1 week geleden
Een donderslag bij heldere hemel
Hoe was dit mogelijk na al het eerdere goede nieuws?
Toen ik 24 weken in verwachting was besloten mijn vriend en ik het er nog even lekker van te nemen en 2 weken op vakantie te gaan naar Zuid Spanje. Voor we het wisten zouden we ouders worden, dus wilden we nog even genieten van de rust en het met zijn tweeën zijn. In een kunstateliertje kochten we een schattig schilderij voor op de kamer van ons kleine mannetje. We kwamen uitgerust en voldaan terug.
Met 27 weken had ik op een vrijdag weer een controleafspraak bij de verloskundige. Mijn bloeddruk, bloedwaarden en de hartslag van de baby waren allemaal in orde. Omdat mijn buik de laatste weken erg hard en zwaar aanvoelde, vroeg ik of er voor de zekerheid nog eens naar de baby gekeken kon worden via de echo. De verloskundige zette het aparaat op mijn buik en bracht ons kindje in beeld. Al snel ging ze naar het hoofdje toe. Toen viel het stil. "Ik weet niet wat dit is...". Ze keek heel bedenkelijk en ik zag paniek in haar ogen. "Er lijkt heel veel vocht te zitten in en rond de hersenkamers van jullie baby. Dit ziet er niet normaal uit... het is echt niet goed". Op het beeld was veel zwarte lege ruimte te zien in het hoofdje. Ze legde uit dat het de acceptabele waarden oversteeg. Ik voelde een steen in mijn maag die steeds groter werd. Ik zou zo snel mogelijk worden doorverwezen naar het ziekenhuis, zodat er een specialist mee kon kijken. Helaas kon dat pas na het weekend en dus moesten we 2 dagen wachten.
Huilend ben ik naar huis gefiets en heb ik mijn vriend, die niet bij de afspraak aanwezig was, het slechte nieuws gebracht. Meteen begon hij te huilen. De dagen die erop volgden waren de langste dagen van ons hele leven. Het hele weekend kon ik niks anders dan in bed liggen huilen en malen. Wat was er met ons kindje aan de hand? En waarom zien we dit nu pas? Ik had me voorgenomen om niet te googelen, maar kon het niet laten. Het begrip 'hydrocephalie' kwam ik meermaals tegen. Op internet waren veel ervaringen te lezen hierover maar de meeste waren negatief. Ofwel kindjes overleden, ofwel ze hadden na de geboorte veel neurologische problemen.
Die avond vertelden we het nieuws aan onze ouders. Zij reageerden geschrokken, maar bleven optimistisch. 'Laten we hopen dat het een momentopname was en dat er niets aan de hand is' zei mijn moeder. Mijn schoonvader weigerde te geloven dat er na een goede 20-wekenecho plots zoiets groots aan de hand kon zijn met ons kleintje. Allen waren we vol ongeloof en hoopten we dat het een nare droom was waaruit we snel weer zouden ontwaken.
Toen het eindelijk maandag was en we naar het ziekenhuis mochten, werd zowel met een inwendige als een uitwendige echo naar de baby gekeken. Hier was ook een kinderneuroloog bij aanwezig. Ook werden de beelden van de 13- en 20- weken echo teruggekeken, maar daar was niets opvallends op te zien, zeiden ze. Ze zagen in de hersenkamers erg veel hersenvocht en 2 cystes. Even later kwamen er nog 2 artsen binnen, waaronder een longarts en een gynaecoloog. De artsen gaven aan dat ons kindje een waterhoofd had. Ze hadden het over een 'ernstige afwijking'. Die woorden alleen al waren genoeg om me in huilen te laten uitbarsten. Ook was er een klein defect in het hart te zien. Het zag er slecht uit, aldus de artsen. De gynaecoloog pakte mijn hand vast en aaide me over mijn schouder. Ze vertelden ons over het plaatsen van een drain na de geboorte, als ons kindje het zou overleven. Hiervoor moest ons kindje echter wel zwaar genoeg zijn, ongeveer 2.5 kilo. Daarom wilden ze hem nog niet meteen halen, maar wachten tot 36 of 37 weken. We werden naar huis gestuurd met de boodschap dat ze op dit moment niets konden doen en dat ze ons graag over 3 weken weer terug zouden zien. Ze zouden ons goed in de gaten houden.De dagen die erna volgden waren hel. Zoveel slecht nieuws in een keer... mijn brein kon het niet bevatten. Hoe kon de situatie ineens zo veranderen? Ons prachtige mannetje waar ineens van alles 'mis' mee bleek te zijn. Terwijl alle echo's daarvoor geen bijzonderheden lieten zien. Wat ging dit betekenen voor de toekomst van ons kindje? Zou hij het überhaupt wel overleven? Welke schade zou hij eraan overhouden? Ik voelde me zo wanhopig en verslagen. Ik kon niets anders dan huilen en had continu paniekaanvallen. Ook mijn vriend hield het na het slechte nieuws niet droog. Beiden vonden we het ontzettend zwaar om dit grote verdriet te moeten dragen. Het is een scenario dat wij ons niet voor mogelijk hadden gehouden, omdat alle eerdere echo's geen bijzonderheden lieten zien.
