een begin van een lang traject

goedemorgen bloggers en lezers 

Ik had een heel blog geschreven over de 20 weken en de ontdekking van de schreefgroei in zowiezo 1 van de voetjes .De afspraak hieropvolgend moesten we vol spanning naar prenataal diagnostiek te voorburg .  Het was een lange autorit erheen voor mn gevoel ,  het was ook een geruststelling dat de looproute vanuit de auto naar het ziekenhuis de papa van de kleine man mn hand vastpakte. En grapjes maakte in de wachtkamer , ookal kon ik aan hem merken dat hij net zo nerveus was .  Gelukkig was de algehele sfeer op deze afdeling veel gezelliger dat in het standaard ziekenhuis waar wij vandaan komen . overal hingen geboortekaartjes kan me nog heel goed herinneren dat het veel tweeling geboorte kaartjes waren . 

Toen werden we de ruimte in  geroepen door een vrouw die een beetje leek op een lerares uit een harry potter film , Wat een lief en grappige vrouw was dat ze kwam verstrooid over in een positieve manier en dat brak meteen het ijs  , zelfs het bed lag meteen stukken comfortabeler , voor me 1 heel groot scherm en daarbij nog kleine schermen op de muur , Het zou betekenen dat ik eindelijk eens goed naar de kleine ukkepuk kon kijken en dat maakte een hoop goed . 

Er zou vandaag in ieder geval gekeken worden of het ook werkelijk klompvoetjes zouden zijn en of het in beide beentjes zou betreffen . De mevrouw deed in ieder geval alle andere dingen bekijken op een leuke manier voordat de gyneacoloog erbij zou komen . het zag er prima uit , de kleine man was zoals gewoonlijk heerlijk aan het rondzwemmen .

uiteindelijk was het moment daar toen de andere dokter arriveerde , en al snel kwam de conclusie dat het in beide voetjes niet goed was . Mede doordat ik zo last had van hormonen schoot ik zonder het tegen te kunnen houden meteen vol . en heb een minuut lang als een kleuter liggen huilen . of het logisch is of niet 

dit kleine mannetje groeide in mijn buik, en ik voelde me zonder er iets aan te kunnen doen erg schuldig . en dan worden de opties bekeken , of we maar even konden beslissen voor vrijdag (2 dagen later) of ik een vruchtwaterpunctie wilde laten afnemen. om uit te sluiten dat ons kindje syndroom van down zou kunnen hebben . Alle informatie over het traject is toen langs me heengegaan en bedeest liepen we terug naar de auto . 

toen vroeg mn vriend wil jij het doen ?  en we zeiden allebei daarop nee , ik zou geen risico nemen omdat het weleens wat anders zou kunnen zijn . wat dan nog...... we zullen net zoveel van het kindje houden. en dan onnodig risico nemen . nooit niet . we zijn naar huis gereden om alles te laten bezinken . we zouden in ieder geval positief een lang traject in gaan . 

liefs