Een cadeau uit Curaçao

Onderweg naar de afspraak hangt er een rare vibe. Ik probeer de sfeer wat op te vrolijken en zeg tegen mijn man; “ het komt wel goed, ik vraag gewoon of je er bij mag zijn en zeg dat het ons eerste kindje is. Als jij met een mondkapje aan de andere kant van de kamer staat, desnoods via het raam kijkt kunnen ze haast niet weigeren”. Ik hoopte hier zo op, maar wist diep van binnen denk ik al wel dat ze dat niet goed zouden vinden. 

Op Curaçao was iedereen erg gespannen en angstig. Je kon bijna nergens meer naar binnen en het was ondanks dat lockdown net voorbij was erg rustig op straat. 

Eenmaal binnen vroeg ik aan de assistente of mijn man mee mocht komen, ze voelde mijn zorgen en zei;  “in de wachtkamer niet maar vraag zometeen aan de dokter of hij er bij mag zijn tijdens de echo”.

Ondanks de warmte in de wachtkamer ( airco mocht niet aan omdat er toen nog gedacht werd dat dit het virus zou kunnen verspreiden ) begon ik te rillen. Ineens bekroop mij het gevoel dat het helemaal mis was.

Mijn lichaam had me al vaker in de steek gelaten en na bijna 2 jaar konden we niet geloven dat het eindelijk en voor ons gevoel plotseling zo ver was, maar ook dat alles in orde zou zijn.  

De assistente riep om vooraf de bloeddruk te controleren, ze zag dat ik erg gespannen was en probeerde me zo lief als ze was gerust te stellen; “ het komt goed, de dokter roept zo”.

Ondertussen een beetje gewend aan het eiland wist ik dat het nog wel even zou kunnen duren en ik probeerde me in de tussentijd rustig te houden.

Ik werd opgeroepen, we droegen beiden een mondkapje, er werd begrijpelijk geen hand geschud en ik werd ver aan de andere kant van de kamer op een stoel gezet zonder dat er ook maar verder een woord werd gewisseld.

Dit voelde al zo afstandelijk dat ik bijna in huilen uit barstte.

Trillend vroeg ik; zou mijn man er tijdens de echo alsjeblieft bij mogen zijn, hij heeft geen klachten, draagt een mondkapje en houdt ruim afstand”.

Ik kreeg direct mijn antwoord; “nee sorry dat doen we nu niet”. Ik probeerde het nog een keer; “ hij kan ook via het raam kijken, en het is ons eerste kindje we vinden het erg spannend”. Ook dit was voor hem geen reden, hij bleef bij zijn eerste antwoord, en er kwam alleen een; “nee sorry” uit.

Mijn emotie nam het over, en met een brok in mijn keel zei ik; “maar hij wordt toch ook een ouder, ik kan dit toch niet alleen doen”.

En ik kreeg terug; “sorry mevrouw, u mag een andere dokter bellen maar bij mij kan het niet”.

Een andere dokter bellen was geen optie, deze afspraak kostte al heel veel moeite en was uiteindelijk gemaakt door de kraamkliniek ( verloskundige ). Er was zo veel angst destijds dat zelfs bijna alle klinieken/ dokters alleen spoed afspraken maakten.  

En een eerste controle echo was voor velen geen spoed en al helemaal niet zolang de moeder zich goed voelde.

Ik zei hem dat ik mijn man dit even wilde laten weten, en stuurde hem een appje; “ het mag niet “.

Veel meer tijd was er niet, ik werd verzocht me uit te kleden en mocht op de behandelbank plaatsnemen.

Hij wees naar de beugels, en tikte op de plastic houders; “ hier je voeten in “.

Zonder ook maar enige uitleg, werd het echo apparaat erbij gepakt, en omdat ik zelf medisch onderlegd ben zag ik en wist ik dit wordt een inwendige echo. Ik kreeg de aankondig; “hier komt de echo” en probeerde tijdens het zoeken me te concentreren op het scherm. 

Oké het zal allemaal wel dacht ik. Als alles maar goed is, en dan zo lekker naar huis.

De arts ontdooide wat en begon na het horen van het hartje uit te leggen waar hij naar keek en zei dat alles in orde was. Ik pakte mijn telefoon en begin het scherm te filmen, of hij dat nou goed vond of niet mijn man moest hier toch een beetje bij kunnen zijn.

Dit moment was zo overweldigend, en ik begon te huilen. 

Ik kreeg een tissue, mocht me weer aankleden en er werd een vervolg afspraak gemaakt.

Met een foto van de echo, en emoties die alle kanten op schoten liep ik huilend naar mijn man en kon ik nog net uitbrengen; “ alles was goed”.