Een bloedend hart voor ongezien verdriet

Het is al weer meer als 5 jaar geleden dat we met lood in onze schoenen onderweg waren om afscheid te nemen van een leven wat nog niet eens begonnen was.

4 jaar was er over gedaan om zwanger te worden. 4 lange jaren van hoop en teleurstellingen. Van ICSI, onthouding en IVF. Maar toen was daar, het verlossende bericht; "het heeft gepakt, we zijn in verwachting."

Na een meer dan voldragen zwangerschap zaten wij dagelijks op het telefoontje te wachten. Het bericht dat het eindelijk zo ver was, dat het geluk eindelijk ging beginnen. En het telefoontje kwam, maar niet met het bericht waar iedereen zo vurig op hoopte. Het was een meisje, maar ze is doodgeboren.

Boem. De wereld stopte met draaien.

Hoe kan dit gebeuren, dit mocht niet gebeuren, niet bij hen. Na al die opoffering, na al dat geduld. Dit is meer dan een mens aan kan, dit is meer dan een relatie aan kan. Elke dag vraag ik me nog steeds af hoe zij er doorheen gekomen zijn.

Nog weken spookte het door mijn hoofd. Ik kon het niet loslaten, mede ook omdat wij kort daarna zelf in verwachting raakte. Uiteindelijk schreef ik onderstaand gedicht. Het is autobiografisch voor mij. Het is hoe het voor mij zou zijn, en ik wil op geen enkele manier impliceren dat zij er op deze manier mee omgegaan zijn.

Na 5 jaar zit het niet meer zo hoog. Maar om de zo veel tijd bloedt mijn hart nog steeds wel eens, voor de onvrijwillig kinderloze. Voor hen met ongezien verdriet.

Ik geef mijn lichaam aan de zee

Ik geef mijn lichaam aan de zee

Leg mijn kleding op het zand en loop in de branding

Drijvend in de golven nemen de elementen mij mee

Met enkel nog het ruisen van de golven als monotone slotopmerking

Ik kan niet langer tegen de antidepressiva die ik van de dokter heb gekregen

niet meer tegen al die heimelijk wijzende mensen en vermeden worden op verjaardagen

De eeuwige november in mijn bestaan met gure rukwinden en slagregen

Niet langer de priemende pijn voelen die zich steeds moeilijker laat verjagen

Ik geef mijn lichaam aan de zee

Laat de mossels zich tegoed doen aan mijn huid en het zeewier mijn haar verstrikken

De krabben mijn vlees eten en de heremietkreeft mijn schedel gebruiken als trofee

Ik zal me tijdloos en gevoelloos in dat lot schikken

Om maar af te komen van dat alles verterende verdriet

Welke ons zo is gaan kenmerken en waar we elkaar in zijn kwijt geraakt

Waar ik iedere droomloze slaap ’s nacht van wakker schiet

tot mijn getergde lijf van schuld is geradbraakt

Ik geef mijn lichaam aan de zee

Ga rust vinden op de grens van land en water

Dan ben ik niet meer dat voortdurende cliché

En hoef niet langer te liegen tegen de psychiater

Nooit meer hoeven dolen in de onafgebroken leegte van ons huis

wat voor een liefdesnest had door moeten gaan

Maar nu met alleen de tikkende antieke klok nog als achtergrondruis

een geraamte vormt voor de treurige nutteloosheid van mijn bestaan

Ik geef mijn lichaam aan de zee

Zodat ik kan wegdrijven in de tijd naar een vroeger haven

Naar voor ze haar lichaam uit het mijne haalde met een keizersnee

Voordat we ons doodgeboren kind moesten begraven