Dus ik ben zwanger, maar blijf ik ook zwanger?

Helemaal omdat ik eigenlijk bij niemand mijn verhaal kon doen.. Je zit 40 uur op je werk, waarvan je er 38 uur aan je baby zit te denken, het was onvermijdelijk.. iedereen zou gek worden. Toch?!

In de afgelopen 2 weken heb ik mij dan ook niet lekker gevoeld, ik was misselijk, had elk moment van de dag hoofdpijn en sliep ontzettend slecht.. Kwam het door de hormonen of ging ik er lichamelijk aan onderdoor?

De dag van de afspraak was aangebroken, typisch ook dat ik de afspraak om 15:00 gezet had i.p.v. om 08:00 ’s Ochtends! Dom, dom, dom.. Ik zit mezelf dus helemaal weg te vreten achter mijn bureau en ben er totaal met mijn gedachte niet bij. Ik stond op automatische piloot.

Eindelijk 14:00! Als een speer naar huis, waar mijn man al op mij stond te wachten.. die had ik uiteraard geopperd dat hij mee moest. Dit kon ik echt niet alleen!

In de auto, onderweg naar de verloskundige, wordt ik helemaal flauw in mijn hoofd door de zenuwen, ik heb klamme handjes van hier tot ginder en mijn man kan niks goeds doen of zeggen.

In de wachtkamer is het niet veel anders met mij gesteld, de zenuwen worden alleen nog maar meer als ze mijn naam roepen.

Liggen we weer, (wordt je toch moe van hè?) met mijn blote kont op die o zo enge stoel, te wachten op de verlossende woorden, goedschiks of kwaadschiks zullen we er achter komen of de embryo gegroeid is, of het leeft…

Mijn man houdt mijn been vast, om te laten weten dat hij er voor mij is, ik kijk hem aan en ik zie ook de angst in zijn ogen.

In alle commotie heb ik geen moment aan hem gedacht. Natuurlijk vond hij het ook doodeng, natuurlijk wilde hij ook dat alles goed zou zijn en was hij ook bang voor de gevolgen als het niet zo zou zijn.

In dat ogenblik besef ik mezelf dat ik best egoïstisch ben geweest.. Ik bedacht mij dat ik het vanaf nu laat blijken hoe blij ik met hem ben omdat hij de beste papa ooit gaat worden, bij dit kindje of bij de volgende.

De verloskundige was ondertussen aan het zoeken, voor mijn gevoel deed ze er erg lang over, dus dat kon al niet veel soeps betekenen…. maar daar was het, we zagen daar een mooi prachtig ‘kindje’ met een knippert vlekje in het midden… “Is het echt?!” Vraag ik met een te nogal harde stem aan haar, tranen liepen over mijn wangen, ik was aan het trillen en ik kon het wel van de daken schreeuwen van geluk, van opluchting..

De verloskundige vertelde ons dat we 7 weken en een beetje, in verwachting zijn. Het kan uiteraard nog steeds alle kanten op gaan, drukte ze op ons hart, maar voor nu ziet het er goed uit. We maken nu voor elke week een afspraak om het in de gaten te houden.. Prima, dacht ik.

Ik had op dat moment helemaal geen negatieve gedachtes meer, eindelijk was het duiveltje stil en was het engeltje aan he

t dansen!

Ik was er van overtuigd: ik wordt dit keer mama, ons kindje leeft en hij of zij blijft leven!!

Volg mij op instagram en op Facebook !

https://www.facebook.com/byemiliesmolinski/

https://www.instagram.com/blog.byemiliesmolinski/