Drie maanden na het overlijden van Jip zwanger

In de afgelopen 4 delen heb ik jullie meegenomen in de rollercoaster van onze derde zwangerschap. Ons zoontje Jip is door allerlei complicaties bij mij,geboren na een zwangerschap van 23 weken en 2 dagen. Dit was op 18 oktober 2023 en op 19 oktober 2023 rond 01u ‘s nachts is hij overleden. Ik heb beschreven hoe ik deze heftige weken en de bevalling heb ervaring en hoe we de uitvaart beleefd hebben. Daar stopte het. Maar het verhaal is nog niet af.

Is dit dan nu deel 5? Of deel 1 van een nieuw hoofdstuk? Ik weet het niet. Een nieuwe blog in ieder geval. We zijn inmiddels een half jaar verder en… ik ben opnieuw in verwachting. Of zwanger eigenlijk, want het woord ‘verwachting’ belooft iets waar ik nog niet altijd even goed in durf te geloven. 

De maanden na het overlijden van Jip heb ik de focus gelegd op mijn lichamelijke herstel. Ik skipte iedere vorm van toegevoegde suiker uit mijn dieet en zorgde ervoor genoeg ijzer, eiwitten en vezels binnen te krijgen. Ook wandelde ik zoveel als mijn lichaam toeliet.  Dit begon met een klein rondje door het park, maar al binnen een week of 6 kon ik weer 10km wandelen door het bos. Ik herstelde lichamelijk heel goed, beter dan ik had verwacht. De nacontroles bij de gynaecoloog en ook mijn bloedwaardes waren na 6 weken weer goed in orde. 

Tijdens het afsluitende gesprek met de gynaecoloog hebben we het ook gehad over een eventuele volgende zwangerschap. Want ondanks het intense verdriet om het verlies van Jip, was onze kinderwens nog steeds aanwezig. Van de gynaecoloog kregen we het advies om 3 tot 6 maanden te wachten met opnieuw zwanger worden. Dit leek mij prima, zowel lichamelijk als mentaal. Na een periode thuis pakte ik mijn werk weer langzaam op en begin 2024 was het leven weer enigszins normaal. 

18 januari 2024

Precies drie maanden na de geboorte van Jip. Ik voelde me al een aantal dagen anders. Meer honger dan normaal, en moe vooral. Ik vermoedde meteen dat ik zwanger was. We zaten precies op drie maanden, dus dit was meer dan welkom.

Die 18e werd ik echter ziek wakker. Goed ziek. Mijn temperatuur was 39.4 en ik voelde me behoorlijk beroerd. Een coronatest die nog in huis lag bleek positief. Lekker dan. 

Maar er was nog iets positief. Namelijk de zwangerschapstest die ik die ochtend deed. Ik wist het eigenlijk al. Ik voelde aan alles dat ik zwanger was. De test was een bevestiging van wat ik al wist. Maar het gekke was: de blijdschap ontbrak. Ik had dit moment zó anders voor me gezien. Rudy en ik, samen wachtend op de uitslag van de test, juichend bij het zien van het tweede streepje. In plaats daarvan was er direct een intense angst dat het fout zou gaan. Corona, hoge koorts en zó pril zwanger, dat kon bijna niet goed gaan…

En toch vorderden de weken. Als gezin gingen we rondom de uitgerekende datum van Jip een heerlijke week op vakantie in Curacao. Met de baby stiekem in mijn buik en niemand die het wist, behalve Rudy en ik. Ik was intens moe, een klein beetje misselijk en na ruim 7 weken begon ik heel langzaam te geloven dat het misschien tóch kon. Dat deze zwangerschap ook misschien wel goed kon gaan. Na die week vakantie hadden we de eerste echo. Een kloppend hartje! En een baby van ruim 8 weken, precies kloppend met de termijn die ik zelf in gedachten had. We besloten de zwangerschap nog eventjes voor onszelf te houden. In ieder geval tot na de Nipt-test en de 13-weken echo. Hoewel ik het bij eerdere zwangerschappen niet kon wachten om het te delen met de buitenwereld, vond ik het nu ook wel fijn om het nog niet met mensen te delen. Het nog eventjes bij ons te houden. Dit kwam ook omdat ik er heel erg tegenop keek om het de jongens te vertellen. Stel je voor dat het wéér mis zou gaan en we nog een keer zouden moeten vertellen dat er toch geen baby’tje zou komen. De gedachte alleen al brak mijn hart. Het voelde goed om het nog even voor onszelf te houden. 

De weken gingen gestaag voorbij. De tijd leek niet snel te gaan. Vanwege het overlijden van Jip waren er veel controles in het ziekenhuis. We zijn in het eerste trimester nog gewisseld van ziekenhuis, omdat dit tweede ziekenhuis beter aansloot bij onze wensen bij deze nieuwe zwangerschap. Ik vond de zorg rondom Jip fantastisch in ziekenhuis 1, iedereen was even lief en aardig. Maar bij deze nieuwe zwangerschap gingen er wat dingen niet prettig, en echt mis. Hier vertel ik misschien nog wel een keer wat over. 

Het tweede ziekenhuis (Diakonessenhuis in Utrecht) voelde als een perfecte match. De gynaecoloog en wij lagen helemaal op 1 lijn met betrekking tot de opvolging van deze hoogrisicozwangerschap en de bevalling. We hebben nog gekeken of ‘shared care’ mogelijk was. Dit zou inhouden dat een deel van de controles gedaan werden door mijn eigen verloskundigenpraktijk en deels door de gynaecoloog. Echter was het te complex en een te hoog risico waardoor we in samenspraak hebben besloten dat de gehele begeleiding in het ziekenhuis zou plaatsvinden. 

En toen ineens was het eerste trimester voorbij. Hadden we een goede nipt-uitslag en een goede 13-weken echo.  Daarover en over hoe deze zwangerschap zal gaan verlopen, vertel ik jullie volgende keer! (Je kunt me ook volgen op Instagram, op @Lio.inutrecht deel ik over mijn zwangerschap!)