Een half jaar! Deel 1

20 november 2019

6.45 uur. Puffend rol ik mezelf uit bed. Ik voel me net een walvis op het droge. Kleine frummel zet zich even lekker af tegen mijn ribben. 'Auw, ook goedemorgen, en dat je vandaag maar hier in die wieg terecht mag komen...'

40 weken zijn voorbij... Nooit gedacht dat ik dat bij deze zwangerschap zou halen! Wat een maanden... Heb ik er eigenlijk wel echt van genoten? Heel eerlijk: nee. Natuurlijk waren er dagen dat ik me goed voelde, maar de zwangerschap verliep niet op rolletjes, zoals bij Lotte. Want na bijna een jaar keihard aan mijn gezondheid werken, mocht de zo gewenste zwangerschap na een paar maanden gelukkig al komen. Een zwangerschap, bevalling én baby waarvan ik gezegd heb: 'Als ik een garantie had dat het altijd zo zou zijn, dan wil ik er nog wel 10!' Het kan dus écht!

Maar deze 3e keer verliep alles wat anders...

Vanaf week 9 begon de pijn in mijn zij. Ik had een cyste op de eierstok, waar op dat moment niks aan gedaan kon worden. Dat zou de zwangerschap in gevaar brengen en dat wilden we natuurlijk niet. Dit kindje was ook zó gewenst! Maar door de constante pijn was ik bekaf. Tel daar een huishouden, 2 kinderen, 1 dag in de week werk en toch een chronische ziekte bij op en je hebt een sommetje waarvan de uitkomst 'teveel voor een zwangere' is. Daarom besloot ik na de zomervakantie te stoppen met mijn werk. Kon ik even uitrusten tot november. Dacht ik.

Een paar weken daarna besloot de cyste gezellig een zenuw klem te drukken. Ik zal jullie de details besparen, maar het eindigde in een ziekenhuisopname voor pijnstilling. 'Wat is je pijnscore op dit moment?' vroeg een lieve verpleegkundige op de avond van opname. Huilend riep ik dat ik al mijn kinderen opnieuw wilde krijgen als dit maar stopte. Alle echokoppen die op de zere plek werden geduwd, verpleegkundigen, gynaecoloog en co-assistenten die dachten dat ze elke keer de zere plek moesten aanraken als ze het erover hadden, de pijn begon naar mijn rug te trekken en ik hield het niet meer. 'Geef me alsjeblieft zo'n prik!' Ik heb het volgens mij wel 6x gevraagd. Ik kon niet meer. Gelukkig kwam ze om 23.15 uur met de verlossende spuit aanlopen. Niet lang daarna viel ik half zittend in slaap, om vervolgens om 2.30 uur weer een prik te krijgen omdat de pijn terugkwam. De dagen erna kreeg ik allerlei zware pijnstillers en mocht ik (half stoned, ik kreeg geen fatsoenlijk gesprek over m'n lippen🙈) naar huis. Een week lang kon ik niks, tot ik na een pijnlijke hoestbui merkte dat ik zonder al te veel kreunen en steunen overeind kon komen! Wat bleek later: de cyste was geklapt. Resultaat: de zenuw kon weer ademhalen en ik ook!

Nu zijn we alweer 10 weken verder. 10 weken van rustigaan doen. Aardig gelukt, al zeg ik het zelf. Maar nu ben ik er wel klaar mee. Ik ben zó nieuwsgierig Frummel draait en schopt het maagzuur omhoog. Ik trek het wiegdekentje voor de vorm wat strakker. 'Alles staat klaar moppie, kom maar vandaag.' Ik hijs mezelf overeind en sjok naar de badkamer. Het gewoel van frummel is door mijn badjas heen te zien. 'Het zal wel een weekje langer duren,' mompel ik tegen m'n dikke, ongeduldige spiegelbeeld. 'Geniet er lekker van...'