Echt zwanger? Maar ik voel helemaal niks!

En dan ben je zwanger! Het is gelukt, dit was immers onze wens en wat een geluk ook dat het zo snel ging, want het blijft toch iets bijzonders. De eerste weken ging het prima, had ik nergens last van en voelde ik mij niet anders dan anders. Ik had de verloskundige praktijk die vlakbij ons huis is, gebeld en een afspraak gemaakt voor met 8 weken. Dit zou ook meteen een echo zijn. Deze echo hoefde niet, maar mocht wel en dat vond ik wel heel fijn. Vooral doordat ik mij nog normaal voelde, had ik nog wat overtuiging nodig dat ik daadwerkelijk zwanger was. Dat normaal voelen was van korte duur, want rond de 6/7e week begon de misselijkheid en vermoeidheid ook vooral. Al met al heb ik een prima zwangerschap gehad, maar zijn alle standaard kwaaltjes wel voorbij gekomen. Met 8 weken de echo gehad en het hartje dus ook zien kloppen en dat maakte het een stuk echter, maar toch heel lang nog het gevoel gehad dat dit niet in mijn buik kon zijn. Nog voor de eerste echo, had ik het al verteld op mijn werk. We wilden graag wachten tot de 12 weken echo, maar op mijn werk ging dat niet lukken. Ik was erg moe, veel misselijk en soms duizelig erbij. Ik werk als dierverzorger bij Apenheul, wat fysiek soms best zwaar kan zijn. Uiteindelijk ben ik na het eerste trimester al gauw gestopt met het verzorgen van de gorilla’s. Dat is qua verzorging wel het zwaarste aangezien je de verblijven in moet klimmen en je met kratten groente aan het sjouwen bent. Ik was ongeveer tegelijk zwanger met 1 van onze gorilla’s. Ook zij leek last te hebben van misselijkheid en ze had vooral last van een slecht humeur…. Tegen mij. Misschien omdat we in hetzelfde schuitje zaten, geen idee 🤷‍♀️. Uiteindelijk is haar kleine 9 dagen later geboren dan Morris. 

Na de 12 weken echo hebben we het aan de rest van de “wereld” verteld en hoefden we niet meer geheimzinnig te doen. Dat vond ik wel een erg fijn moment, ookal wisten de mensen die dichtbij ons stonden het toch al. Met 16 weken hadden we een extra echo ingepland, want we wilden graag het geslacht weten. Gewoon om praktische redenen, zo zijn wij. Lekker praktisch met verzinnen van een naam en kopen van de spullen. Niet dat we alles in blauw of roze wilden, maar toch. Het bleek een jongen! Ik had sowieso geen voorkeur, de gezondheid was het belangrijkste, maar ik had om 1 of andere reden een meisje verwacht, dus moest wel even schakelen. Als ik daar nu aan terug denk, moet ik wel lachen, want zou mijzelf nu dus echt niet als meisjes moeder zien hahaha. 

Voor mij was het ondanks dat ik toch duidelijk boller werd nog steeds onwerkelijk. Uiteindelijk voelde ik de kleine pas voor het eerst na de 20 weken echo en dat zorgde eindelijk voor een beetje bewustwording. Die laatstgenoemde echo was helemaal prima en ik heb mij maar weer eens verbaasd wat je allemaal kan met de moderne technologie, wat ze allemaal op konden meten van die kleine man. Tijdens mijn zwangerschap heb ik regelmatig bloed moeten prikken, bij de eerste keer kwam namelijk al een ijzer te kort naar boven, vandaar ook de zware vermoeidheid waarschijnlijk. Aan de ijzer tabletten, kiwi’s, appelstroop en roos vicee ferro dan maar! Uiteindelijk weet ik niet of het veel geholpen heeft, want mijn ijzer gehalte bleef laag, maar we zijn de zwangerschap doorgekomen. 

Na de feestdagen hadden we de 30 weken echo en daaruit bleek dat het buikje van de kleine iets harder was gegroeid dan “normaal” ik grapte dat het door de feestdagen kwam, maar dit werd niet gewaardeerd. Deze verloskundige had geen gevoel voor humor. Uiteindelijk moest ik dus toch vrij laat in mijn zwangerschap nog een Suikertest doen. Ik had gehoord dat dit niet prettig was, maar vond het alles meevallen. Uiteindelijk was er niks om ons zorgen over te maken. De klein werd geschat als een “flinke baby” rond de 3800 gram. Weer zoiets wat ik moeilijk vond om mij voor te stellen, hoe groot dat dan zou zijn. We zouden het wel zien/merken over niet al te lange tijd dacht ik. Ze zaten er in ieder geval een beeeeetje naast…

Wordt vervolgd