren. Tijdens het tweede trimester hadden we een afspraak gemaakt voor een extra echo. We waren toch wel nieuwsgierig naar het geslacht. Wat mijn voorgevoel was? Haha een jongen. Of dacht ik dit omdat ik het wel heel leuk zou vinden? Meisjeskleding kon ik geen leuke vinden. Ben niet zo van alles roze of heel meisjesachtig met glitters haha. Terugdenkende aan het moment (zelfs de dag kan ik me nog herinneren- 30 dec) kan ik me vooral de zenuwen nog herinneren. Eerlijk: ik wilde vooral weer horen dat het goed ging met ons kleine wonder en ja daarnaast was ik ook wel nieuwsgierig geworden of dat er een mini Rickje of een mini-me in mijn buik aan het groeien was. Rick had ook wel een voorgevoel en in onze omgeving had hij het verschillende keren toch goed aangevoeld. Op een briefje schreef hij (wilde dit voorafgaand aan de echo niet met mij delen) ' Een jongen'. Nou dit keer klopte ons gevoel dus niet. Eindelijk lag ik daar dan weer naar ons ukkie te kijken, maar vooral volgde ik het gezicht van de echoscopiste. Als ze maar zou zeggen dat alles goed was. En dat zei ze. Gelukkig! Ik kon meer ontspannen. Vervolgens vroeg ze of ik een idee had. Inmiddels dacht ik heel duidelijk een meisje te zien, dus dat gaf ik aan. Ze bevestigde wat ik zag. Opnieuw een klein traantje. Rick en ik wisselden wat blikken van blijdschap met elkaar en toen we vervolgens het ziekenhuis uitliepen, liet hij me zijn briefje lezen. Nee, het bleek dus geen jongen te zijn. Eenmaal toen we het ziekenhuis uitliepen, werd ik eigenlijk ook wel enthousiast...er is een mini-me in mijn buik. HOERA we krijgen een meisje!

Hup de auto in, dan kunnen we het onze gezinnen gaan vertellen. Wat zal iedereen enthousiast zijn. Mijn ouders dachten van begin af aan al aan een meisje. Ze hebben twee meiden groot gebracht en ja nog een meid in de familie erbij, zagen ze wel zitten. Mijn schoonouders daarentegen hadden aangegeven een meisje heel leuk te vinden omdat ze zelf twee jongens hebben. Hoe we het bekend maakten? Met een vuurpijl!! Het was tenslotte 30 december. Weer een lach op mijn gezicht als ik de filmpjes van die avond terugkijk. Wat werd er gegild! Uiteraard van blijdschap. We hadden de echo op laten nemen en deze hebben we met onze ouders, zusje, broertje + schoonzusje terug gekeken. Haha nu al een bengeltje met haar handje die ze op stak en haar middelvinger omhoog. Op diezelfde manier maakten we het bekend op oudjaarsavond aan vrienden van ons. En op nieuwjaarsdag trok ik een shirt aan met een afdruk van mijn handen in het roze. Toch wel leuk als je iedereen nieuwjaar gaat wensen om dat op deze manier te doen. Oja en wat ik vergeet te vertellen: op 31 december ben ik natuurlijk naar de babywinkel gereden om de eerste kleertjes te kopen. Niet de eerste haha. Had al lang wat in huis, maar wilde nu toch echt iets voor een meisje. Vond dit stiekem heel erg leuk. Er was toch wel meer dan alleen maar roze en glitter haha...

De volgende keer neem ik jullie mee in de weken die hierna volgden. Toen kregen we namelijk te maken met het Corona-virus. Hierdoor kreeg de zwangerschap voor mij en vele andere zwangere vrouwen uiteraard een hele andere wending.

<iframe frameBorder="0" src="https://www.mamaplaats.nl/iframe/badge.html?u_id=249591&b=large" style="width: 193px; height: 193px;"></iframe>