Een drieling!!! 🤍🤍🤍

Op vrijdag heb ik de test gedaan en ik ben eigenlijk het hele weekend in shock. Ik heb een vriendin in vertrouwen genomen dus ik heb het in elk geval met ‘iemand’ kunnen delen. De partner moet nog even wachten.. zijn reactie kan ik er even niet bij hebben. Als in: die raakt in paniek. Eerst zoeken naar dat spiraal! 

Het is maandag en ik bel met de verloskundigen praktijk. Zij nodigen me uit op een spoed echo plekje een uur later. Gelukkig, ik hoef dus niet super lang te wachten. 

Eenmaal bij de echoscopiste zien we een lege baarmoeder. Op zich niet heel vreemd, want ik ben nu 5 weken en 4 dagen volgens de 'menstruatie' berekening, en ik hou geen ovulatietesten bij. Wanneer de eisprong en innesteling plaatsvonden, kan natuurlijk een week verschillen. Ze scant mijn hele baarmoeder en komt ook langs bij het keizersnedelitteken van mijn laatste zwangerschap. Ze weet het niet zeker, maar ziet ze daar nou een lichtje flikkeren? Hmm, ik zie wat jij ziet, maar is dat slecht nieuws!? Toch!?

Eenmaal terug op het werk word ik gebeld door de verloskundige. Ik moet deze middag nog naar het ziekenhuis voor een echo. 

Ik zou ‘even’ in m’n pauze op en neer gaan. Helaas, de arts liep al 45 min uit dus ik zat redelijk op hete kolen. Eenmaal aan de beurt kon deze gynaecoloog op zijn portable prehistorische niet scherpe echo apparaat zelfs helemaal niets zien! Niet in de baarmoeder en niet in de niche. Dat betekende niet dat er niets gebeurde maar dat het nog niet zichtbaar was en hij de ‘niche-zwangerschap’ ook nu niet kon uitsluiten. 

Bloedprikken nu en bloedprikken vóór de afspraak woensdag dan kijken we of het HCG hormoon is verdubbeld. 

Inmiddels was ik al zo lang weg van m’n werk dat de tijd echt begon te dringen. Ik werk op een babygroep op een kinderdagverblijf dus het is wel prettig als ik weer mijn collega’s kan ondersteunen. Het duurt en het duurt. Het is al laat natuurlijk en er zijn minder mensen op de prikpoli. Eindelijk ben ik aan de beurt en prikt de lieve dame in 1x goed en kan ik weer snel gaan. 

Doordat alles zo lang duurde zit ik vol in de stress van wat me net overkomen is in de auto. De tranen stromen over m’n wangen en ik zit nog nét niet te brullen als een klein kind. Bedankt hormonen. En dan… belt mijn partner. Hoewel ik hem meerdere keren probeer te overtuigen dat ik oké ben en dat dit een onderwerp voor een face to face gesprek is maakt hij zich zo’n zorgen dat hij perse wil dat ik vertel waarom ik verdrietig ben. Dus ik gooi het hoge woord eruit!! 

Hij schrikt maar troost me en zegt dat het allemaal wel goed komt.. we gaan zien hoe dit loopt en er zit niets anders op dan geduld hebben. Ik ben inmiddels gearriveerd op mijn werk en hang hem weer op. 

Mijn afwezigheid was niet onopgemerkt gebleven en ik moest op kantoor langs komen. Gelukkig kon ik er met een klein smoesje (sorry collega) vanaf komen.. Hoewel ik deze collega nog niet wilde vertellen hoe het zat brak ik daar wel en hebben we samen besloten m’n naaste collega te vragen een half uur extra te blijven. Gelukkig vond ze dit niet erg en kon ik naar huis.