Merry f*cking christmas

Als goede moeder cijfer je jezelf weg. Altijd. Kind gaat voor. Dus daar zat ik dan, eerste kerstdag helemaal alleen. Mijn oudste zoon wilde bij de rest van de familie zijn, wie ben ik om te zeggen dat ik hem eigenlijk gewoon thuis wil hebben zodat wij het samen kunnen vieren? Ik heb stoïcijns in bed gelegen, ik heb gehuild, ondertussen kijkend naar al die kl*te happy families met hun perfecte gezinnetjes die wél samenzijn. 

Medelijden kreeg ik van mijn beste vriendin, ik mocht wel mee naar haar familie. Ik vond dat een belediging. Ik wil niet uitgenodigd worden omdat ik zielig ben. Ik wil uitgenodigd worden omdat men míj́ erbij wil hebben. Als persoon. 

Ja ik kreeg een appje van mijn vader “je bent welkom met kerst”. Tuurlijk, alles wat ik zeg wordt compleet genegeerd maar ik mag wel met kerst komen en dan moet ik zeker ook mooi weer spelen? No thanks. 

Tweede kerstdag lukte het mij half om een glimlach op mijn gezicht te toveren zodat mijn zoon niks door zou hebben. Ik heb eten voor hem besteld, hij is altijd gelukkig met eten. 

Maar intussen huil ik nog steeds. Dat eeuwige wegcijferen, waarom mag ik niet gewoon kerst willen vieren met mijn zoon? Ontneem ik hem dan zijn geluk? Volgend jaar heb ik twee kinderen, moet ik dan maar weer mijzelf wegcijferen, zoals altijd?

Ik vind het bijna gemeen, mijn hele leven lang mocht mijn gevoel er niet zijn en nu heb ik dezelfde struggle omdat ik weer continu niks mag voelen omdat ik moeder ben. Maar hoezo heeft zijn vader deze issue nooit? Als mijn kind ziek was in zíj́n weekend kreeg ik gewoon een ziek kind in mn schoot geworpen hoor, want papa moest werken. Toen ik studeerde, tegelijkertijd een baan had én een kind dat om de haverklap in het ziekenhuis lag was zijn vader er niet hoor. Ja voor de leuke momenten was hij daar, de fotomomenten. Ik kreeg altijd de lasten, papa alleen de lusten. 

Hoe ver moet je jezelf als moeder in hemelsnaam wegcijferen? En waarom eigenlijk? Want mijn zoon is gek op zijn vader, de man die nog nooit iets heeft moeten opgeven. Zijn vader kiest altijd voor zichzelf, daarna pas zijn kind. Mijn zoon houdt echt niet minder van hem daarom.

Dus nogmaals; hoe ver moet je als moeder jezelf wegcijferen? Mag je überhaupt nog wel een eigen leven hebben en de dingen doen zoals jij het wil? Ik voel mij zo geleefd, ik ben een slechte moeder, ik ben zwaar depressief en ik mag niet voor mijn eigen geluk kiezen.

Wie zorgt er voor mij?