Snap
  • ziekenhuis
  • ongeluk
  • Bloedverlies
  • onzekerheid
  • alleen

Een auto ongeluk tijdens je zwangerschap (deel 4)

Zwangerschap van Noortje

Een tijd geleden schreef ik over mijn zwangerschap van Noortje, waar ik met 22 weken zwanger een heftige bloeding kreeg.


Aangekomen in het ziekenhuis was het vrij snel duidelijk dat ik in ieder geval die nacht zou blijven. Het was niet gewenst dat mijn partner zou blijven in verband met de corona maatregelen destijds, hij zou tijdens de bezoekers momenten twee keer een half uur mogen komen. 


De eerste avond volgde ook gelijk de eerste onderzoeken, een inwendige en uitwendige echo. Er was duidelijk te zien dat er ergens behoorlijk wat bloed vandaan kwam, maar waar? Het was te laat op de avond om dat verder te onderzoeken dus was er besloten dat de volgende dag te doen. Na een onrustige nacht werd ik de volgende morgen aan de ctg gelegd en er werd een ontbijt gebracht. Ik lag alleen op een kamer, mocht er niet af en die dag werd ook al snel duidelijk dat het eigenlijk niet gewenst was als mijn man tijdens de bezoekersmomenten kwam. Ik heb die dag alleen liggen wachten op verdere onderzoeken, een aantal keer gevraagd naar meer informatie, zowel over de stand van zaken als de verdere onderzoeken. Tegen 21:00 in de avond kreeg ik weer te horen dat het weer te laat was voor verdere onderzoeken en dat dit de volgende dag opgepakt zou worden, ook informatie over hoe het met Noor ging kreeg ik niet. 


De volgende morgen weer hetzelfde riedeltje, ctg, ontbijt en daarna niks meer tot het avond eten. Deze dag heb ik ook weer meedere keren voor een update gevraagd maar weer, kreeg ik geen informatie over de onderzoeken als Noortje. Het bloeden was inmiddels ook al zo goed als gestopt en ik was er ondertussen behoorlijk klaar mee. Die avond ben ik na het eten ook goed boos geworden en ineens konden die avond wel weer onderzoeken gedaan worden. 


Daar lag ik in m'n eentje, een arts die er overduidelijk geen tijd voor had, ook niet de tijd wou nemen om uit te leggen wat zij ging doen of waar de onderzoeken voor waren en dus meerdere inwendige onderzoeken ging uitvoeren. Eerst kwam de informatie dat het bloeden inderdaad zo goed als gestopt was en dat ik de volgende dag naar huis zou mogen totdat ze het laatste onderzoek deed en daarbij het bloeden weer/opnieuw werd aangewakkerd. Het enige wat de arts zei was "pardon, nu moet je blijven tot het bloeden is gestopt" en ze wou de kamer verlaten. 

Vol hormonen en na meerdere dagen onduidelijkheid en maar alleen zitten wachten ben ik uit mijn slof geschoten. Ik heb mijn tas ingepakt waar de arts bij stond en nog een laatste keer gevraagd hoe het nu met Noor was en waar de onderzoeken voor waren. Toen daar weer geen antwoord op kwam heb ik aangegeven dat ik naar huis ga. Daarop zei de arts geïrriteerd "het is dan je eigen schuld als de baby dood gaat". Ik snap dat de corona tijd voor ziekenhuizen heel stressvol moet zijn geweest, maar dat is onzekerheid ook. 


Ik ben met jas en tas naar de bali gelopen om mij te laten ontslaan. De verpleegster daar zag denk ik heel goed dat mijn hoofd op onweer stond en heeft het noodnummer voor mij opgeschreven en vroeg of ik in ieder geval om 09:00 in de ochtend mij weer bij de bali zou willen melden. 

Dat nachtje thuis heeft mij ontzettend goed gedaan. De volgende morgen ben ik met mijn moeder terug gegaan naar het ziekenhuis. Daar aangegeven dat we weer naar huis gaan als zij niet mee naar binnen mag. De arts kwam ook al snel weer in de ochtend langs omdat wij nu toch echt informatie wouden. Eindelijk kregen wij deze! Nou, wij? De arts sprak alleen tegen mijn moeder en niet tegen mij. Maar goed, we hadden eigenlijk het verlossende woord dat het goed ging met Noortje en dat de onderzoeken waren om Soa's, onrustige cellen, een vroeggeboorte uit te sluiten en nog wat andere dingen uit te sluiten. Het wachten was nu op de resultaten van de onderzoeken en tot het bloeden gestopt zou zijn. Gelukkig was het bloeden de volgende dag gestopt. Na overleg hebben we toen besloten dat ik thuis de resultaten mocht afwachten. 


Na drie dagen kwam er een telefoontje van een andere arts. In ieder geval geen soa (had ik ook niet verwacht) en geen vroeggeboorte. De rest van de onderzoeken wou zij graag opnieuw inplannen, door de bloeding waren daar de uitslagen namelijk niet betrouwbaar van. Ik heb toen aangegeven hier niet aan mee te werken en dat ik eerst een klacht in wou dienen en een gesprek wou met de desbetreffende arts. 


Dit gesprek kwam, maar niet met de desbetreffende arts, wel een lieve verpleegkundige die alles achteraf goed heeft uitgelegd en nog een echo heeft gemaakt met wat mooie plaatjes. Deze gehele ervaring heeft mijn vertrouwen in het ziekenhuis bij ons in de plaats zo geschaad dat ik vanaf dat moment vastberaden was om thuis te bevallen. Ook heb ik in de tijd naar mijn bevalling veel geleerd over 'informed concent', dit heeft mij enorm veel rust gegeven in de tijd richting de bevalling. 


In de volgende blog het bevallingsverhaal van Noortje? 


Leestip: Uit onderzoek blijkt dat kersttradities belangrijk zijn dan je denkt

1 jaar geleden

Jeetje, wat heftig. Ik snap wel dat het vertrouwen weg is😢

1 jaar geleden

Ik snap dit ook helemaal! Niet faire dat jij niet duidelijk uitleg / antwoorden krijgty

1 jaar geleden

Helemaal mee eens, wat vreselijk!