Een high-risk zwangerschap. Of toch niet!?

Ik was nét zwanger en mocht voor mijn eerste echo komen. Elke mama kent het wel, je kan je blijdschap niet op, om vervolgens minstens 10 vragenlijsten door te nemen met de verloskundige en nog net niet te vertellen met welk standje je zwanger bent geraakt.

Zonder grappen, het is goed dat de vragen gesteld worden. Één van die vragen ging over erfelijke ziektes en chronische aandoeningen. Ik vertelde dat mijn moeder het klassieke type Ehlers Danlos Syndroom heeft, dat ik als kind al gediagnosticeerd ben met HMS (hypermobiliteitssyndroom) maar dat niet in relatie tot EDS heb laten onderzoeken. Waarom niet? Het definieert mij niet. Echter, had ik er natuurlijk niet gelijk aan gedacht dat door de EDS en HMS mijn zwangerschap er wellicht heel anders uit kon zien..

De verloskundigenpraktijk nam gelijk afscheid van mij, ik kon altijd contact op nemen om te praten of voor een extra echo maar werd doorgeschoven naar het ziekenhuis in Enschede (MST). Ik snapte de ophef en was blij met deze keuze. Meer controle, meer zekerheid. Vooral omdat mijn moeder, 26 jaar geleden, bijna het loodje legde bij mijn geboorte. De placenta bleef vastzitten en ze verloor 2,5 liter bloed. Het is dat zij en mijn vader praktisch gezien naast het ZH woonde dat ze überhaupt vandaag de dag leeft. Was zij in deze tijd, met de kennis van nu over EDS, zwanger geweest dan had dit trauma deels voorkomen kunnen worden. 

Je snapt dat ik mijn geboorteverhaal al honderdduizend keer heb gehoord en ik al vrij snel zeker wist dat ik maar al te graag in het ZH wilde bevallen. Wel uiteraard op mijn voorwaarden, want deze naïeveling wilde graag een natuurlijke bevalling, geen pijnmedicatie, geen toeters en bellen maar rust en reinheid. In een ziekenhuisbed. ja echt. Want ik, die voor mijn zwangerschap 6 á 7 keer per week in de gym stond, (meestal) gezond eet en mijn grenzen ken.. daar kon toch niets mis mee gaan? 

HMS'ers worden vaak ook afgeraden om te turnen, te voetballen, te tennissen.. tja, eigenlijk best veel sporten kunnen ervoor zorgen dat bepaalde gewrichten overbelast raken. Dat is nou ook net wat HMS vaak teweeg brengt. Een snelle slijtage door té veel te willen. Omdat ik al vrij jong wist van mijn HMS heb ik hiernaar gehandeld. Niet te veel 'kunstjes' zoals ik ze noem (slangenmens) en je spieren kort en sterk houden door krachttraining. 6 á 7 keer per week gymmen betekende dus niet vol gas gaan maar juist de tijd nemen om je lichaam en je spieren door en door te kennen.

Al gauw na mijn eerste echo's bespraken we in het ziekenhuis de eventuele extra onderzoeken die nodig waren. Er werd mij gevraagd of ik een genetische test wilde doen bij de baby om erachter te komen of en wat voor type EDS zij wellicht kon hebben. Ik wees het vriendelijk af, het is niet mijn keuze om te maken. Ik heb destijds de keuze van mijn moeder gekregen en die niet genomen en daar ben ik dankbaar voor. Voor mijn kind wens ik niets anders. 

De weken en maanden daarna bleef ik streng onder controle en kreeg maar liefst 3x een hart echo én filmpje om uit te sluiten dat mijn aorta en vaten niet te wijd zouden worden naarmate de zwangerschap vorderde. Ondertussen liep ik na 5 maanden bij de bekkenfysio voor extra oefeningen en controle na klachten en ging mijn conditie en mobiliteit toch aardig achteruit. Zo ver dat ik zelfs teleurgesteld was in mijn lichaam. Waarom hielp mijn training niet? Wat deed ik verkeerd? was het te veel? te weinig? Ik twijfelde.

Als klapper op de vuurpijl kreeg ik met 28 weken zwangerschap corona in april 2021. Tja, te voorkomen? nee. Spannend? Nee ook niet. Hoewel voor mijn gevoel mijn lichaam mij al eens in de steek had gelaten had ik er vertrouwen in dat dit geen grote impact zou hebben. Alles ging goed en we hebben met 25 graden toch nog wat van onze quarantaine tijd kunnen maken op ons balkon. Wel bleef de vermoeidheid aanhouden en ben ik op aanraden van de gynaecoloog per direct in mijn verlof gezet.  

Nog 12 weken maximaal zwanger zijn en dan 24/7 thuis zitten. Oef. dat viel wel even zwaar. Ik besloot toch maar weer te gaan sporten na 12 weken enkel bekkenfysio oefeningen te doen en vond mijn weg langzaamaan weer naar de sportschool. Ik voelde me steeds krachtiger en besloot de tijd te gebruiken voor meditatie en ademhalingsoefeningen. De klachten verdwenen langzaam en ik voelde me steeds meer mijzelf. Ik begon met TikTok's maken en keek video's over vrouwen die vertelde over hun natuurlijke bevalling en dat het zo mooi was en pijnloos zonder medicatie. Dat was mijn goal. Wetende dat het ook zéker anders kan gaan worden maar oh ik was al zo ver gekomen zonder ernstige complicaties.

Bizar hoe we ons lichaam soms maar voor lief nemen. Hoe we ervanuit gaan dat alles maar werkt tot het niet meer werkt. Ik ben mega dankbaar dat de artsen de EDS serieus hebben genomen en mij met beide benen op de grond hebben gezet. Het was wellicht niet nodig geweest, de extra controles, maar misschien had ik dan ook weer meer verwacht van mijn lichaam... wie weet.. 

Dit verhaal wordt vervolgd in mijn bevallingsblog.. stay tuned!