Drie keer is Scheepsrecht..., Toch?

Omdat schrijven een van de weinige manieren is dat ik me kan uiten en mijn gedachten kan verzetten, opschrijven en later nog eens terug kan zien, heb ik toch besloten om hier een blog aan te wijden. Ik kan me voorstellen dat je denkt ‘Heb je haar weer’. En als je dat denkt, dan snap ik dat. De ‘unfollow’ button is makkelijk te vinden. Mij helpt het en ik ben graag open over wat er gebeurt. Het begon met het verlies van Tess. Er zijn daarna vele mooie dingen gebeurd, maar ook minder fraaie. Het hele idee van mijn blog is ‘het’ van me af schrijven, zodat ‘het’ een plekje krijgt. Voor mezelf. En dat helpt. Hierdoor blijft mijn hoofd opgeruimd en raak ik niet in de put of neerwaartse spiraal.

Voor de derde keer..Voor de derde keer na het verlies van Tess had ik 1 juni een positieve zwangerschapstest in handen. Ik was blij, maar ook bang. Zou het nu goed gaan? Mag het nu zo zijn? De datum dat deze baby zou komen, ligt rond de sterfdag van Tess. Wat mooi! Wat een prachtig cadeau zou dat zijn. We leefde 3 weken in ongeloof, blijdschap en een beetje wantrouwen. Wat nou als mijn lijf ons opnieuw in de steek laat. Wat nou als het wél goed is. Wat nou als ik opnieuw een bericht krijg wat ik eigenlijk niet wil. Het ging op en neer. Van links naar rechts.

Bij alle zwangerschappen voor deze, heb ik minimale zwangerschapskwalen gehad. 1x een vlaag van misselijkheid en dan niet eens in de ochtend. Soms pijnlijke borsten, maar dan alleen rond de tepel. Ja, wat stugger haar en intense geurbelevingen. Veel naar de wc moeten, maar dat kan ook komen door het vele drinken vanwege de warmte. Niet echt kwaaltjes waarvan ik zeker wist of ze in verband stonden met de zwangerschap. Voor de zesde keer was ik zwanger, maar ik had dat idee alleen maar, omdat de test een positief resultaat gaf.

Afgelopen donderdag was het zover. De eerste afspraak bij onze inmiddels bevriende echoscopische. Ik zou zo’n 7 weken zijn, gebaseerd op de eerste dag van mijn laatste menstruatie. Ik deelde wat data en feitjes, liet mijn cyclus app zien en ik mocht gaan liggen.

Ik had minder spanning dan de laatste keer. Ergens durfde ik gewoon niet te hopen op goed nieuws, dus ik maakte me niet zenuwachtig. Slecht eigenlijk. Iets wat je zo verschrikkelijk graag wilt, maar dat je op het moment van de ‘waarheid’ eigenlijk niets durft te hopen.

Ze vond een vruchtzakje. Dat gaat altijd samen met een embryootje. Het vruchtje lag achterin en was klein. Geen hartactiviteit. Nog een keer van buiten kijken. Nog steeds niks kloppends. Nog een keer inwendig en dan via een andere hoek. Niks.

Opnieuw hebben we te maken met een zwangerschap zonder hartje. Waarom! Waarom nou toch? Drie keer is scheepsrecht. Hoe kan het? Het moet toch een keer wél lukken? De kans was zo klein dat het opnieuw mis zou gaan en toch gebeurt het ons. Ik kan het niet geloven. Mijn hoofd maakt overuren. Mijn gedachten staan niet stil. Ik wil hier meteen over schrijven, maar dat doe ik niet.

De kinderen zijn thuis. Ik mag niet huilen. Ze mogen het niet weten. Ze hebben genoeg gehad. Dit moeten we samen doen. Tijdens een wandeling met Bob bel ik mijn moeder. Huilen, tranen, snikkend. Ik kan niet normaal praten als ik moet huilen, dus het zal een gek gesprek geweest zijn. We bellen Marco z’n ouders en onze zusjes. We hadden niemand iets verteld deze keer. Expres. We wilden de allerliefste om ons heen niet opnieuw blij maken met niks. Door het op deze manier te doen, hebben ze in ieder geval niet kunnen wennen aan het idee dat er misschien een kindje komt en werd het gewoon een mededeling zonder teleurstelling, omdat je blijdschap die abrupt beëindigd wordt niet hoeft te verwerken. Want ze wisten het niet.

Ongeloof, boosheid, angst, verdriet. Allemaal emoties die we hebben en hoorden. Het steunt ons, maar het lost niks op. Ik moet er weer door heen. Ik moet het opnieuw ondergaan.

Op vrijdag breng ik de kinderen naar hun vader. Ze weten niets. Dat houden we zo. Als ik thuis kom, vertel ik mijn collega’s in onze online dagstart dat het weer niet goed is. Ze wisten het niet. Door het thuiswerken kon ik het goed verbergen. Maar nu moeten ze het weten. Ik weet even niet meer zo goed hoe ik dit psychisch een plek moet geven. De huidige werkdruk is hoog en de combinatie met thuiswerken en deze zwangerschap zonder hartje is te veel. Ik maak mijn werk af, zorg ervoor dat er niks open staat en mijn belangrijkste klanten weten dat ik er niet ben. Ik meld me ziek. Voor het eerst in 9 jaar meld ik me ziek. Het voelt verschrikkelijk en falend. Ik wil dit niet. Doorgaan is beter, maar het gaat nu niet.

Thuis is werk en werk is thuisIk merk door het thuiswerken heel erg dat werk en privé enorm door elkaar heen lopen. Dat is niet erg. Ik hou van mijn werk. Ik vind mijn werk en collega’s leuk! Bij de eerdere miskramen had ik de afleiding van het kantoorpand. Daadwerkelijk thuis weg gaan, naar een andere omgeving, andere mensen. Niet praten over de ellende, gewoon werken. Met collega’s zijn. Afleiding.

Dat is er nu niet. Ik zit aan mijn keukentafel, in mijn geïmproviseerde kantoor. Marco zit in het kantoor. We kunnen daar niet samen zitten. Op de keukentafel staat mijn laptop op de steun, naast mijn tweede beeldscherm. Het is mijn keukentafel. Die tafel en werkplek geven me niet de afleiding die ik eigenlijk nodig heb om door te kunnen gaan. Mijn collega’s vinden dat ik rust moet pakken. Aan mezelf moet denken. Ik kan niet anders, dat doe ik ook. Het is te veel. Ik wil even thuis zijn, geen werk. Mijn eigen ‘privé’ gedachten, die niet vermengen met het werkklimaat in mijn eigen keuken. Ik moet het echt even los van elkaar zien. Daarvoor is deze gebeurtenis, in deze combinatie, nu te ingrijpend.

Weekend, 2 dagen rustWe hebben een rustig weekend. Mijn gedachten gaan steeds naar wat me maandag te wachten staat. Ik weet dat het niet goed is. Dat ik opnieuw een minibevalling moet ondergaan. Ik ben niet bang dat het er stiekem uitvalt, want dat is de afgelopen keren ook niet gebeurd. 3 gezonde kinderen, die niet vanzelf kwamen. 2 miskramen, die niet vanzelf kwamen. Het zal een 3e keer ook niet vanzelf komen. En dat gebeurde ook niet.

ZiekenhuisMaandag moeten we om half 10 in het ziekenhuis zijn. Wonder boven wonder hoeven we niet lang te wachten. Ik denk dat het komt, doordat het nog zo vroeg is en er weinig kans is geweest om al uit te lopen met de spreekuren. Gelukkig! We kunnen het maar beter gehad hebben. Een lieve gynaecoloog, die begint met de opmerking dat ze mijn dossier heeft gelezen en vindt dat ik de afgelopen 1,5 jaar genoeg heb meegemaakt. Gelukkig is het er 1 die wel door heeft dat ik enige ervaring heb. Dat ik wel weet hoe of wat. Ze vraagt of ik het nog een keer wil zien. Natuurlijk, we zijn er toch! Ik weet zeker dat er niks klopt, maar omdat ik ongeveer 1,5 meter van het apparaat af zit, wil ik toch wel graag nog even zien dat het niets is. De holte waar het moet groeien is ten opzichte van donderdag al iets gekrompen. Mijn lichaam is het al aan het afbreken. Ze vindt het vruchtje en bevestigd dat er niets klopt. Oké. Nou, en door dan maar. Ik kijk absoluut niet uit naar wat me hierna te wachten staat, maar we kunnen niet anders. We plannen een controle afspraak voor over 2 weken. Ze geeft de assistente aan dat ze mij bij haar moeten plannen, omdat ze vindt dat ik met mijn verhaal een ervaren gyn verdien. Dat klinkt tof! Inmiddels heb ik al een stuk of 7 verschillende gynaecologen gehad. Ik ken ze vast nog niet allemaal, maar dat hoeft ook niet. De afspraak over 2 weken staat bij haar. Fijn!

Naar huisWe halen de pillen bij de apotheek en rijden naar huis. Gek genoeg weten we dat we dit kunnen plannen, dus Marco maakt wat werk af, logt dan uit. We eten wat, opkijkend naar het moment dat ik toch echt de pillen moet inbrengen. Ik weet wat er gaat komen. Ik wil dit niet. Maar het moet. Het moet eruit. Ik moet er door heen.

Om half 1 breng ik de Misoprostrol in en maak me klaar voor de komende pijnlijke en ongemakkelijke uren. Marco is bij me. Ik hoef niks. Ik lig en onderga. Mijn darmen reageren ook op de pilletjes. Fijn! (maar niet heus) Die ellende heb ik er ook bij. Dat was de tweede keer ook zo, herinner ik me.

Rond half 4 lijkt het een en ander los te komen. Een grote ravage. Pijn, krampen, ongemak. Bloed, troep en ellende. Ik verschoon en ga weer plat liggen. Mijn hele lichaam rilt, ik heb het koud. Onder de door mijn oma gebreide wollen deken, lig ik nog even zo. Na een tijdje lijkt het einde in zicht. Ik val in slaap, het kost zo verschrikkelijk veel energie. Mijn lichaam is zo hard aan het werk. Ik ben kapot.

Ik kan het opvangen in de wc en kijk ernaar. Het lijkt erop dat het los is. Krampen houden nog aan, maar ik heb niet het idee dat mijn hele onderkant eruit valt. Hevige menstruatiekrampen, dat is het. Maar dan ook echt hevig. Minder erg dan de afgelopen uren. Mijn binnenkant voelt beurs. Alles was de afgelopen uren in de kramp. Het voelt (denk ik) alsof er een olifant over heen gelopen heeft. Ik weet natuurlijk niet echt hoe dat voelt, maar spreekwoordelijk vind ik het wel grappig.

Marco heeft gekookt, we gaan eten. Na 10 minuten rechtop zitten, wil ik graag weer liggen. Mijn lijf is nog onrustig en elke keer als ik opsta, of ga verzitten, lijkt het alsof het eruit gutst. Heel naar.

Ik ga weer op de bank liggen en val in slaap. Pas als Marco naar bed gaat, word ik wakker en ga ik mee naar bed. Ik val opnieuw meteen in slaap. Helemaal gesloopt. Mentaal en lichamelijk moe. Gewoon uitgeput. Kapot. Ik sliep tot vanochtend, bijna 10 uur.

Sterk?Hoe kan het toch. Dat ons dit overkomt. Tijdens de zwangerschap van Tess, kreeg ik met 14 weken (op vrijdag 13 juli) een bloeding. Was Tess echt zo sterk? Dat ze dit won? Dat de bloeding niet bij haar vandaan kwam? En gewoon doorgroeide tot de prachtige baby van 4220 gram? En dat ze ons vervolgens, 7 maanden na die bloeding, alsnog alleen liet en de eeuwige rust zocht? Tess was enorm sterk. Tot haar laatste adem. Tess is mijn voorbeeld. Haar kracht, geeft mij kracht. Niet alleen haar kracht om te vechten, maar ook haar kracht om los te laten. Soms kan je niet meer. Soms is het goed geweest. Tess piepte er tussen uit, het was goed geweest. Ze kon niet meer, maar wat een sterk dametje.

Ik zie alle gebeurtenissen van het afgelopen jaar als losse evenementen. Elke miskraam, elke ingreep. Voor alle keren moest ik me opladen, herladen en doorpakken. Elke keer begonnen we opnieuw. Elke keer met een positieve mindset. Bij de eerste miskraam dachten we, ‘Nou, kan gebeuren’. Bij de tweede was het iets heftiger, omdat er een hartje was. Het was al een mensje. Wat leefde. Er was een hartje. En nu, de derde keer… Er is opnieuw nooit een hartje geweest. We hebben gewoon pech. Het is niet te onderzoeken. We zijn allebei gezond, mijn lichaam heeft zich al 3 keer bewezen. 3 gezonde zwangerschappen, bevallingen en kinderen. Dat Tess er niet meer is, komt door iets van buitenaf. Dat konden we niet voor zijn. Zwanger worden is het probleem niet. Vorig jaar juli, werd ik zwanger van de eerste miskraam. Precies 1 jaar verder, staat de teller op 3 miskramen en een medische ingreep, vanwege een miskraam.

AdviezenMensen om ons leven mee. Maar 1 ding, adviezen helpen niets. Ja, ik heb 2 gezonde kinderen. Maar er is er ook 1 dood. En ja, ik ben pas 36, maar binnen dit levensjaar word ik geen moeder meer. En nee, ik ben niet oud, maar mijn eicellen zijn ook niet meer zo vers en sterk als toen ik 18 was. Mijn leeftijd heeft wel degelijk invloed! Relatief hogere leeftijd staat in verband met de kans op miskramen. ‘Jullie moeten het loslaten’, ook zo een. Maar als ik je nou vertel dat we er niet mee bezig zijn! Ik denk niet de hele dag aan zwanger worden. Als vrouw kan je het niet zo makkelijk loslaten. Ik slik al een jaar foliumzuur, elke avond. Er zijn nou eenmaal momenten in de maand, dat je er mee bezig moet zijn. Ik slik geen anticonceptie, dus moet in de gaten houden wanneer die verrekte menstruatie ongeveer moet komen. Ik ben niet aan het temperaturen, doe geen ovulatietesten, Marco hoeft niet op gezette tijden op te komen draven om te lozen. Echt niet! Dus, hoe erg zijn wij er mee bezig? Volgens mij valt het mee. En volgens mij is dit een advies die je niet kan en mag geven als je niet weet wat er speelt. Ik ben hier niet mee geholpen. Het klinkt inmiddels als onbegrip. Zeg dan gewoon ‘Jemig, alweer! Wat rot!’, of ‘Ik heb niks te zeggen’ en doe dat dan ook niet.

Mensen denken te mogen zeggen wat ze willen. Maar soms hebben ze geen idee welke impact het heeft. Ik vertel iets, omdat ik eerlijk en open wil zijn. Ik heb geen geheimen. En vaak mag je me alles zeggen wat je wil. Maar een klein beetje gezond verstand, dat heb je toch wel?

En doorrrr…Ik heb de derde miskraam gehad. Deze race is gelopen. Ik ben kapot, uitgeput en moe. Ik pak mijn rust en doe even niks. Slapen, dat doe ik. Bijkomen, opkrabbelen, zodat ik straks weer door kan gaan. Op naar ons volgende avontuur. Vol goede moed pakken wij de toekomst aan en kijken we uit naar morgen. Maar vandaag lig ik onder de wollen deken van mijn oma en doe ik niks.