Een hematoom naast mijn baarmoeder, wat nu?

Zo makkelijk als mijn bevalling ging, zo makkelijk ging mijn zwangerschap helemaal niet. 

Ik neem jullie even mee naar de eerste 18 weken. Ik zat toen nog niet bij mijn “vaste” verloskundige (NOVA verloskundigen) omdat, het de praktijk van mijn tante is en ik ondanks ik weet dat zij zich strikt aan haar beroepsgeheim houdt ik het toch nog even met een “onbekende” verloskundige wilde doen. Niet alleen daarom maar, haar praktijk zit midden in het dorp en ik wilde de zwangerschap dit keer (alsof ik voelde dat het niet helemaal van een leien dakje zou gaan) nog even tussen Vjeko en ik houden. 

Zaterdag 22 mei 2021 17:30 ik stond te koken en voelde in een keer een hele heftige steek in m’n buik, was op dat moment 10 weken zwanger. Ik dacht alleen hmm oké even vervelend maar, we moeten door. En ging rustig door met koken, tot ik opeens heel veel warmte langs m’n been voelde gaan en naar beneden keek en bloed zag druppelen op de keukenvloer. Ik rende snel naar het toilet en herinner mij dat Vjeko gelijk doorhad dat er iets niet klopte. Ik hoorde hem heel snel van de bank afspringen “Nel Nel wat is er dan? Gaat het goed?”. 

Toen ik op het toilet zat voelde ik hoeveel er nog uitkwam. Ik keek in de wc-pot en had nog nooit zoveel bloed gezien, zag ik nou een stukje ertussen zitten? Nee toch? Wat gebeurt er nu toch opeens? “Nee Vje het gaat niet goed.” zei ik met een brok in m’n keel. Het zou toch niet hè? Ik sprak mezelf moed in om positief te blijven en zei tegen mezelf nee het komt wel goed. Vjeko had al wat kraamverband gepakt voor mij want, ik bleef maar vloeien. Heftig vloeien! “Ja en nu?” vroeg ik aan Vje, “Uhh de verloskundige bellen natuurlijk Nelley..” zei hij. Ik was er zo van geschrokken dat ik even niet meer wist hoe of wat. Ik toetste het nummer van de verloskundige in en gelukkig nam die al snel op en ik deed mijn verhaal. Het klinkt als een miskraam, maar daar kan ik natuurlijk niet vanuit gaan zei ze. Op dat moment verdoofde ik eigenlijk en gaf de telefoon aan Vjeko. Ik ging op bed zitten en begon te bidden. “Vader God ik leg alles in uw machtige handen, als dit kindje om wat voor reden dan ook niet geboren mag worden heb ik daar vrede mee. Als hij of zij wel voor deze aarde bestemd is helpt u mij dan door dit moment heen want, ik weet het zelf even niet meer. Amen!” 

Vjeko kwam terug de kamer in en zei we moeten het even aankijken tot morgen hoe het gaat, je hebt wel een verhoogd risico op een miskraam zei de verloskundige. Ik keek hem aan en zag de schrik in zijn ogen. En zei tegen hem Vje weet je het is wat het is, God weet wat hij doet. Ik ben daarna gaan douchen en lekker op de bank gaan liggen. 

De volgende ochtend werk ik wakker en voelde dat ik nog steeds aan het vloeien was. Ik was super moe, spuugde gal en besefte opeens dat ik mij een paar dagen ervoor ook al zo gevoeld had zonder het vloeien dan. Enorme buikpijn, super duizelig, gal spugen (want voedsel en ik waren niet de beste vrienden van elkaar deze zwangerschap) en extreme vermoeidheid. Geen reden voor paniek volgens de huisarts want, ik was immers al bekend met een laag ijzergehalte. 2 uur later belde de verloskundige mij terug om te vragen hoe het ging, nog steeds hetzelfde geen verandering zei ik. Ik mocht in plaats van een week later. Het hevige bloeden en het stukje wat ik zag vond ze toch belangrijk dat ik even gecheckt werd. Die zondag leek eeuwen te duren. 

Maandagochtend konden wij terecht bij de echoscopist. Zij was super vriendelijk en rustig en stelde ons gerust. We kende haar nog wel van de vorige zwangerschappen. We keken beide vol spanning naar het scherm, en zagen godzijdank een kindje dat leefde en bewoog, wat een enorme opluchting. Helaas was dat niet het enige wat zichtbaar was op de echo. Ze zag een grote bloeding, of hematoom zoals deze genoemd wordt. Een complicatie die vaak een miskraam tot gevolg heeft. Ze bleef wat langer kijken en heen en weer bewegen. Ze zag niet alleen ons kindje, maar ook een leeg vruchtzakje. Ik kon niet bevatten wat ik zag en merkte dat ik in de overlevingsmodus ging. Ook aan Vjeko zag ik dat hij even niet meer wist hoe hij moest reageren. Wel vroeg hij gelijk, “Wat betekent dit nu dan? Gaat dit kindje het wel overleven?” Daar durf ik nu geen antwoord op te geven maar, wij gaan je vrouw goed in de gaten houden. Als jij ervoor zorgt dat zij het nu echt even rustig aan gaat doen en bedrust neemt. 

Bedrust? Met nog twee van bijna 4 en 2 kinderen? Vjeko moet gewoon werken en verder weet nog niemand van de zwangerschap. Hoe gaan we dit doen dan? “Ja Nelley, we gaan het toch maar aan je moeder vertellen.” zei Vje. Dit wilde ik absoluut niet, precies een jaar ervoor was mijn vader overleden. Zij zit nog zo in haar rouwproces, haar opzadelen met nog meer stress? Nee dat wilde ik echt niet… Mijn moeder voelde het wel aan denk ik want, ze had al meerdere keren hints gegeven. 

Ik heb het daarna wel rustig aan gedaan, niet helemaal volledig bedrust genomen want dat ging gewoon niet. Ik wilde Avery en Jaïr ook niet te kort doen omdat, mama even niet ok was. De weken erna ging het eigenlijk wel goed kreeg extra controles bij de verloskundige en gynaecoloog. De bloeding was godzijdank gestopt en ik kon eindelijk “genieten van de zwangerschap”. Ik merkte wel aan mijzelf dat ik van alles moe werd, 1 middagje speelpaleis met de kinderen was de rest van de week bijkomen ervan. Vjeko was ontzettend waakzaam en lief, kookte als hij thuis kwam van werk, nam eigenlijk heel het huishouden over zodat ik rust kon nemen en mijn overige energie in Avery en Jaïr kon stoppen. 

7 juli 2021 18 weken ik was weer super moe en voelde aan alles dat ik echt even m’n rust moest nemen, dit negeerde ik want het was de volgende dag Jaïr zijn verjaardag. Alhoewel we dit niet groots gingen vieren moest mama (die een decoratiebedrijf heeft) natuurlijk wel uitpakken. Mijn schoonmoeder was op bezoek en zag al aan mij dat het niet helemaal lekker ging, zij wist niks van de zwangerschap dus toen ik zei ja gaat wel alleen een beetje moe. Had zij wel al vermoedens maar, ging er verder niet op in. Ik voelde weer een vervelende kramp opkomen en liep gelijk door naar het toilet. Ja hoor het is weer zo ver, weer hevig bloed aan het vloeien. Ik vroeg Vjeko om naar het toilet te komen… 

1/2 (deel twee volgt binnenkort) 

Lees ook: "Zonder dat ik het doorhad, was mijn bevalling al begonnen en zat ik op 8cm ontsluiting!"