Doorgaan, maar met welke drijfveer?

Behalve dat ik 8 maanden zwanger ben, heb ik al een puberzoon. Dit kindje was een verrassing. Laat ik het zo zeggen, de aankondiging én genderreveal waren beiden toen ik net wakker was geworden op de IC. 

Tja, dat was even schrikken. Ik besefte eerlijk gezegd niet eens wat ze nou zeiden. Ik zwanger?? En meteen bijna 6 maanden!! Wtf.

Ik was nog zwaar gedrogeerd door medicijnen, ik had eigenlijk helemaal geen benul van wat men zojuist had medegedeeld. Hoezo had ik niks gemerkt? Normale mensen komen toch aan? Ik was alleen maar afgevallen de laatste maanden.

Het is een wonder dat dit kind nog leeft, het is een wonder dat ík nog leef. Ik ben door de hulpdiensten uit mijn huis getrokken, een half uur later en ik was er niet meer geweest. Én al die tijd dus zwanger, vielen wel wat puzzelstukjes op hun plek, ik begreep eindelijk waarom ik mij telkens zo ziek heb gevoeld.

En toen kickte mijn overlevingsmechanisme in. Ik móest overleven, ik móet voor een extra kind zorgen, ik móest hulp zoeken voor mijn puberzoon die een zwaar trauma heeft opgelopen doordat hij mij bijna kwijt was geraakt, ik moest zoveel regelen ineens. 

En nu ben ik twee maanden verder, ik denk dat ik nu pas begin te beseffen dat er een baby aankomt. Qua gewicht ben ik nog steeds niks aangekomen, ik heb ontzettend veel stress en alles lijkt mis te lopen.

Ik ben alleenstaand, mijn hondje is een paar weken geleden plots overleden, ik had ineens een lekkage in de kamer waar de baby moest slapen. Hoezo gebeurt dit allemaal? 

Mijn deur is ingeramd door de hulpdiensten, die is nog steeds niet gerepareerd, de toegangsdeur van mijn flat is stuk alsmede de intercom, ik moet telkens naar beneden lopen als de bel gaat om de deur open te doen, ik slaap momenteel in een kamer met schimmel en op beton, ik heb nauwelijks contact met mensen en sta er eigenlijk helemaal alleen voor. Ik voel mij zo alleen, zo onbegrepen. 

Ik heb soms zo het gevoel dat ik vervloekt ben. 

En ja dit alles is geschreven vanuit mijn depressieve gevoelens, ik hoop dat die tijdelijk zijn, want eerlijk gezegd zie ik momenteel geen licht aan het einde van de tunnel.